Het was een warme zomer geweest en ik schreef sinds enkele jaren poëzie.

Via internet had ik een uitnodiging ontvangen om in Watou naar Hugo Claus te komen luisteren. Dat liet ik me geen twee keer vragen natuurlijk ....

Met een huurfiets reed ik van Poperinge-station naar het dichtersdorp. Het groene landschap waar ik rustig door kon fietsen was zo poetisch mooi dat ik Claus hese stem al kon horen.

Het was daar allemaal in de Blauwe Schuur te doen maar omdat ik het stratenplan nog niet had moest ik een heel eind terug naar het gemeentehuis. Er stond binnen een deftige oudere dame die plots spontaan tegen mij begon te praten over haar herseninfarct van twee jaar geleden. Ik luisterde aandachtig en geïnteresseerd want ik studeerde in die tijd intensief neuropsychologie. De vrouw heette Mary. Alsof we elkaar al jaren kenden, keuvelden we gezellig verder terwijl we naar de Blauwe Schuur wandelden. Ik zei terloops dat ik graag mijn dichtbundel aan Claus wou afgeven.

Zo genoten we samen van Claus' optreden. We zaten op de eerste rij. Na afloop zag ik hoe Mary naar Claus toestapte en bijzonder vertrouwelijk met Claus omging. Ze gaf mij een teken om even tot bij hen te komen. Ze stelde mij voor en liet ons vervolgens alleen.

We praatten even. Ik liet hem mijn dichtbundel zien en vroeg vanwaar hij Mary eigenlijk kende. Claus glimlachte en fluisterde met een hese stem: Mary is mijn schoonzuster ...

Vanaf die dag geloof ik niet meer in toeval. Maar wél in een hersentoeval!

 

*************************