Op een mooie zomeravond nam ik de trein naar Amsterdam. Ik wou immers gaan luisteren naar een bloemlezing van één van mijn favoriete Nederlandse auteurs. Het zou plaatsvinden in de Schouwburg maar ik moest wel een ticket ter plaatse kopen omdat mijn computer het sinds enkele dagen had laten afweten. De trein had ondertussen veel vertraging vanwege een ongeval.

Moe van het reizen en de hitte kwam ik dan ook veel te laat aan in Amsterdam terwijl het buiten al donker was geworden. Ik nam dus voor het gemak én de veiligheid gauw een taxi naar de Schouwburg.

Daar aangekomen wou ik weten of mijn idool al had opgetreden anders zou ik niet meer binnengaan. Dus vroeg ik bij de ingang aan twee grijsharige heren wanneer mijn halfgod zou opkomen. De meest klassevolle van die twee droeg exact hetzelfde brilletje als Harry, mijn favoriete auteur. Hij antwoordde mij met pretoogjes dat die schrijver zojuist zijn optreden had beëindigd.

Ik bedankte de heren en ging op zoek naar het eerste de beste hotel want aan de andere optredens wou ik mijn geld niet spenderen. Vlak nadat ik de heren nog een goede avond had gewenst hoorde ik de ene tegen de andere zeggen: ‘Tja, hij heeft je blijkbaar niet herkend...’

'Toch wel, antwoordde ik bijna automatisch.

Het duurde bijna drie maanden vooraleer ik besefte dat ik toen met Harry Mulisch himself had staan praten! Reden genoeg voor mij om even stil te staan bij de geheimzinnige werking van het onderbewustzijn. Want dit is voer voor psychologen!

 

*************************

De tekening is van Henk Klaren