'Van de acht jongens in mijn klas hebben er vier een mes' kopte de NRC zaterdag 24 maart verontrustend. Wat was hier aan de hand?

In mijn klas hadden immers alle jongens een mes en niet alleen de jongens. In de hoogste klassen van de lagere school hadden alle jongens al een mes. Mijn vader had een mes op zak en zelfs mijn moeder droeg in haar handtas een zakmesje mee. Een mes is namelijk een ongelooflijk handig voorwerp, waar je veel plezier van kan hebben. Je kunt er een peertje of appeltje mee schillen of een sinaasappel mee pellen. Mijn vader en moeder maakten er hun nagels mee schoon en krabden er het eelt mee van hun handen. Ik sneed er, als ik op school overbleef, mijn harde puntje mee open, en een stukje worst in plakjes. Je kunt er ook heel handig papier mee snijden.

Het is dus eigenlijk heel vreemd dat nog maar zo weinig jongeren een mes op zak hebben. Waarmee schillen zij dan hun appeltje? Het werd nog gekker toen ik las dat er nu een hele afdeling speciaal getrainde politiemensen op de been gebracht wordt om een vijftienjarige scholier zijn mes af te pakken. Zo'n mes wordt namelijk niet meer beschouwd als een handig gebruiksvoorwerp, dat je bij de rector in moest leveren als je er kwaad mee wilde, maar als een levensbedreigend steekwapen. Voor ontwapening moet politie op de been gebracht worden.

Natuurlijk kun je met een mes steken, net zoals je met een honkbalknuppel en talloze andere voorwerpen iemand kunt verwonden, of de hersens in slaan. Sommigen doen dat ook en dat is een probleem. Niet het bezit van die voorwerpen zelf. Dan kun je wel aan het 'ontwapenen' blijven. Dus: alle jongelui weer een padvindersmes en veel fruit in de kantine.