archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de camping delen printen terug
De schuttingen moeten weg Joop Quint

0317BZ Camping
Het is oktober en het is mooi weer. De geraniums doen het prachtig. De roos en de kamperfoelie, die over de schutting groeien, staan in volle bloei. Het is stil op de camping. Er is bijna niemand. Bernadette en ik zijn er vooral om voorbereidingen te treffen voor de tiende verjaardag van onze oudste kleinzoon. Al een maand geleden zei hij tegen me: “Joopa (Ik heet niet “Opa”, maar “Joopa’), ik wil mijn verjaardag op Texel vieren.” Ik zei: “Ja, hoor jongen, lijkt me gezellig.” Jochies van die leeftijd, vooral Gijs, zeggen wel vaker vreemde dingen. Maar, kort daarna belde zijn moeder, mijn oudste dochter, dat het serieus was. Dus, er komen voor een hele dag een stuk of tien vriendjes van Gijs.

Als we in Amsterdam zijn bellen we zo tussendoor met de boys, of zij bellen met ons. Dat gaat over van alles en nog wat, maar bij Theo vooral over vrouwen. Belangrijk onderwerp is altijd, of we naar Texel gaan en wanneer. Dus Martin en Theo zijn er nu ook. Het patroon is als zo vaak: een uit de hand gelopen borrel. Bernadette, die heerlijk en veel heeft gekookt, vraagt: “Blijven jullie eten?” Zo was het zaterdag ook, voorafgaand aan Bulgarije-Nederland. Theo had voor de borrel wat oliebollen meegenomen en Martin zorgde voor een paar goede sigaren en een heupflesje whiskey. We waren niet enthousiast over de wedstrijd. Maar later, bij de analyses op de tv bleek dat wij een heel goed Nederlands elftal hadden gezien.

Gijs en zijn ouders en zijn tien vriendjes zijn inmiddels geweest. Het was, denk ik, zoals een verjaardag hoort te zijn. Taart met hot dogs en limonade bij de caravan, vuurtje stoken en marsh mellows roosteren in het bos en daarna naar het strand (er werd zelfs gezwommen!) en patat met frikadel op het terras van ons favoriete strandpaviljoen Paal 12.

Dit klinkt allemaal heel vrolijk. Het is ook heel vrolijk. Maar om ons heen is het treurig op de camping. Voor het eind van het jaar moeten alle schuttingen en terrassen weg. De camping sluit elk jaar omstreeks eind oktober voor vijf maanden. Dus veel mensen zijn nu al bezig om hun spullen af te breken. Wij staan op een grote camping met ca. 900 plaatsen, 200 daarvan zijn voor stacaravans, zoals de onze. Bijna al die stacaravans hebben schuttingen, vaak helemaal van hout, soms ook met glas erin. Die schuttingen zijn er niet alleen voor de privacy, maar vooral om te zorgen dat je uit de wind kunt zitten. Want op Texel waait het bijna altijd. En ook de terrassen van hout of van stenen tegels zijn lang niet altijd een luxe. Het terrein is op veel plaatsen behoorlijk ongelijk, met kuilen en heuveltjes. Soms ligt de ingang van de caravan een halve meter boven de grond en is een (verhoogd) terras nodig om alles gelijk te maken en om je caravan in te kunnen.

De schuttingen mogen vervangen worden door zeildoek dat ’s winters weg moet. Het is onduidelijk waarom dit allemaal moet. Het lijkt op willekeur. Je kunt er weinig tegen doen.
Als puntje bij paaltje komt heb je heel weinig rechten met een stacaravan. Een van onze buren heeft zijn rechtsbijstandverzekering ingeschakeld, maar het is nu nog niet duidelijk hoe dat afloopt en de tijd dringt.


© 2006 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Op de camping" -
Bezigheden > Op de camping
De schuttingen moeten weg Joop Quint
0317BZ Camping
Het is oktober en het is mooi weer. De geraniums doen het prachtig. De roos en de kamperfoelie, die over de schutting groeien, staan in volle bloei. Het is stil op de camping. Er is bijna niemand. Bernadette en ik zijn er vooral om voorbereidingen te treffen voor de tiende verjaardag van onze oudste kleinzoon. Al een maand geleden zei hij tegen me: “Joopa (Ik heet niet “Opa”, maar “Joopa’), ik wil mijn verjaardag op Texel vieren.” Ik zei: “Ja, hoor jongen, lijkt me gezellig.” Jochies van die leeftijd, vooral Gijs, zeggen wel vaker vreemde dingen. Maar, kort daarna belde zijn moeder, mijn oudste dochter, dat het serieus was. Dus, er komen voor een hele dag een stuk of tien vriendjes van Gijs.

Als we in Amsterdam zijn bellen we zo tussendoor met de boys, of zij bellen met ons. Dat gaat over van alles en nog wat, maar bij Theo vooral over vrouwen. Belangrijk onderwerp is altijd, of we naar Texel gaan en wanneer. Dus Martin en Theo zijn er nu ook. Het patroon is als zo vaak: een uit de hand gelopen borrel. Bernadette, die heerlijk en veel heeft gekookt, vraagt: “Blijven jullie eten?” Zo was het zaterdag ook, voorafgaand aan Bulgarije-Nederland. Theo had voor de borrel wat oliebollen meegenomen en Martin zorgde voor een paar goede sigaren en een heupflesje whiskey. We waren niet enthousiast over de wedstrijd. Maar later, bij de analyses op de tv bleek dat wij een heel goed Nederlands elftal hadden gezien.

Gijs en zijn ouders en zijn tien vriendjes zijn inmiddels geweest. Het was, denk ik, zoals een verjaardag hoort te zijn. Taart met hot dogs en limonade bij de caravan, vuurtje stoken en marsh mellows roosteren in het bos en daarna naar het strand (er werd zelfs gezwommen!) en patat met frikadel op het terras van ons favoriete strandpaviljoen Paal 12.

Dit klinkt allemaal heel vrolijk. Het is ook heel vrolijk. Maar om ons heen is het treurig op de camping. Voor het eind van het jaar moeten alle schuttingen en terrassen weg. De camping sluit elk jaar omstreeks eind oktober voor vijf maanden. Dus veel mensen zijn nu al bezig om hun spullen af te breken. Wij staan op een grote camping met ca. 900 plaatsen, 200 daarvan zijn voor stacaravans, zoals de onze. Bijna al die stacaravans hebben schuttingen, vaak helemaal van hout, soms ook met glas erin. Die schuttingen zijn er niet alleen voor de privacy, maar vooral om te zorgen dat je uit de wind kunt zitten. Want op Texel waait het bijna altijd. En ook de terrassen van hout of van stenen tegels zijn lang niet altijd een luxe. Het terrein is op veel plaatsen behoorlijk ongelijk, met kuilen en heuveltjes. Soms ligt de ingang van de caravan een halve meter boven de grond en is een (verhoogd) terras nodig om alles gelijk te maken en om je caravan in te kunnen.

De schuttingen mogen vervangen worden door zeildoek dat ’s winters weg moet. Het is onduidelijk waarom dit allemaal moet. Het lijkt op willekeur. Je kunt er weinig tegen doen.
Als puntje bij paaltje komt heb je heel weinig rechten met een stacaravan. Een van onze buren heeft zijn rechtsbijstandverzekering ingeschakeld, maar het is nu nog niet duidelijk hoe dat afloopt en de tijd dringt.
© 2006 Joop Quint
powered by CJ2