archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Te water delen printen terug
Gevaarlijke gekken Katharina Kouwenhoven

0620BZ Vlot
Van het groepje dames waarmee ik ooit begon te roeien bleven uiteindelijk alleen mijn oudere vriendin en ik over. We roeiden samen eenmaal per week, vaak in de singlewherry, waarin er één roeit en één stuurt. Zo'n wherry, van overnaads stevig eikenhout, is tegen een briesje bestand. Hij loopt ook niet zo snel een deukje op en een aanvaring levert alleen de tegenpartij een probleem op, zolang het geen aanvaring met een beurtschip is.

Het grote voordeel van de wherry was echter dat je ermee de stad in mocht, want dat is alleen toegestaan met gestuurde boten. Mijn favoriete route ging over de Boerenwetering (langs mijn eigen huis) naar de Singelgracht en dan rechtsaf de Amstel oversteken, naar de Nieuwe Vaart, langs Kattenburg, of ander water dat daar uitkomt, of via de Nieuwe Achtergracht om Artis heen.
In de Oostelijke wateren van Amsterdam troffen we de vreemdste gasten aan: een Romafamilie die al picknickend op een vlot de Singelgracht af dreef (waarheen?), een spiernaakte operazanger in een piepklein vletje, een geheel verlaten omgeslagen kano (kanovaarder verdronken?), een drenkeling met een peddel en geen spoor van een kano, iemand die met zijn hond door de gracht zwom, een losgeslagen drijvend terras. Vooral op een zonnige dag leek alles wat drijven kon te water gelaten te worden, veelal met een bemanning die geen idee had hoe een vaartuig te besturen, of iets af te weten van de verkeersregels die op het water gelden. Ook hier geldt het recht van de sterkste, want voor een stevig motorjacht gaat iedereen wel uit de weg.

Toen kreeg mijn vriendin, die niet met zich laat sollen, ruzie op de club. Wat de aanleiding was weet ik niet meer, maar het zal ongetwijfeld iets onbenulligs geweest zijn. Spoorslags bedankte zij voor het lidmaatschap en vertrok naar een van de concurrenten. Ik ben haar niet gevolgd, want die andere club vond ik helemaal een ballentent en ik was er niet van overtuigd dat dergelijke incidenten zich daar niet voor zouden doen. Het gevolg was wel dat roeien in de singlewherry er niet meer bij was.
Vanaf dat moment roeiden wij ieder in een aparte boot, ik vanaf de Kom en zij vanaf de Amstel, waar we elkaar troffen om naar het Kalfje te roeien. Zo'n boot kun je niet in je eentje in het water leggen, maar er is altijd een bootsman aanwezig om je daar bij te helpen. Toen wij op vrijdagmiddagen gingen roeien, bleek dat zowel mijn als haar bootsman dan vrijaf had. Meestal was er verder op de club niemand aanwezig, dus we konden niets anders dan elkaar helpen: eerst legden we op mijn club samen mijn boot in het water, dan fietste zij en roeide ik naar haar club, waar we samen haar boot in het water legden. Allemaal omslachtig gedoe om even op en neer te roeien naar het Kalfje en dan dezelfde procedure in omgekeerde volgorde weer te herhalen.

Er was één lichtpuntje. Een groot voordeel van het lidmaatschap van een roeivereniging is namelijk, dat je bij elke willekeurige roeivereniging te lande een boot kunt reserveren. Met mijn vriendin, en iemand die zij had leren kennen op haar nieuwe club, die ik toevallig van vroeger kende, (Amsterdam kent maar 50.000 inwoners die er langer dan twintig jaar wonen, vandaar), heb ik zo een keer op de Vecht kunnen roeien, en een keer op de Eems en ook een keer op de Zaan. Vanaf de Vecht mochten we het IJsselmeer niet op en vanaf de Eems ook niet (maar dat hebben we stiekem wel gedaan, een heel klein stukje!). Startend op de Zaan heb je veel meer mogelijkheden en kon je bijvoorbeeld naar Jisp, via een watergebied met een onoverzichtelijke hoeveelheid inhammen en kreken, waarin je makkelijk kon verdwalen; wat we dan ook prompt deden. Veel te laat en met bebloede handen kwamen we weer in het botenhuis aan, alwaar ze op het punt stonden de waterpolitie te verwittigen. Ze hebben daarna nooit meer een boot ter beschikking gesteld aan oudere dames uit Amsterdam, gevaarlijke gekken kun je geen boot toevertrouwen.
 


© 2009 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Te water" -
Bezigheden > Te water
Gevaarlijke gekken Katharina Kouwenhoven
0620BZ Vlot
Van het groepje dames waarmee ik ooit begon te roeien bleven uiteindelijk alleen mijn oudere vriendin en ik over. We roeiden samen eenmaal per week, vaak in de singlewherry, waarin er één roeit en één stuurt. Zo'n wherry, van overnaads stevig eikenhout, is tegen een briesje bestand. Hij loopt ook niet zo snel een deukje op en een aanvaring levert alleen de tegenpartij een probleem op, zolang het geen aanvaring met een beurtschip is.

Het grote voordeel van de wherry was echter dat je ermee de stad in mocht, want dat is alleen toegestaan met gestuurde boten. Mijn favoriete route ging over de Boerenwetering (langs mijn eigen huis) naar de Singelgracht en dan rechtsaf de Amstel oversteken, naar de Nieuwe Vaart, langs Kattenburg, of ander water dat daar uitkomt, of via de Nieuwe Achtergracht om Artis heen.
In de Oostelijke wateren van Amsterdam troffen we de vreemdste gasten aan: een Romafamilie die al picknickend op een vlot de Singelgracht af dreef (waarheen?), een spiernaakte operazanger in een piepklein vletje, een geheel verlaten omgeslagen kano (kanovaarder verdronken?), een drenkeling met een peddel en geen spoor van een kano, iemand die met zijn hond door de gracht zwom, een losgeslagen drijvend terras. Vooral op een zonnige dag leek alles wat drijven kon te water gelaten te worden, veelal met een bemanning die geen idee had hoe een vaartuig te besturen, of iets af te weten van de verkeersregels die op het water gelden. Ook hier geldt het recht van de sterkste, want voor een stevig motorjacht gaat iedereen wel uit de weg.

Toen kreeg mijn vriendin, die niet met zich laat sollen, ruzie op de club. Wat de aanleiding was weet ik niet meer, maar het zal ongetwijfeld iets onbenulligs geweest zijn. Spoorslags bedankte zij voor het lidmaatschap en vertrok naar een van de concurrenten. Ik ben haar niet gevolgd, want die andere club vond ik helemaal een ballentent en ik was er niet van overtuigd dat dergelijke incidenten zich daar niet voor zouden doen. Het gevolg was wel dat roeien in de singlewherry er niet meer bij was.
Vanaf dat moment roeiden wij ieder in een aparte boot, ik vanaf de Kom en zij vanaf de Amstel, waar we elkaar troffen om naar het Kalfje te roeien. Zo'n boot kun je niet in je eentje in het water leggen, maar er is altijd een bootsman aanwezig om je daar bij te helpen. Toen wij op vrijdagmiddagen gingen roeien, bleek dat zowel mijn als haar bootsman dan vrijaf had. Meestal was er verder op de club niemand aanwezig, dus we konden niets anders dan elkaar helpen: eerst legden we op mijn club samen mijn boot in het water, dan fietste zij en roeide ik naar haar club, waar we samen haar boot in het water legden. Allemaal omslachtig gedoe om even op en neer te roeien naar het Kalfje en dan dezelfde procedure in omgekeerde volgorde weer te herhalen.

Er was één lichtpuntje. Een groot voordeel van het lidmaatschap van een roeivereniging is namelijk, dat je bij elke willekeurige roeivereniging te lande een boot kunt reserveren. Met mijn vriendin, en iemand die zij had leren kennen op haar nieuwe club, die ik toevallig van vroeger kende, (Amsterdam kent maar 50.000 inwoners die er langer dan twintig jaar wonen, vandaar), heb ik zo een keer op de Vecht kunnen roeien, en een keer op de Eems en ook een keer op de Zaan. Vanaf de Vecht mochten we het IJsselmeer niet op en vanaf de Eems ook niet (maar dat hebben we stiekem wel gedaan, een heel klein stukje!). Startend op de Zaan heb je veel meer mogelijkheden en kon je bijvoorbeeld naar Jisp, via een watergebied met een onoverzichtelijke hoeveelheid inhammen en kreken, waarin je makkelijk kon verdwalen; wat we dan ook prompt deden. Veel te laat en met bebloede handen kwamen we weer in het botenhuis aan, alwaar ze op het punt stonden de waterpolitie te verwittigen. Ze hebben daarna nooit meer een boot ter beschikking gesteld aan oudere dames uit Amsterdam, gevaarlijke gekken kun je geen boot toevertrouwen.
 
© 2009 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2