 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Bezigheden > Op de fiets | ||||
| Het witte rondje | Thomas van der Steen | |||
 Vakanties, conflicten, ziektes en andere narigheid van ‘de anderen’ betekenden aanhoudend gezwoeg in het zweet mijns aanschijns. Juist op de dag dat ik vrij ben piekt de hittegolf naar zijn zenith. Het hitteplan van de RIVM - dat ze er tijd voor hebben - treedt in werking: beperk uw activiteiten, zoek een koele plek, vermijd zonlicht en drink, drink, drink! Dat drinken zal ik zeker doen en mijn route loopt zoveel mogelijk door bossen. Maar fietsen zal ik.Nou woon ik gelukkigerwijs in ‘t Gooi dus een bosrijke route vinden is een eitje. Wat ik vandaag in ieder geval wil zien is Villa Medan in Baarn. Zoals zoveel monumentale villa’s was ook deze ooit gekaapt door een notaris, accountant, makelaar, tandarts of medische maatschap om er kantoor of praktijk te houden. Een Baarnse familie heeft het huis gekocht om er te wonen. Geen systeemplafonds, ontvangstbalie en vergaderruimtes meer maar zondagmiddagborrels in de riante serre, gestommel van kindervoeten op de krakende trap en een verstopplek in het torentje. De lommerrijke lanen van Hilversum-Zuid leiden me naar het Vuursche bos. Bij Kroymans stap ik af om te zien of de importeur van exclusieve auto’s iets nieuws heeft staan. De Ferrari’s zijn natuurlijk rood maar tot mijn verbazing staat er een witte Aston Martin DB11 te pronken. Een witte! Dat was 10 jaar geleden ondenkbaar geweest want ‘met een witte blijf je zitte’ volgens de autohandelaars. Nu is het mode. Ingeklemd tussen bos en de A27 ligt een blinkend kantoorgebouw. Onmiskenbaar geïnspireerd door Le Corbusier, spierwit maar vooral leeg. In 1992 gebouwd voor KPN, later zat Endemol erin en nu schijnt het ons politiebureau te worden. Ik glip door het hek en fiets over het grasveld eromheen. De verlatenheid wordt bijna tastbaar. Het fietspad naar Lage Vuursche loopt langs de golfclub. Niemand waagt zich deze ochtend aan de 18 holes, de zon schijnt onbarmhartig op de greens. De lucht die ik inadem wordt gestaag warmer en droger. Het is 10 uur en de thermometer tikt de 30 graden al aan. In het pannenkoekendorp klok ik rap twee colaatjes weg. Mijn route blijft in de schaduw tot aan Soestduinen. Daar word ik verrast door een nieuwgebouwde villawijk met, vanzelfsprekend, witte huizen. Op de route naar de Eem heeft de zinderende zon vrij spel. Stoere pubers negeren collectief het bordje ‘verboden te duiken’ op de brug over het riviertje. Ik ben jaloers. Iets verderop wacht verlossing: gekoeld water, twee bolletjes ijs en de Kapel van Coelhorst. De kleine witte kerk is een verborgen pareltje met een schaduwrijke begraafplaats. Als ik weer op de fiets stap voor het laatste traject zucht ik nog een keer diep. De verzengende hitte trotserend rep ik mij naar Baarn. In het voorbijgaan knik ik naar het grootste witte huis van de dag, Paleis Soestdijk. Op de Julianalaan steekt het witte torentje van Villa Medan af tegen een strakblauwe hemel. Bouwcontainers naast het pand kondigen de verbouwing tot een familiehuis al aan. Uitbollend van het witte rondje kunnen mijn wenkbrauwen en wimpers het druipende zweet niet meer keren; het met zonnebrandolie vermengde vocht sijpelt in mijn ogen. Thuisgekomen brandt alles: mijn huid, keel, longen, spieren en nu ook mijn ogen. De hitte was aangekondigd, ik was gewaarschuwd. ----- Het plaatje is van de schrijver |
||||
| © 2020 Thomas van der Steen | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||