archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Alles heet hier Willamette (1) Thomas van der Steen

1702BZ Willamette1Eigenlijk hou ik helemaal niet van slordige muziek. Muzikaal opgegroeid in de seventies ben ik meer van de symfonische, progressieve rock. Gepolijst en overgeproduceerd, over elke noot van willekeurig welk instrument was nagedacht. Nog een laag strijkers, koperblazers of een mellotron eroverheen, toe maar. Af en toe geniet ik heus wel van Rory Gallagher, Jimi Hendrix of de Rolling Stones, door mij gecategoriseerd als slordig. In 2004 hoorde ik bij toeval Willamette van Richmond Fontaine. Zeker slordig maar meeslepend slordig, lekker lang en met een verhaal over een mysterieuze, oudere broer. Jongens die peinzen over hun toekomst aan de oever van rivier Willamette.

In Oregon, op weg naar de oceaan, blijken we over Willamette Highway te rijden. Alles heet hier opeens Willamette: Willamette National Park, Forest, Valley, Winery, Peak en natuurlijk de rivier van de song zelf. Ik wil meer zien en weten over de rivier die zo pakkend wordt bezongen.
Er is plek op Dexter Shore RV Park, het caravanpark zou niet misstaan in een mistroostige film. Betty, een jaar of zeventig met strak geföhnd haar en eigenaar van het park, haast zich om ons te wijzen op de enige attractie in de omgeving: covered bridges. Wie de film The Bridges of Madison County heeft gezien weet genoeg, een mooiere film over de liefde bestaat niet. Clint Eastwood en Meryl Streep hebben een korte, vurige affaire en overdekte bruggen vormen het decor. Betty wijst me op drie in de omgeving en als ik haar vraag of het te fietsen is zegt ze: ‘Why bother, you have a car.’

We gaan natuurlijk wel op de fiets, de verste brug ligt 8 mijl van de camping. Eerst een stukje over de highway langs de rivier. Oppassen geblazen want brute pick-ups zijn geen fietsers gewend. We bereiken ongedeerd een pad dat langs de rivier loopt. De stroom wordt breder en gaat over in een meertje. Het is half mei en nog fris maar er wordt al volop met speedboats over het water geronkt. Aan de overkant ligt Lowell, een typisch Amerikaans stadje, we zien het houten postkantoor al van verre. Om er te komen moeten we over, of door, onze eerste overdekte brug. Voor de auto’s ligt er een stalen brug maar wij mogen over de houten. Het is een mooie witte, gebouwd in 1904 en gerestaureerd in 1945. Door de zonnestralen vormt zich een prachtig patroon op het houten wegdek en de planken klepperen onder onze wielen.

Voor de volgende moeten we langs een meanderende kreek fietsen, wij meanderen mee. Het valt weer op hoe dunbevolkt het hier is. Heel af en toe een vervallen boerderij. Op het erf staan 3 of meer oude verroeste auto’s want je brengt je auto niet naar de sloop, je zet ‘m in de tuin. De weg daalt lichtjes en het bos wordt donkerder. Op een open plek zien we wat je kan omschrijven als een alternatieve commune. Mannen buigen zich over een motorblok, andere mannen hakken bomen om, kinderen op blote voeten spelen in de modder, een oudere man lepelt iets onbestemds uit een mok en uit de schoorstenen van de hutten en caravan kringelt rook. O, de zwangere vrouw in jurk met bloemen in het haar ontbreekt ook niet, zij begroet ons. We zeggen ‘hi’ terug en als ik vraag waar de brug is wijzen ze1702BZ Willamette2 allemaal dezelfde kant op.

Als we de brug bereiken blijkt het een rode. Deze lijkt meer een schuur waar aan beide kanten de deuren openstaan en ik vraag me af wat eigenlijk de reden zou kunnen zijn om een brug te overdekken.

Om bij de derde, de mooiste, te komen moeten we over een eindeloze weg fietsen. Kaarsrecht, vlak, grind, het is een brandgang door een productiebos. En verlaten, dat spreekt voor zich. Als er dan een auto tegemoet komt heeft het meteen iets onheilspellends. Zo is het nou eenmaal in Amerika, je waant je in een film. Maar er zitten geen rednecks in de auto die zin hebben om toeristen overhoop te schieten, althans, vandaag niet.

De natuur wordt vriendelijker, ons pad gaat op en af en volgens Belinda staan er appel-, peren- en kersenbomen in de bermen. We zien Lost Creek Bridge al van ver, het wit steekt af tegen het groen. We stappen af en Betty heeft gelijk: het is een idylle. Terwijl we foto’s maken kruisen onze blikken elkaar, we glimlachen zoals Clint en Meryl, net als in de film.

Richmond Fontaine - Willamette

----------

De plaatjes zijn van de schrijver


© 2019 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Alles heet hier Willamette (1) Thomas van der Steen
1702BZ Willamette1Eigenlijk hou ik helemaal niet van slordige muziek. Muzikaal opgegroeid in de seventies ben ik meer van de symfonische, progressieve rock. Gepolijst en overgeproduceerd, over elke noot van willekeurig welk instrument was nagedacht. Nog een laag strijkers, koperblazers of een mellotron eroverheen, toe maar. Af en toe geniet ik heus wel van Rory Gallagher, Jimi Hendrix of de Rolling Stones, door mij gecategoriseerd als slordig. In 2004 hoorde ik bij toeval Willamette van Richmond Fontaine. Zeker slordig maar meeslepend slordig, lekker lang en met een verhaal over een mysterieuze, oudere broer. Jongens die peinzen over hun toekomst aan de oever van rivier Willamette.

In Oregon, op weg naar de oceaan, blijken we over Willamette Highway te rijden. Alles heet hier opeens Willamette: Willamette National Park, Forest, Valley, Winery, Peak en natuurlijk de rivier van de song zelf. Ik wil meer zien en weten over de rivier die zo pakkend wordt bezongen.
Er is plek op Dexter Shore RV Park, het caravanpark zou niet misstaan in een mistroostige film. Betty, een jaar of zeventig met strak geföhnd haar en eigenaar van het park, haast zich om ons te wijzen op de enige attractie in de omgeving: covered bridges. Wie de film The Bridges of Madison County heeft gezien weet genoeg, een mooiere film over de liefde bestaat niet. Clint Eastwood en Meryl Streep hebben een korte, vurige affaire en overdekte bruggen vormen het decor. Betty wijst me op drie in de omgeving en als ik haar vraag of het te fietsen is zegt ze: ‘Why bother, you have a car.’

We gaan natuurlijk wel op de fiets, de verste brug ligt 8 mijl van de camping. Eerst een stukje over de highway langs de rivier. Oppassen geblazen want brute pick-ups zijn geen fietsers gewend. We bereiken ongedeerd een pad dat langs de rivier loopt. De stroom wordt breder en gaat over in een meertje. Het is half mei en nog fris maar er wordt al volop met speedboats over het water geronkt. Aan de overkant ligt Lowell, een typisch Amerikaans stadje, we zien het houten postkantoor al van verre. Om er te komen moeten we over, of door, onze eerste overdekte brug. Voor de auto’s ligt er een stalen brug maar wij mogen over de houten. Het is een mooie witte, gebouwd in 1904 en gerestaureerd in 1945. Door de zonnestralen vormt zich een prachtig patroon op het houten wegdek en de planken klepperen onder onze wielen.

Voor de volgende moeten we langs een meanderende kreek fietsen, wij meanderen mee. Het valt weer op hoe dunbevolkt het hier is. Heel af en toe een vervallen boerderij. Op het erf staan 3 of meer oude verroeste auto’s want je brengt je auto niet naar de sloop, je zet ‘m in de tuin. De weg daalt lichtjes en het bos wordt donkerder. Op een open plek zien we wat je kan omschrijven als een alternatieve commune. Mannen buigen zich over een motorblok, andere mannen hakken bomen om, kinderen op blote voeten spelen in de modder, een oudere man lepelt iets onbestemds uit een mok en uit de schoorstenen van de hutten en caravan kringelt rook. O, de zwangere vrouw in jurk met bloemen in het haar ontbreekt ook niet, zij begroet ons. We zeggen ‘hi’ terug en als ik vraag waar de brug is wijzen ze1702BZ Willamette2 allemaal dezelfde kant op.

Als we de brug bereiken blijkt het een rode. Deze lijkt meer een schuur waar aan beide kanten de deuren openstaan en ik vraag me af wat eigenlijk de reden zou kunnen zijn om een brug te overdekken.

Om bij de derde, de mooiste, te komen moeten we over een eindeloze weg fietsen. Kaarsrecht, vlak, grind, het is een brandgang door een productiebos. En verlaten, dat spreekt voor zich. Als er dan een auto tegemoet komt heeft het meteen iets onheilspellends. Zo is het nou eenmaal in Amerika, je waant je in een film. Maar er zitten geen rednecks in de auto die zin hebben om toeristen overhoop te schieten, althans, vandaag niet.

De natuur wordt vriendelijker, ons pad gaat op en af en volgens Belinda staan er appel-, peren- en kersenbomen in de bermen. We zien Lost Creek Bridge al van ver, het wit steekt af tegen het groen. We stappen af en Betty heeft gelijk: het is een idylle. Terwijl we foto’s maken kruisen onze blikken elkaar, we glimlachen zoals Clint en Meryl, net als in de film.

Richmond Fontaine - Willamette

----------

De plaatjes zijn van de schrijver
© 2019 Thomas van der Steen
powered by CJ2