Eerdaags bestaat De Leunstoel 10 jaar. Op 19 april 2003 verscheen Nummer 1 van Jaargang 0, een proefnummer. Als u ‘archief’ aanklikt, en vervolgens naar ‘afleveringen’ gaat, kunt u zelf bekijken hoe dat er uitzag. Er volgden nog een paar proefnummers, voordat in oktober van dat jaar de 1^e Jaargang startte. Aanvankelijk moesten wij het doen met enkele bezoekers per dag, na verloop van tijd kwamen we tot een paar honderd per maand. In de loop der jaren steeg dat aantal wel iets, maar tergend langzaam.

Van het aanvankelijke idee om de lezers (na verloop van enige tijd) een bijdrage te vragen voor toegang tot de website moest snel worden afgestapt, er bleven nauwelijks bezoekers over. Dit tot verdriet van Theo Capel, een van de oprichters, die weinig zag in een tijdschrift waarvoor de lezer geen geld over heeft. De denigrerende uitdrukking ‘vanity publishing’ viel geregeld in gesprekken over de toekomst. Aanvankelijk bleef Theo nog wel bijdragen schrijven, maar toen besloten werd tot oprichting van een genootschap waarvan de leden (veelal de schrijvers zelf) het blad financierden, hield Theo ook daarmee op.

Zelf was ik minder principieel en eerlijk gezegd nogal gehecht geraakt aan de routines van het redactiewerk. IJdelheid? Ja, ongetwijfeld ook dat, maar in deze tijd van sociale media kijkt men daar niet meer van op, of op neer. Er is natuurlijk nog een patente manier om aan het verwijt van ijdelheid te ontkomen en dat is de lezer een maatschappijvisie opdringen, of dat proberen. Daar heeft De Leunstoel nooit aan gedaan. De gedachte is vooral geweest iets aardigs te maken en de lezers wellicht tot denken aan te zetten.

En zie, de laatste jaren is het bezoekersaantal van onze site dan toch flink gaan groeien. Meestal ging dat geleidelijk, maar soms waren er ineens spectaculaire tussenspurts. Naar de verklaring ervan kon alleen gegist worden. Misschien maar beter ook, omdat anders de verleiding van effectbejag wel akelig groot zou zijn geworden.

In de afgelopen maand maart boekten wij met 13.645 bezoekers een absoluut record. Om het in perspectief te plaatsen: in het afgelopen jaar waren er gemiddeld een kleine 7500 bezoekers per maand. Volgens een deskundige die ik laatst sprak word je met 10.000 lezers een aantrekkelijke partij voor adverteerders. Wie weet komen we binnenkort wel voor een lastige keuze te staan: doorgaan op de huidige voet of professionaliseren?

Voorlopig beperken we ons waarschijnlijk tot het vieren van een bescheiden feestje, halverwege het jaar en wellicht komt er ook een speciale aflevering van ons magazine. De voor de hand liggende gedachte is natuurlijk om een nummer te vullen met ‘het beste van’. Maar wat te denken van het radicale alternatief waar The Dublin Review voor koos ter gelegenheid van het 50^e nummer? Zij vroegen een aantal schrijvers om een korte beschouwing over hun tekortkomingen! Dat leverde een paar heel aardige bijdragen op. Zo vertrouwt Richard Ford, toch niet de eerste de beste, ons toe dat hij geweldige moeite heeft met beschrijvingen van het uiterlijk van zijn personages. Geoff Dyer komt tot de hilarische bekentenis dat hij niet in staat is een (fictief) verhaal te bedenken en dat vluchten in non-fictie ook een probleem is omdat hij de feiten altijd door elkaar husselt. En zo meer, heel interessant, maar ik geloof dat Willem Minderhout, die met de voorbereiding van ons jubileumnummer bezig is, iets heel anders in gedachten heeft.

 

****************************************************