Zelf voetbalde ik bij de pupillen van MV&AV  ‘Middelburg’. Onze elftallen hadden namen van beroemde buitenlandse teams. Ik speelde in Aston Villa, een club waar ik nog steeds een voorliefde voor heb. Op zondag gingen we vaak kijken naar onze groenwitte helden op het sportpark aan de Nadorstweg. Middelburg was een zeer succesvolle club in die tijd. In 1966, ’67 en ’69 werden we kampioen bij de zondagamateurs en werden de spelers in een koets door de stad gereden. Arie Delmotte, Jan Bosselaar en Bert Pentury spraken bijna evenveel tot de verbeelding als de spelers van Feyenoord.

Toch bleef Willem ‘De Kromme’ van Hanegem mijn idool. Niet mijn rolmodel. Ik was wel net als hij linksbenig, maar ik was zeker geen goede aanvaller. Rinus Israel, de rots in de Rotterdamse verdediging, werd noodgedwongen mijn voorbeeld.

Op de middelbare school stopte ik met voetbal. Ik pakte dat pas veel later weer op toen ik in Den Haag woonde. Als actieve PSP’er werd ik gevraagd voor het rooie jongens team. Een aantal sportieve jonge mannen (en niet meer zo jonge mannen) uit het linkse milieu in Den Haag had een team gevormd, dat als vierde team van HSV Celeritas ergens onder in de regionen van de Haagse Voetbal Bond aan competitievoetbal deed. Het was een uitermate gezellig team, maar geen bierteam. We probeerden echt zo goed mogelijk te voetballen.

Niet lang daarna gingen we met mijn werk een dagje naar Rotterdam. We bezochten onder meer het Feyenoordmuseum. Alles wat het hart van een Feyenoordfan harder laat kloppen was daar te zien, zoals de meeuw van Treytel en het brilletje van Van Daele. Maar het allermooiste was het verhaal over de naam van de club. Men wilde Feyenoord aanvankelijk helemaal niet zo noemen. Ze hadden een andere naam op het oog, maar die werd afgekeurd door de bond. Er was namelijk al een club in Den Haag die die naam droeg. Celeritas! Mijn ouwe cluppie! Mijn hart zwol van trots!