 |
  Het was de vader van Sebas. Schrijver Theo Capel. Hij kwam langs bij zijn zoon op de fractiekamer van D66 in Amsterdam. 'Jij schrijft ook', zei de schrijver tegen mij. Zijn drie woorden werden geborsteld door zijn enorme snor. Het was een vraag zonder vraagteken. In drie woorden stond ik op gelijke hoogte met de schrijver. Ik murmelde nog een soort ontkenning, maar Theo was resoluut: 'Jij schrijft. En nu schrijf je voor De Leunstoel, internetmagazine voor rustige mensen'.
Eenentwintigjaar geleden. Jezus. Buiten floot de lente een vrolijk liedje. Het leven was mooi. De toekomst lag aan onze voeten. En natuurlijk, Osama Bin Laden kaapte een gat in ons hart. Pim Fortuyn werd doodgeschoten en in de stad waren de spanningen voelbaar. Maar er was nog geen Twitter, nog geen facebook en er waren nog geen andere kanalen om je haat op te spuien. De wereld was nog aan de rustige mensen, die een internetmagazine op gingen zetten. Die rustige mensen voelden zich al behoorlijk modern, dat ze hun schrijfsels het zwarte gat van het wereldwijde web op slingerden.
2003. Ik was nog geen dertig en verliefd op het meisje waar ik mee zou gaan trouwen. Huisje, boompje, beestje. Het klinkt suf, maar ik herinner me dat ik me goed voelde. Eindelijk ging ik serieus worden. Stappen zetten op de melkweg. En nu was ik dus ook schrijver.
Toen ik – niet veel later - naar Haarlem verhuisde, stuurde Theo, die daar toen ook woonde, een persbericht naar het Haarlems Dagblad. Die zond prompt een verslaggever om ons beiden te interviewen. De verslaggever ontving ik in een leeg huis. De verhuiswagen stond nog in Amsterdam. Alleen mijn leunstoel had ik met mijn eigen auto mee kunnen nemen. Die hadden we op straat gezet, voor de fotosessie. De buren gluurden achter de ramen, want het was een raar tafereel. Een man met een snor, die naast een jongen in een leunstoel staat. Zo werden we gefotografeerd en zo stonden we een dag later paginagroot in de krant.
Ik zucht. Twintig jaar later woon ik niet meer in dat huis en niet meer met die vrouw. Zoveel veranderd. Zoveel gezien, gedaan en geschreven. Maar de Leunstoel bestaat nog steeds en heeft nog steeds hetzelfde uiterlijk. Het blauw van een zwembad, waar rustige mensen in stevige binnenbanden dobberen. Wat heerlijk dat sommige dingen blijven zoals ze blijven.
|
|
