Adriaan is maar liefst 54 jaar koster geweest in de plaatselijke katholieke dorpskerk. Hij heeft ruim de tijd gehad om na te denken over hemel, hel en ook het vagevuur. Een tussentijdse reiniging van de ziel is immers nooit weg. ‘Kom je volgende week weer?’, vroeg hij onlangs onder een rondje-rolstoel in het dorp. Mijn antwoord had hij niet verwacht: ‘Jij hebt dicht bij het vuur gezeten, dus jij weet hoe het zit. Als jij regelt dat ik later in de hemel kom, dan kom ik jou weer ophalen.’ Hij dacht even na en zei toen: ‘Dat ga ik regelen.’

Hij trouwde met Ria en samen kregen ze drie kinderen. Hun beide zoons Maurice en Arno leden aan een ernstige, erfelijke spierziekte, die alleen via de mannelijke lijn overdraagbaar was. De jongens brachten hun jeugd door in een rolstoel en overleden op 17- en 21-jarige leeftijd. Dochter Jolanda is er gelukkig nog en bezoekt regelmatig haar vader. Zijn eerste vrouw Ria overleed aan hartproblemen en met z’n tweede vrouw Truus is hij negentien jaar samen geweest. In en rondom de kerk heeft hij veel meegemaakt, waar hij niet veel over praat. De ene pastoor lag hem beter dan de andere, maar bij iedereen deed hij min of meer onverstoorbaar zijn werk. ‘Ik wist wat ik moest doen en wat er van me verwacht werd. Mijn broer Jan was ook koster geweest en mijn broer Nico ook, in Wateringen. Zat in de familie. Dat vak lag ons wel, ook omdat je een zekere vrijheid had.’

Adriaan was in z’n jeugd een zorgenkindje. Zijn broertje kreeg op jeugdige leeftijd ooit de lompe vraag: ‘Jullie hebben er thuis toch ook eentje, die niet goed is?’ De vraag kwam van een boer, die zelf - zoals dat toen werd gezegd - een ’ongelukkig kind’ had. Het ongelukkige kind Adriaan heeft alle stormen overleefd. Hij kijkt vooral vooruit en kan zich op z’n woonplek met wat hulp uitstekend redden. Het lijstje met vijf, zes namen die hij voor een buitenwandeling kan bellen, heeft hij altijd binnen bereik. Dat inschakelen van mensen lukt hem zó goed, dat andere bewoners wel eens opmerken, dat je ‘met hem geen medelijden hoeft te hebben’.

Er zijn heel veel ouderen, die een betrekkelijke eenzaam leven leiden en dezelfde behoefte (naar buiten) hebben. Met een gestructureerde aanpak vanuit de tehuizen zélf valt nog een wereld te winnen. Adriaan regelt zijn eigen uitjes en dat doet hij goed. Hij slaagt erin zijn ‘rolstoellopers’ aan zich te binden. Telkens als ik bij hem kom, vraag ik het nog maar eens. Al was het maar voor de zekerheid. ‘Je hebt het toch wel geregeld, die hemel?’ Hij biecht het eerlijk op: ‘Die hemel ben ik vergeten, maar ik zal het regelen.’

---------

De foto's komen van de auteur.