‘Het is toch niet nodig dat m’n naam erbij komt?’ zei A, nadat hij het voorlopige resultaat van z’n interview had gelezen. ‘Doe het net als die Bart Chabot, die heeft ook al eens over me geschreven, maar zo dat alleen insiders wisten dat het over mij ging. Dat ging zo …. .’ En daar kwam weer (heel typerend!) een anekdote. Over het op slinkse wijze uitstrooien van de as van een overleden vriend op renbaan Duindigt. In de versie van Chabot wordt het verhaal beschreven vanuit het gezichtspunt van de neef die hem daarbij hielp. ‘Ja, m’n nichtje zei meteen: oh, dat ben jij en ook anderen die het verhaal al kenden reageerden enthousiast.’ Maar waarom dan toch liever Anoniem? ‘Ja, nee, iedereen kent me hier en ik hou er niet van om mezelf te presenteren als iemand die het allemaal zo goed voor elkaar heeft.’

In de verhalen over zijn reizen spelen mensen de hoofdrol. Waar hij ook geweest is, hij heeft er aardige en interessante kennissen aan overgehouden. Hij zoekt ze regelmatig op en als zij, of hun familieleden, hier moeten zijn dan staat zijn huis voor ze open.

'Ja, dat is vanzelfsprekend, natuurlijk. Zij ontvangen mij ook allerhartelijkst en ik vind het gewoon fijn ze weer te zien en ze een beetje te helpen als het nodig is.' Volgt een verhaal over het bezoek van de zoon van een oude kennis uit Italië. Hij wilde hier komen werken en A was erin geslaagd daar een handje bij te helpen. Door hem om te beginnen geplaatst te krijgen bij de nonnen in Vught, voor een 'crashcourse' in de Nederlandse taal en vervolgens een stageplaats voor hem te vinden. Toen na enige tijd bleek dat het daar niet zo leuk was slaagde hij er ook weer in hem elders onder te brengen. Steeds gebruikmakend van een verbijsterend brede kring van bekenden.

'Hoe gaat zoiets. Ik ging liften naar Italië. Heel jong was ik nog, Italiaans sprak ik nauwelijks, een beetje gebrabbel, meer niet. Ik was zonder veel problemen in Rome gekomen. Prachtige stad, die jeugdherberg was ook zó mooi. Het was wel heel anders dan nu hoor; met grote slaapzalen, maar dat was wel zo gezellig. Maar ik had het in mijn hoofd gezet naar Napels te gaan. Nou, het eerste deel van die tocht ging prima, met een vrachtwagen, maar die moest van de hoofdweg af en toen stond ik daar een beetje verloren en kwam er niet meer weg. Op een gegeven moment komt er zo'n karakteristiek vrouwtje in het zwart langs. Een grote zak met tomaten, takkenbos op d'r hoofd. 'Dormire?' vroeg ze en dat verstond ik nog wel. Knikken, sisisi en zij van die gebaren: kom maar mee. En toen wees ze naar een soort stal waar ik bovenin kon slapen. De andere ochtend werd ik gewekt door een legertje kleine kinderen en meegetroond naar een huis waar ik een heerlijk ontbijt voorgezet kreeg. Later bleek mij dat het dorpje waar ik was beland Castel Volturuo heet. Zo hartelijk die mensen. Ze lieten me niet gaan voor ik beloofd had weer terug te komen. En dat heb ik gedaan natuurlijk. Op de terugreis van Napels en ook later nog. Altijd contact gehouden. En zo gaat het eigenlijk vaak. Als je je er voor openstelt tenminste en er graag op uit gaat natuurlijk.'

Het laatste half jaar reisde hij naar: Zuid-Afrika, Marbella, China en Tibet; om van de vermoeienissen van die reis bij te komen ging hij uitrusten in Turkije en vervolgens was Suriname aan de beurt. Waar doet hij dat eigenlijk allemaal van?

'Ach, ik heb wat in huizen gedaan. En daar heb ik een beetje geluk bij gehad. Op een gegeven moment had ik een flatje in een pand aan de Bezuidenhoutseweg (we hebben het natuurlijk over Den Haag, redactie) en toen heb ik de andere flats in dat gebouw successievelijk ook gekocht. Op een gegeven moment, er was sprake van dat het pand zou moeten wijken voor een of ander plan, trof ik iemand in de hal die iets aanplakte. Dus ik zei: weet u niet dat u daar toestemming voor nodig hebt van de Vereniging van Eigenaren? Ja,ja, zei hij, dat hebben we. Nou ik wist dat dat niet waar kon zijn, want ik was de Vereniging van Eigenaren! Afijn, via dat mannetje kwam ik bij zijn baas terecht en dat bleek een makelaar te zijn, die de opdracht had om het pand aan te kopen, om het vervolgens te laten slopen. Toen ben ik daar maar eens gaan praten. Wil het geval dat ik daar een oude bekende tegenkom van de bank waar ik gewerkt had. Eigenlijk vond ik dat niet zo prettig, omdat ik van plan was een mooie prijs te bedingen en dan is het makkelijker als het zomaar iemand is. In ieder geval heb ik er een aardig bedrag voor gekregen; heel aardig zelfs. En met het geld dat die transactie opleverde heb ik weer andere beleggingen kunnen doen. Heel overzichtelijk en kleinschalig, zodat ik er altijd aardig in geslaagd ben de zaak zelf onder controle te houden.

Ik ben alleen. Wat er overblijft gaat naar de neven en nichten en dat is ze gegund, maar ik hoef er niet speciaal zuinig voor te leven. Dus reis ik naar hartenlust.'

 

**************************************