archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Nostalgische ode aan de elpee Arie de Jong

1908VG Collectors
Meer dan een halve eeuw geleden spoedde ik me naar een toen nog bestaande grammofoonplatenzaak aan de Breestraat in Leiden. Ik weet nog precies waar die zat, en ik meen dat het om Peltenburg ging. Ik had na lezing van een recensie in de Hitweek (of heette het al Aloha?) een plaat besteld. Een grammofoonplaat van The Collectors, een groep uit Canada.

Die grammofoonplatenzaak in de Breestraat beschikte achterin de winkel over enkele kleine luistercabines. De plaat werd door een medewerker opgezet achter de toonbank, en in zo’n luistercabine kon je dan de muziek beluisteren. Ik meen dat er twee speakers waren bevestigd boven de deur en dat je op een bankje kon zitten waar met een beetje moeite twee mensen op pasten. Een minpunt was als in de luistercabine ernaast iemand naar andere muziek zat te luisteren, want de geluidsisolatie was bedroevend.

Voordat ik de plaat van de Collectors wilde aanschaffen, wilde ik graag één kant beluisteren en ik vroeg om de tweede kant te draaien, met de suite What love. Ik genoot, maar waar ik helemaal van werd weggeblazen was de saxofoonsolo aan het einde van de suite. Die duurde niet alleen minutenlang, die was onvoorstelbaar mooi.

Ik kocht de plaat en omdat ik niet houd van wegdoen, ook al draai ik zelden of nooit meer een grammofoonplaat, heb ik die plaat nog altijd in mijn bezit. Voor de zekerheid heb ik hem wel gebrand op een CD (maar ook dat is een geluidsdrager die in verval is geraakt; soms kan ik muziek niet eens meer op een CD krijgen en ben je aangewezen op streaming).

Wie nu nieuwsgierig is naar deze muziek kan terecht op Youtube. Zo bleek me dat de LP van de Colllectors te beluisteren is: The Collectors -  het hele album.

Ik kan dit van harte aanraden, al was het maar, omdat op die LP ook een liedje staat dat in welke stemming je ook verkeert je altijd weer een ongelooflijk blij gemoed geeft: Lydia Purple. Slechts te vergelijken met Happy Together van de Turtles, dat je ook onvermijdelijk in een goede stemming brengt.

Nu wilde ik het niet hebben over The Collectors, maar over de euforie van de LP van een halve eeuw geleden. Tegenwoordig kunnen pubers beschikken over een eindeloze hoeveelheid muziek, maar een halve eeuw geleden, toen ik zelf puber was, lag dat een slag anders. Mijn eerste grammofoonplaat was er één van de Rolling Stones, en vlak daarna kreeg ik op mijn verjaardag een LP van de Small Faces: Ogdens' Nut Gone Flake .

Voordat je toe was aan een volgende LP, was je maanden verder. Dus wat je had draaide je elke dag. Om toch meer te kunnen horen, kon je uitwisselen met klasgenoten. Dat je een week of langer een plaat van iemand leende en als compensatie een plaat van jezelf uitleende. Op die manier heb ik een maand lang elke dag naar Sgt. Peppers van The Beatles geluisterd, en daarna wist ik zeker: die plaat wil ik zelf.

Sparen van je zakgeld, totdat je naar de platenwinkel kon. Die LP van de Beatles heb ik niet meer, en toch heb ik hem wel. Want eerst nam ik het exemplaar over van mijn klasgenoot, voor een tientje, en toen ik die grijs had gedraaid verkocht ik hem aan iemand anders en kocht zelf een gloednieuw exemplaar.

Terug ook naar de platenwinkels van toen. In Leiden had je niet alleen die grammofoonplatenzaak aan de Breestraat, belangrijker nog was Hofenk aan de Haarlemmerstraat. En dan bedoel ik de vestiging met pop en rock, vlak bij de bioscoop die daar toen nog zat, en niet de tweede vestiging met klassiek en jazz. Die winkel had geen luisterboxen, maar die had een paar luisterplekken aan de toonbank. Zittend op een kruk kon je dan twee luisterhoorns tegen je oren zetten.

De medewerker zette de plaat op achter de toonbank, tegenover jouw zitplek, en je kreeg de hoes in handen om naar te kijken onder het luisteren. Van geluidsisolatie was dus helemaal geen sprake, zodat je dwars door de muziek vanuit die luisterhoorns de muziek hoorde die in de winkel werd gedraaid en alle gesprekken kon beluisteren die om je heen werden gevoerd. Het was behelpen.

Als dierbare herinnering hieraan heb ik dat ik na beluistering van kant 1 van de dubbel-LP Chicago Transit Authority deze ogenblikkelijk kocht en dat ik in mijn portemonnee tot op de cent precies het aankoopbedrag van 25 gulden bleek te hebben. Blut, maar een waanzinnig goed album rijker.





© 2022 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Nostalgische ode aan de elpee Arie de Jong
1908VG Collectors
Meer dan een halve eeuw geleden spoedde ik me naar een toen nog bestaande grammofoonplatenzaak aan de Breestraat in Leiden. Ik weet nog precies waar die zat, en ik meen dat het om Peltenburg ging. Ik had na lezing van een recensie in de Hitweek (of heette het al Aloha?) een plaat besteld. Een grammofoonplaat van The Collectors, een groep uit Canada.

Die grammofoonplatenzaak in de Breestraat beschikte achterin de winkel over enkele kleine luistercabines. De plaat werd door een medewerker opgezet achter de toonbank, en in zo’n luistercabine kon je dan de muziek beluisteren. Ik meen dat er twee speakers waren bevestigd boven de deur en dat je op een bankje kon zitten waar met een beetje moeite twee mensen op pasten. Een minpunt was als in de luistercabine ernaast iemand naar andere muziek zat te luisteren, want de geluidsisolatie was bedroevend.

Voordat ik de plaat van de Collectors wilde aanschaffen, wilde ik graag één kant beluisteren en ik vroeg om de tweede kant te draaien, met de suite What love. Ik genoot, maar waar ik helemaal van werd weggeblazen was de saxofoonsolo aan het einde van de suite. Die duurde niet alleen minutenlang, die was onvoorstelbaar mooi.

Ik kocht de plaat en omdat ik niet houd van wegdoen, ook al draai ik zelden of nooit meer een grammofoonplaat, heb ik die plaat nog altijd in mijn bezit. Voor de zekerheid heb ik hem wel gebrand op een CD (maar ook dat is een geluidsdrager die in verval is geraakt; soms kan ik muziek niet eens meer op een CD krijgen en ben je aangewezen op streaming).

Wie nu nieuwsgierig is naar deze muziek kan terecht op Youtube. Zo bleek me dat de LP van de Colllectors te beluisteren is: The Collectors -  het hele album.

Ik kan dit van harte aanraden, al was het maar, omdat op die LP ook een liedje staat dat in welke stemming je ook verkeert je altijd weer een ongelooflijk blij gemoed geeft: Lydia Purple. Slechts te vergelijken met Happy Together van de Turtles, dat je ook onvermijdelijk in een goede stemming brengt.

Nu wilde ik het niet hebben over The Collectors, maar over de euforie van de LP van een halve eeuw geleden. Tegenwoordig kunnen pubers beschikken over een eindeloze hoeveelheid muziek, maar een halve eeuw geleden, toen ik zelf puber was, lag dat een slag anders. Mijn eerste grammofoonplaat was er één van de Rolling Stones, en vlak daarna kreeg ik op mijn verjaardag een LP van de Small Faces: Ogdens' Nut Gone Flake .

Voordat je toe was aan een volgende LP, was je maanden verder. Dus wat je had draaide je elke dag. Om toch meer te kunnen horen, kon je uitwisselen met klasgenoten. Dat je een week of langer een plaat van iemand leende en als compensatie een plaat van jezelf uitleende. Op die manier heb ik een maand lang elke dag naar Sgt. Peppers van The Beatles geluisterd, en daarna wist ik zeker: die plaat wil ik zelf.

Sparen van je zakgeld, totdat je naar de platenwinkel kon. Die LP van de Beatles heb ik niet meer, en toch heb ik hem wel. Want eerst nam ik het exemplaar over van mijn klasgenoot, voor een tientje, en toen ik die grijs had gedraaid verkocht ik hem aan iemand anders en kocht zelf een gloednieuw exemplaar.

Terug ook naar de platenwinkels van toen. In Leiden had je niet alleen die grammofoonplatenzaak aan de Breestraat, belangrijker nog was Hofenk aan de Haarlemmerstraat. En dan bedoel ik de vestiging met pop en rock, vlak bij de bioscoop die daar toen nog zat, en niet de tweede vestiging met klassiek en jazz. Die winkel had geen luisterboxen, maar die had een paar luisterplekken aan de toonbank. Zittend op een kruk kon je dan twee luisterhoorns tegen je oren zetten.

De medewerker zette de plaat op achter de toonbank, tegenover jouw zitplek, en je kreeg de hoes in handen om naar te kijken onder het luisteren. Van geluidsisolatie was dus helemaal geen sprake, zodat je dwars door de muziek vanuit die luisterhoorns de muziek hoorde die in de winkel werd gedraaid en alle gesprekken kon beluisteren die om je heen werden gevoerd. Het was behelpen.

Als dierbare herinnering hieraan heb ik dat ik na beluistering van kant 1 van de dubbel-LP Chicago Transit Authority deze ogenblikkelijk kocht en dat ik in mijn portemonnee tot op de cent precies het aankoopbedrag van 25 gulden bleek te hebben. Blut, maar een waanzinnig goed album rijker.



© 2022 Arie de Jong
powered by CJ2