archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Sunday Morning Henk Klaren

1818VG BanaanAch, zo nu en dan probeer je eens een Netflix-serie uit. Keuze genoeg, of liever: te veel. Hoe vind je nou een serie, die niet té lang duurt (en dat zijn er nogal wat), maar ook weer niet te kort. Want dat is ook weer jammer, want het was net zo leuk. En dan zoek ik ook nog wel eens met als randvoorwaarde, dat we het thuis allebei leuk vinden. Gezellig toch? Samen een serietje bekijken en het er over hebben misschien. We streamen dus eigenlijk helemaal niet zo veel. Je moet er niet aan denken, dat je ook nog al die andere streamingdiensten zou hebben. Een nog veel grotere hooiberg om die ene speld in te vinden. En in deze coronatijden lijkt mond-op-mond kennisoverdracht op dit vlak minder te functioneren dan in betere tijden.
Enfin. Toen hadden we Halston uitgezocht. Een serie over een fictieve (geloof ik) modeontwerper, die als hoedenontwerper begon en geweldig veel succes had als ontwerper van een dophoed (als dat zo heet) die Jackie Kennedy droeg en vandaar dus.

We hebben aflevering 1 bekeken. En sindsdien hebben we geen aanvechting meer gehad. Wel bijzonder was, dat het eerste muziekje dat ten gehore werd gebracht mij heel bekend voorkwam. En meer dan dat: ik herkende het zelfs. Het was Sunday Morning van The Velvet Underground & Nico. Het is het eerste nummer van de beroemde plaat met de banaan op de cover. Ik heb de elpee al sinds het verschijnen in 1967. Ik draaide hem vroeger nooit zo vaak omdat mijn vrouw niet alle nummers kon waarderen. Ik had daar wel begrip voor want een aantal punk-achtige nummers is ook mij wat betreft wat minder toegankelijk. Dat geldt niet voor de nummers, die Nico zong, Femme Fatale en All Tomorrow’s Parties. Maar in ieder geval: ik draaide de elpee vooral als mijn wederhelft op zondag mocht uitslapen. Toen de kinderen klein waren deden we dat om de beurt. Terzijde: bijgevolg kunnen mijn kinderen nogal wat muziek uit die periode waarderen. Maar goed, dat was dus vaak op zondagmorgen. Sunday Morning dus, een nummer geschreven door Lou Reed en John Cale. Reed schreef het meeste werk op de plaat, in twee gevallen samen met Cale. Het laatste nummer staat op naam van de hele band. Sunday Morning werd geschreven met de stem van Nico in gedachten. Dat kun je je voorstellen als je de andere nummers, die ze zingt hoort. Op de planken voerde Nico het lied ook uit. Op de plaat is echter de stem van Lou Reed te horen. Nico schijnt een tweede stem te doen, maar op de credits bij de Cd is dat niet terug te vinden.
Nog wel bijzonder: John Cale speelt Celesta op Sunday Morning. Dat is een instrument, dat lijkt op een harmonium en klinkt als een vriendelijk klokkenspel. Het draagt sterk bij tot de sfeer van de song.

De Cd, jawel. Ik heb de elpee tot voor zeer kort nooit vervangen door een Cd. Maar een dag of wat na het bezichtigen van de eerste aflevering van Halston liep ik door ‘mijn’ buurtboekhandel en zag dat ze weer een kleine muziekafdeling hebben. Ik was lang niet in zo’n soort winkel geweest. Ik bladerde wat door de Cd’s (ze hebben ook vinyl) en zag dat ze nogal wat muziek voor oude hips hebben. Onder meer: de bananenplaat op Cd voor een tientje. Gekocht, en sindsdien draai ik hem nog wel eens. Mijn vrouw – nog steeds dezelfde – heeft nog geen bezwaar aangetekend. Ik vind zelf nu ook, dat dat punk-achtige nogal meevalt.
Genieten hoor, maar ach, het komt vast niet in de buurt van het gemiste live-optreden in het concertgebouw waar we al waren. We hadden kaartjes, We waren er naar toe gereden met de 2cv van vrienden. We zaten op de tribune achter het toneel. Toen werd omgeroepen, dat het feest niet doorging. De band was gestrand aan de Belgische grens, omdat drummer Maureen Tucker was betrapt op het bezit van marihuana. Er heeft nog een jongen wat op een gitaar zitten spelen. En toen terug in de eend naar Utrecht.

-----
Het plaatje is van de schrijver


© 2021 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Sunday Morning Henk Klaren
1818VG BanaanAch, zo nu en dan probeer je eens een Netflix-serie uit. Keuze genoeg, of liever: te veel. Hoe vind je nou een serie, die niet té lang duurt (en dat zijn er nogal wat), maar ook weer niet te kort. Want dat is ook weer jammer, want het was net zo leuk. En dan zoek ik ook nog wel eens met als randvoorwaarde, dat we het thuis allebei leuk vinden. Gezellig toch? Samen een serietje bekijken en het er over hebben misschien. We streamen dus eigenlijk helemaal niet zo veel. Je moet er niet aan denken, dat je ook nog al die andere streamingdiensten zou hebben. Een nog veel grotere hooiberg om die ene speld in te vinden. En in deze coronatijden lijkt mond-op-mond kennisoverdracht op dit vlak minder te functioneren dan in betere tijden.
Enfin. Toen hadden we Halston uitgezocht. Een serie over een fictieve (geloof ik) modeontwerper, die als hoedenontwerper begon en geweldig veel succes had als ontwerper van een dophoed (als dat zo heet) die Jackie Kennedy droeg en vandaar dus.

We hebben aflevering 1 bekeken. En sindsdien hebben we geen aanvechting meer gehad. Wel bijzonder was, dat het eerste muziekje dat ten gehore werd gebracht mij heel bekend voorkwam. En meer dan dat: ik herkende het zelfs. Het was Sunday Morning van The Velvet Underground & Nico. Het is het eerste nummer van de beroemde plaat met de banaan op de cover. Ik heb de elpee al sinds het verschijnen in 1967. Ik draaide hem vroeger nooit zo vaak omdat mijn vrouw niet alle nummers kon waarderen. Ik had daar wel begrip voor want een aantal punk-achtige nummers is ook mij wat betreft wat minder toegankelijk. Dat geldt niet voor de nummers, die Nico zong, Femme Fatale en All Tomorrow’s Parties. Maar in ieder geval: ik draaide de elpee vooral als mijn wederhelft op zondag mocht uitslapen. Toen de kinderen klein waren deden we dat om de beurt. Terzijde: bijgevolg kunnen mijn kinderen nogal wat muziek uit die periode waarderen. Maar goed, dat was dus vaak op zondagmorgen. Sunday Morning dus, een nummer geschreven door Lou Reed en John Cale. Reed schreef het meeste werk op de plaat, in twee gevallen samen met Cale. Het laatste nummer staat op naam van de hele band. Sunday Morning werd geschreven met de stem van Nico in gedachten. Dat kun je je voorstellen als je de andere nummers, die ze zingt hoort. Op de planken voerde Nico het lied ook uit. Op de plaat is echter de stem van Lou Reed te horen. Nico schijnt een tweede stem te doen, maar op de credits bij de Cd is dat niet terug te vinden.
Nog wel bijzonder: John Cale speelt Celesta op Sunday Morning. Dat is een instrument, dat lijkt op een harmonium en klinkt als een vriendelijk klokkenspel. Het draagt sterk bij tot de sfeer van de song.

De Cd, jawel. Ik heb de elpee tot voor zeer kort nooit vervangen door een Cd. Maar een dag of wat na het bezichtigen van de eerste aflevering van Halston liep ik door ‘mijn’ buurtboekhandel en zag dat ze weer een kleine muziekafdeling hebben. Ik was lang niet in zo’n soort winkel geweest. Ik bladerde wat door de Cd’s (ze hebben ook vinyl) en zag dat ze nogal wat muziek voor oude hips hebben. Onder meer: de bananenplaat op Cd voor een tientje. Gekocht, en sindsdien draai ik hem nog wel eens. Mijn vrouw – nog steeds dezelfde – heeft nog geen bezwaar aangetekend. Ik vind zelf nu ook, dat dat punk-achtige nogal meevalt.
Genieten hoor, maar ach, het komt vast niet in de buurt van het gemiste live-optreden in het concertgebouw waar we al waren. We hadden kaartjes, We waren er naar toe gereden met de 2cv van vrienden. We zaten op de tribune achter het toneel. Toen werd omgeroepen, dat het feest niet doorging. De band was gestrand aan de Belgische grens, omdat drummer Maureen Tucker was betrapt op het bezit van marihuana. Er heeft nog een jongen wat op een gitaar zitten spelen. En toen terug in de eend naar Utrecht.

-----
Het plaatje is van de schrijver
© 2021 Henk Klaren
powered by CJ2