archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Het was Herman Stok z'n tijd Henk Klaren

1816VG StokHij is dood. Als ik een paar weken geleden een stukje over hem zou hebben geschreven zou ik hebben moeten uitleggen wie dat ook alweer was. Nu lijkt me dat niet meer zo nodig. Kort voor zijn dood verscheen een lang interview met hem in Volkskrant Magazine en kort na zijn dood werd een documentaire over hem herhaald op TV. Voor wie die publicaties geheel ten onrechte heeft gemist verwijs ik naar de diverse archieven en herhaalstreamdiensten. Vast wel te vinden en ook best leuk om wat tijd aan te besteden. Ik zal in dit stukje de biografische gegevens en zijn cv tot een minimum proberen te beperken.

Niettemin: onze held was presentator. Presentatoren zijn eigenlijk mensen die zelf niks voor het voetlicht kunnen brengen en misschien is het daarom wel zo’n lastig vak. Toch kunnen sommige mensen er een leven lang comfortabel van leven. Herman Stok was er zo één. En voor ietwat oudere mensen, zoals ik, was hij heel belangrijk. En dan niet vanwege het programma waaraan hij zijn roem volgens vele bronnen te danken heeft: Top of Flop. Dat TV-programma vond ik in die tijd al vrij gênant. Hoewel het natuurlijk kan zijn dat ik een beetje gerommeld heb in mijn herinneringen om mij niet al te erg hoeven te schamen voor mijn toenmalige oordeel.

Nee: belangrijk voor mijn generatie liefhebbers van ‘lichte muziek’, zoals dat toen werd genoemd door bijvoorbeeld Willem O’Duys (weet u nog wel?) was het radioprogramma Tijd voor Teenagers. Een tijdlang het enige programma met popmuziek op de Nederlandse radio. Het werd op zaterdag uitgezonden. Om kwart over één. Herman Stok was dus de presentator. Hij droeg een stropdas. Dat was in die tijd gewoner dan nu hoor en zijn keurige haar stak ook niet ál te zeer af bij dat van zijn luisteraars. Hij was wel al in de dertig, dat vond ik oud. Ik heb altijd het vage gevoel gehad dat in die tijd de rock ’n roll door presentatoren, producenten en andere bobo’s aan de man gebracht werd terwijl ze zelf geen liefhebber waren. ‘Don’t trust anyone over thirty’, zei het personage van Charlton Heston tegen de intelligente tieneraap in The Planet of the Apes. Misschien zei hij ook wel ‘forty’. Maar één ding staat vast: leeftijden zijn niet meer wat ze geweest zijn.

Terug naar Tijd voor Teenagers. Dat was na school (ja, ja wij gingen op zaterdagochtend gewoon naar school) dus altijd even doorlopen of –fietsen om op tijd bij de radio te zijn. Voor de jongens uit de omringende dorpen – ik zat op een school met een regionale functie – lukte dat vaak niet helemaal. Ik vergeet nooit dat ene joch dat naar zijn dorpsgenoten riep: ‘Kom op jongens, laten we gaan, Tijd voor Teenknagers begint’. Een grappenmaker. En een kakker van het zuiverste water, maar dat heeft er niks mee te maken.

De herinneringen: Herman Stok draaide de eerste keer Paul Anka’s ‘Lonely Boy’. En vertelde even later, dat de studio werd platgebeld door ‘wanhopige teenagers’ die het nummer nógmaals wensten te horen. Dat deed hij natuurlijk. Hij was de rotste niet. En overigens: uit het interview en de documentaire kwam hij naar voren als een leuke, aardige man, die helemaal niet zo’n vervelende bobo was. Integendeel.
Wat later: toen de eerste vijf singles van The Beatles tegelijkertijd in Amerika werden uitgebracht en ze prompt op 1 tot en met 5 in de Amerikaanse hitparade stonden. Euforie bij de luisteraars, in ieder geval bij deze luisteraar.

Lonely Boy stond later op het repertoire van het bandje waarin ik speelde. Net als Conway Twitty’s Lonely Blue Boy. Maar we waren niet echt zielig hoor.

Paul Anka - Lonely Boy

Conway Twitty - Lonely Blue Boy


-----
Het plaatje is van Elène Klaren
© 2021 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Het was Herman Stok z'n tijd Henk Klaren
1816VG StokHij is dood. Als ik een paar weken geleden een stukje over hem zou hebben geschreven zou ik hebben moeten uitleggen wie dat ook alweer was. Nu lijkt me dat niet meer zo nodig. Kort voor zijn dood verscheen een lang interview met hem in Volkskrant Magazine en kort na zijn dood werd een documentaire over hem herhaald op TV. Voor wie die publicaties geheel ten onrechte heeft gemist verwijs ik naar de diverse archieven en herhaalstreamdiensten. Vast wel te vinden en ook best leuk om wat tijd aan te besteden. Ik zal in dit stukje de biografische gegevens en zijn cv tot een minimum proberen te beperken.

Niettemin: onze held was presentator. Presentatoren zijn eigenlijk mensen die zelf niks voor het voetlicht kunnen brengen en misschien is het daarom wel zo’n lastig vak. Toch kunnen sommige mensen er een leven lang comfortabel van leven. Herman Stok was er zo één. En voor ietwat oudere mensen, zoals ik, was hij heel belangrijk. En dan niet vanwege het programma waaraan hij zijn roem volgens vele bronnen te danken heeft: Top of Flop. Dat TV-programma vond ik in die tijd al vrij gênant. Hoewel het natuurlijk kan zijn dat ik een beetje gerommeld heb in mijn herinneringen om mij niet al te erg hoeven te schamen voor mijn toenmalige oordeel.

Nee: belangrijk voor mijn generatie liefhebbers van ‘lichte muziek’, zoals dat toen werd genoemd door bijvoorbeeld Willem O’Duys (weet u nog wel?) was het radioprogramma Tijd voor Teenagers. Een tijdlang het enige programma met popmuziek op de Nederlandse radio. Het werd op zaterdag uitgezonden. Om kwart over één. Herman Stok was dus de presentator. Hij droeg een stropdas. Dat was in die tijd gewoner dan nu hoor en zijn keurige haar stak ook niet ál te zeer af bij dat van zijn luisteraars. Hij was wel al in de dertig, dat vond ik oud. Ik heb altijd het vage gevoel gehad dat in die tijd de rock ’n roll door presentatoren, producenten en andere bobo’s aan de man gebracht werd terwijl ze zelf geen liefhebber waren. ‘Don’t trust anyone over thirty’, zei het personage van Charlton Heston tegen de intelligente tieneraap in The Planet of the Apes. Misschien zei hij ook wel ‘forty’. Maar één ding staat vast: leeftijden zijn niet meer wat ze geweest zijn.

Terug naar Tijd voor Teenagers. Dat was na school (ja, ja wij gingen op zaterdagochtend gewoon naar school) dus altijd even doorlopen of –fietsen om op tijd bij de radio te zijn. Voor de jongens uit de omringende dorpen – ik zat op een school met een regionale functie – lukte dat vaak niet helemaal. Ik vergeet nooit dat ene joch dat naar zijn dorpsgenoten riep: ‘Kom op jongens, laten we gaan, Tijd voor Teenknagers begint’. Een grappenmaker. En een kakker van het zuiverste water, maar dat heeft er niks mee te maken.

De herinneringen: Herman Stok draaide de eerste keer Paul Anka’s ‘Lonely Boy’. En vertelde even later, dat de studio werd platgebeld door ‘wanhopige teenagers’ die het nummer nógmaals wensten te horen. Dat deed hij natuurlijk. Hij was de rotste niet. En overigens: uit het interview en de documentaire kwam hij naar voren als een leuke, aardige man, die helemaal niet zo’n vervelende bobo was. Integendeel.
Wat later: toen de eerste vijf singles van The Beatles tegelijkertijd in Amerika werden uitgebracht en ze prompt op 1 tot en met 5 in de Amerikaanse hitparade stonden. Euforie bij de luisteraars, in ieder geval bij deze luisteraar.

Lonely Boy stond later op het repertoire van het bandje waarin ik speelde. Net als Conway Twitty’s Lonely Blue Boy. Maar we waren niet echt zielig hoor.

Paul Anka - Lonely Boy

Conway Twitty - Lonely Blue Boy


-----
Het plaatje is van Elène Klaren
© 2021 Henk Klaren
powered by CJ2