archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Obama's favorieten Henk Klaren

1805VG ObamaBarack Husein Obama houdt van ‘lichte’ muziek. En kennelijk vindt hij lijstjes ook leuk. Op mijn Facebook verscheen tenminste een lijstje met wat zijn twintig favoriete nummers zouden zijn. Het lijstje stond op een pagina met de opmaak van zijn recente boek: A Promised Land. Ik ga er dus maar van uit dat die Facebookpost daadwerkelijk uit het boek afkomstig is. Ik sluit niet uit, dat Obama in het boek iets over zijn keuze zegt. Maar gut, ik ben helemaal niet van plan dat boek te gaan lezen. Ja, niet dat ik Obama niet redelijk hoog heb zitten. Vermoedelijk zal de geschiedenis uitwijzen, dat hij zo ongeveer de beste president van de Verenigde Staten van Amerika is geweest sinds de Tweede Wereldoorlog. Misschien wel langer. Die van daarvoor heb ik nu niet zo precies op mijn netvlies. Ja, ja, niet dat hij nou zo perfect was, maar ga er maar eens aanstaan: zo’n baantje.

Het is misschien aardiger om het lijstje te bespreken zonder de overwegingen van mr. President te kennen. Op twee na ken ik alle artiesten op het lijstje. Van Brooks & Dunn had ik nog nooit gehoord en ook Phillip Phillips was een nieuwe naam voor mij. Ik kom op beide acts terug.

Het lijstje bekijkend krijg je het gevoel, dat onze hoofdpersoon een wel heel eclectische smaak heeft, of ernstig heeft geprobeerd zo weinig mogelijk groepen liefhebbers van ‘lichte’ muziek (ik gebruik de uitdrukking bij gebrek aan beter) voor het hoofd te stoten. Het loopt van soul en rock via country, blues en folk naar jazz en rap. Zelfs Frank Sinatra heeft een plaatsje gekregen. Met Luck be a Lady. En dan viel mij gelijk al op dat een evenwicht leek te bestaan tussen wit en zwart. Dan moet je natuurlijk even gaan turen. Nou ja, het moet niet, maar ik heb het wel even gedaan. En verdomd Tien zwarte uitvoerenden, negen witte en één Latina: Gloria Estefan (Always Tomorrow). Grappig detail: één witte (Eminem natuurlijk) en één zwarte rapper, Jay-Z (die van Beyoncé). In het kader van het verder doorvoeren van de verdelende rechtvaardigheid zou je denken, dat Barack ook een evenwicht tussen de seksen zou hebben nagestreefd. Maar dat klopt niet. Driekwart van de nummers is van mannen. En dan heeft hij nog gesmokkeld met The Weight. Hij kiest voor de Band-cover van Aretha Franklin. Het lijkt wel of hij niet zo op de hoogte is vrouwelijke artiesten, want om nog aan enig quotum te komen heeft hij twee nummers van Beyoncé (die van Jay-Z) nodig: Halo en At Last.

Vrijwel alle acts zijn Amerikaans. Sade (Cherish the Day) is de opvallendste uitzondering. Rhiannon van Fleetwood Mac telt maar voor de helft mee. De enige reden dat The Beatles mogen meedoen zal zijn omdat ze een liedje hebben dat Michelle heet.

Het Obama-lijstje knispert van de gearriveerde sterren. Geen risico’s. De acts die ik niet kende blijken net zo beroemd te zijn als de andere. Alleen kende ikzelf ze niet. Phillip Phillips was zo’n beetje de meest succesvolle Idols-winnaar in Amerika. Het liedje waarmee hij won, Home, staat op het Obama-lijstje. Phillips was er zelf aanvankelijk niet zo weg van. Hij schrijft zijn eigen liedjes, maar dit was van twee anderen. Hij wilde een eigen nummer zingen in de finale, maar dat mocht niet. Vervolgens werd Home een groot succes en sprak hij er wat milder over. Brooks & Dunn behoren tot de meest succesvolle countryduo’s van de laatste jaren. Het nummer Only in America bezingt gewoon de Amerikaanse droom. Het kan tegenvallen, maar je kunt ook zomaar president worden. Vanuit de schoolbus: ‘Lookin' at the promise of the Promised Land’.

Naschrift. Het lijstje stond niet in het boek. Het zat bij een tweet van Obama zag ik later. Zonder toelichting. Wellicht ter ondersteuning van de verkoop van A Promised Land.
---------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/

© 2020 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Obama's favorieten Henk Klaren
1805VG ObamaBarack Husein Obama houdt van ‘lichte’ muziek. En kennelijk vindt hij lijstjes ook leuk. Op mijn Facebook verscheen tenminste een lijstje met wat zijn twintig favoriete nummers zouden zijn. Het lijstje stond op een pagina met de opmaak van zijn recente boek: A Promised Land. Ik ga er dus maar van uit dat die Facebookpost daadwerkelijk uit het boek afkomstig is. Ik sluit niet uit, dat Obama in het boek iets over zijn keuze zegt. Maar gut, ik ben helemaal niet van plan dat boek te gaan lezen. Ja, niet dat ik Obama niet redelijk hoog heb zitten. Vermoedelijk zal de geschiedenis uitwijzen, dat hij zo ongeveer de beste president van de Verenigde Staten van Amerika is geweest sinds de Tweede Wereldoorlog. Misschien wel langer. Die van daarvoor heb ik nu niet zo precies op mijn netvlies. Ja, ja, niet dat hij nou zo perfect was, maar ga er maar eens aanstaan: zo’n baantje.

Het is misschien aardiger om het lijstje te bespreken zonder de overwegingen van mr. President te kennen. Op twee na ken ik alle artiesten op het lijstje. Van Brooks & Dunn had ik nog nooit gehoord en ook Phillip Phillips was een nieuwe naam voor mij. Ik kom op beide acts terug.

Het lijstje bekijkend krijg je het gevoel, dat onze hoofdpersoon een wel heel eclectische smaak heeft, of ernstig heeft geprobeerd zo weinig mogelijk groepen liefhebbers van ‘lichte’ muziek (ik gebruik de uitdrukking bij gebrek aan beter) voor het hoofd te stoten. Het loopt van soul en rock via country, blues en folk naar jazz en rap. Zelfs Frank Sinatra heeft een plaatsje gekregen. Met Luck be a Lady. En dan viel mij gelijk al op dat een evenwicht leek te bestaan tussen wit en zwart. Dan moet je natuurlijk even gaan turen. Nou ja, het moet niet, maar ik heb het wel even gedaan. En verdomd Tien zwarte uitvoerenden, negen witte en één Latina: Gloria Estefan (Always Tomorrow). Grappig detail: één witte (Eminem natuurlijk) en één zwarte rapper, Jay-Z (die van Beyoncé). In het kader van het verder doorvoeren van de verdelende rechtvaardigheid zou je denken, dat Barack ook een evenwicht tussen de seksen zou hebben nagestreefd. Maar dat klopt niet. Driekwart van de nummers is van mannen. En dan heeft hij nog gesmokkeld met The Weight. Hij kiest voor de Band-cover van Aretha Franklin. Het lijkt wel of hij niet zo op de hoogte is vrouwelijke artiesten, want om nog aan enig quotum te komen heeft hij twee nummers van Beyoncé (die van Jay-Z) nodig: Halo en At Last.

Vrijwel alle acts zijn Amerikaans. Sade (Cherish the Day) is de opvallendste uitzondering. Rhiannon van Fleetwood Mac telt maar voor de helft mee. De enige reden dat The Beatles mogen meedoen zal zijn omdat ze een liedje hebben dat Michelle heet.

Het Obama-lijstje knispert van de gearriveerde sterren. Geen risico’s. De acts die ik niet kende blijken net zo beroemd te zijn als de andere. Alleen kende ikzelf ze niet. Phillip Phillips was zo’n beetje de meest succesvolle Idols-winnaar in Amerika. Het liedje waarmee hij won, Home, staat op het Obama-lijstje. Phillips was er zelf aanvankelijk niet zo weg van. Hij schrijft zijn eigen liedjes, maar dit was van twee anderen. Hij wilde een eigen nummer zingen in de finale, maar dat mocht niet. Vervolgens werd Home een groot succes en sprak hij er wat milder over. Brooks & Dunn behoren tot de meest succesvolle countryduo’s van de laatste jaren. Het nummer Only in America bezingt gewoon de Amerikaanse droom. Het kan tegenvallen, maar je kunt ook zomaar president worden. Vanuit de schoolbus: ‘Lookin' at the promise of the Promised Land’.

Naschrift. Het lijstje stond niet in het boek. Het zat bij een tweet van Obama zag ik later. Zonder toelichting. Wellicht ter ondersteuning van de verkoop van A Promised Land.
---------
Het plaatje is van Alex Verduijn den Boer
Meer informatie: http://www.verduijndenboer.nl/
© 2020 Henk Klaren
powered by CJ2