archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Zeelandsuite Willem Minderhout

0302 VG Luister Zeelandsuite
De dag voor het interview met Luc Houtkamp, de winnaar van de Boy Edgar Prijs, in het vorige nummer (Leunstoel, 13 oktober 2005), zit ik met mijn vrienden Hein en Renée te kletsen. Het gesprek komt op één of andere manier terecht bij Jazz in Zeeland, de provincie waar ik ben opgegroeid. ‘Daar was toch zeker helemaal niks’, meent Hein. Ik spreek dat heftig tegen. Wij hadden Ad van ’t Veer die met zijn stichting ‘Jeugd en Muziek’ de meest onwaarschijnlijke mensen naar Middelburg wist te lokken. Componisten als Iannis Xenakis en Morton Feldman, muzikanten als Elisabeth Chojnacka, Geoffrey Madge, France-Marie Uitti en Fernando Grillo, die had ik allemaal daar leren kennen. Soms heel persoonlijk: met de bassist Fernando Grillo heb ik nog eens de afwas gedaan.

Maar bovenal is daar mijn liefde voor de avant-garde jazz begonnen. Tijdens één van de eerste door mij bezochte concerten, in de Middelburgse Vleeshal, begon een klein mannetje achter de piano te pingelen. Even later kwam er een forse vent naar binnen met een knapzak op zijn rug. Hij hield die knapzak ondersteboven, stortte een enorme verzameling drumstokken over een drumstel heen en bespeelde vervolgens niet alleen zijn drums, maar ook de stoelen en de tegels van de Vleeshal. Het begin van een levenslange liefde. Kenners raden het al: Misha Mengelberg en Han Bennink!

Bij Hein gaat ineens een licht op. ‘Natuurlijk, de Zeelandsuite van Leo Cuypers en het Willem Breuker Kollektief!’ Mijn jeugdsentiment is nu niet meer te stuiten! ‘Ik was erbij! Ik zat vlak achter de vleugel van Leo Cuypers! Ik heb zelfs stiekem zijn fles whisky leeggedronken. Daar schaam ik me nog voor. Maar het was een onvergetelijke avond! Er zijn toen ook nog televisieopnames gemaakt.’

Hein kijkt me even met een scheve glimlach aan. ‘Die uitzending heb ik op een videoband!’ Even later zitten we naar de Zeelandsuite op video te kijken en zie ik ineens mezelf. Of liever een jongen die ik in 1977 was. Een zeventien- of net achttienjarige met een enorme bos haar. Ik sta heftig te swingen met Anneloes, tegenwoordig danslerares te Utrecht. ‘Ik wist natuurlijk niet dat jij dat was’, zegt Hein, ‘maar ik heb me wel altijd afgevraagd welke gek er op deze muziek kan swingen.’ Renée stikt bijna van de lach.

Ik was die avond met Lily naar het Middelburgse Kuiperspoorttheater gegaan om de Zeelandsuite te horen. Zij danste niet mee, maar ze is op de video duidelijk zichtbaar op de achtergrond. Anneloes en Lily. Twee ‘vriendinnen voor het leven’ die ik allebei al meer dan twintig jaar niet meer heb gezien. Zo gaat dat.

Lily kwam uit Den Haag en had daar een broer, Luc, die iets met muziek deed. Luc Houtkamp, dus. De man die ik een dag na mijn bezoek aan Hein en Renée voor De Leunstoel zou interviewen.
 
***************************************************************
Weer geopend: het Jazzcenter aan de Wagenstraat 125a. Ga voor nadere informatie


© 2005 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Zeelandsuite Willem Minderhout
0302 VG Luister Zeelandsuite
De dag voor het interview met Luc Houtkamp, de winnaar van de Boy Edgar Prijs, in het vorige nummer (Leunstoel, 13 oktober 2005), zit ik met mijn vrienden Hein en Renée te kletsen. Het gesprek komt op één of andere manier terecht bij Jazz in Zeeland, de provincie waar ik ben opgegroeid. ‘Daar was toch zeker helemaal niks’, meent Hein. Ik spreek dat heftig tegen. Wij hadden Ad van ’t Veer die met zijn stichting ‘Jeugd en Muziek’ de meest onwaarschijnlijke mensen naar Middelburg wist te lokken. Componisten als Iannis Xenakis en Morton Feldman, muzikanten als Elisabeth Chojnacka, Geoffrey Madge, France-Marie Uitti en Fernando Grillo, die had ik allemaal daar leren kennen. Soms heel persoonlijk: met de bassist Fernando Grillo heb ik nog eens de afwas gedaan.

Maar bovenal is daar mijn liefde voor de avant-garde jazz begonnen. Tijdens één van de eerste door mij bezochte concerten, in de Middelburgse Vleeshal, begon een klein mannetje achter de piano te pingelen. Even later kwam er een forse vent naar binnen met een knapzak op zijn rug. Hij hield die knapzak ondersteboven, stortte een enorme verzameling drumstokken over een drumstel heen en bespeelde vervolgens niet alleen zijn drums, maar ook de stoelen en de tegels van de Vleeshal. Het begin van een levenslange liefde. Kenners raden het al: Misha Mengelberg en Han Bennink!

Bij Hein gaat ineens een licht op. ‘Natuurlijk, de Zeelandsuite van Leo Cuypers en het Willem Breuker Kollektief!’ Mijn jeugdsentiment is nu niet meer te stuiten! ‘Ik was erbij! Ik zat vlak achter de vleugel van Leo Cuypers! Ik heb zelfs stiekem zijn fles whisky leeggedronken. Daar schaam ik me nog voor. Maar het was een onvergetelijke avond! Er zijn toen ook nog televisieopnames gemaakt.’

Hein kijkt me even met een scheve glimlach aan. ‘Die uitzending heb ik op een videoband!’ Even later zitten we naar de Zeelandsuite op video te kijken en zie ik ineens mezelf. Of liever een jongen die ik in 1977 was. Een zeventien- of net achttienjarige met een enorme bos haar. Ik sta heftig te swingen met Anneloes, tegenwoordig danslerares te Utrecht. ‘Ik wist natuurlijk niet dat jij dat was’, zegt Hein, ‘maar ik heb me wel altijd afgevraagd welke gek er op deze muziek kan swingen.’ Renée stikt bijna van de lach.

Ik was die avond met Lily naar het Middelburgse Kuiperspoorttheater gegaan om de Zeelandsuite te horen. Zij danste niet mee, maar ze is op de video duidelijk zichtbaar op de achtergrond. Anneloes en Lily. Twee ‘vriendinnen voor het leven’ die ik allebei al meer dan twintig jaar niet meer heb gezien. Zo gaat dat.

Lily kwam uit Den Haag en had daar een broer, Luc, die iets met muziek deed. Luc Houtkamp, dus. De man die ik een dag na mijn bezoek aan Hein en Renée voor De Leunstoel zou interviewen.
 
***************************************************************
Weer geopend: het Jazzcenter aan de Wagenstraat 125a. Ga voor nadere informatie
© 2005 Willem Minderhout
powered by CJ2