archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
De Bandcamp-kramp Willem Minderhout

1709VG BandcampBezit interesseert me niet zoveel, met uitzondering van twee zaken: boeken en muziek. Boeken wil ik nog echt als papieren exemplaar. Ik lees wel steeds meer van een schermpje, maar de e-reader is mijn leven nog niet ingekomen. Ook de bibliotheek is niet aan mij besteed. Ik wil ze hebben en ik ken geen groter genoegen dan door volgestampte boekenplanken te zoeken naar dat ene – meestal onvindbare – boek dat je nodig denkt te hebben. Gelukkig vind je dan altijd wel iets anders dat je interesse wekt.

Mijn muziekcollectie is wel grotendeels digitaal. Ik heb de meeste van mijn ooit aangeschafte LP’s nog wel, maar ik heb geen platenspeler meer, dus die staan alleen maar stof te verzamelen. Misschien dat ik binnenkort weer eens zo’n apparaat aanschaf. CD’s koop ik nog wel. Voornamelijk op concerten. Ik draai ze meestal maar één keer: als ik ze rip naar mijn harde schijf. Alleen in de auto draai ik nog CD’s.

Mijn harde schijf, vol MP3’s of hoe die bestandjes ook mogen heten, is één van mijn kostbaarste bezittingen. Voor mij geen streamingdiensten. Ik wil op zijn minst de illusie hebben dat die muziekverzameling van mij is. Een verzameling die door uitwisseling met muziekvrienden met een vergelijkbare afwijking enorm aan het uitdijen is.

Sinds kort is daar een nieuwe verslaving bijgekomen: Bandcamp.
Het begon toen ik een CD – een echte van plastic – van Maarten Ornsteins ‘Dash’ kocht. Daar zat een ‘bandcamp releasecode’ bij. Toen ik die code op de website van bandcamp invulde kreeg ik de beschikking over de mogelijkheid om hem ook te downloaden, of in de app af te spelen. Ik had die app echter niet geïnstalleerd en ik had hem zelf al geript, dus ik deed er verder niets mee. Het bleef heel lang het enige album in een vergeten collectie.  

Een jaar geleden begonnen artiesten as Luc Houtkamp en bands als Vlek gebruik te maken van Bandcamp als winkeltje. Langzaam maar zeker drong tot me door dat Bandcamp een Fundgrube is voor van alles en nog wat, maar zeker ook voor mijn geliefde jazz en geïmproviseerde muziek. Sindsdien ben ik verslaafd.

Bandcamp is de droom van muziekfetisjisten als ik. Muzikanten kunnen hun muziek gratis op deze website publiceren. Bezoekers kunnen de meeste muziek gratis afluisteren. Het is echter ook mogelijk om de op Bandcamp gepubliceerde albums te kopen. Dat kan vaak als ‘materiële’ CD, je krijgt dan zo’n plastic schijfje thuisgestuurd. Er zit dan echter een extraatje bij: je krijgt hem ook digitaal. Dat wil zeggen dat je hem niet zelf hoeft te ‘rippen’, maar dat je de bestanden in diverse formaten kunt downloaden. Het album komt dan ook in je ‘verzameling’ op Bandcamp te staan en in je Bandcamp-app, zodat je het makkelijk af kunt spelen op je telefoon of zo.

Met deze mogelijkheid tot koop wordt de dienst gefinancierd. Bandcamp houdt 15% van de omzet zelf en de rest gaat naar de artiesten. Vergeleken met spotify is dat voor de artiesten zeer gunstig.  
Bandcamp appelleert ook slim aan mijn snobisme. Als je een album aanschaft wordt het fotootje dat je in je account kunt zetten bij het desbetreffende album geplaatst onder het kopje ‘supported by’, zodat je ook nog een beetje de maecenas uit kunt hangen.

Zo’n prachtdienst, die appelleert aan de hebberigheid van de muziekfetisjist, kan natuurlijk ook tot excessen leiden. De volgende keer zal ik uitleggen hoe mijn aanvankelijk zo bescheiden collectie explodeerde. De teller staat nu op 576 albums en dat is zowel een bron van vreugde als frustratie, want hoe vind je ooit de tijd om dat allemaal te beluisteren?

------
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2020 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
De Bandcamp-kramp Willem Minderhout
1709VG BandcampBezit interesseert me niet zoveel, met uitzondering van twee zaken: boeken en muziek. Boeken wil ik nog echt als papieren exemplaar. Ik lees wel steeds meer van een schermpje, maar de e-reader is mijn leven nog niet ingekomen. Ook de bibliotheek is niet aan mij besteed. Ik wil ze hebben en ik ken geen groter genoegen dan door volgestampte boekenplanken te zoeken naar dat ene – meestal onvindbare – boek dat je nodig denkt te hebben. Gelukkig vind je dan altijd wel iets anders dat je interesse wekt.

Mijn muziekcollectie is wel grotendeels digitaal. Ik heb de meeste van mijn ooit aangeschafte LP’s nog wel, maar ik heb geen platenspeler meer, dus die staan alleen maar stof te verzamelen. Misschien dat ik binnenkort weer eens zo’n apparaat aanschaf. CD’s koop ik nog wel. Voornamelijk op concerten. Ik draai ze meestal maar één keer: als ik ze rip naar mijn harde schijf. Alleen in de auto draai ik nog CD’s.

Mijn harde schijf, vol MP3’s of hoe die bestandjes ook mogen heten, is één van mijn kostbaarste bezittingen. Voor mij geen streamingdiensten. Ik wil op zijn minst de illusie hebben dat die muziekverzameling van mij is. Een verzameling die door uitwisseling met muziekvrienden met een vergelijkbare afwijking enorm aan het uitdijen is.

Sinds kort is daar een nieuwe verslaving bijgekomen: Bandcamp.
Het begon toen ik een CD – een echte van plastic – van Maarten Ornsteins ‘Dash’ kocht. Daar zat een ‘bandcamp releasecode’ bij. Toen ik die code op de website van bandcamp invulde kreeg ik de beschikking over de mogelijkheid om hem ook te downloaden, of in de app af te spelen. Ik had die app echter niet geïnstalleerd en ik had hem zelf al geript, dus ik deed er verder niets mee. Het bleef heel lang het enige album in een vergeten collectie.  

Een jaar geleden begonnen artiesten as Luc Houtkamp en bands als Vlek gebruik te maken van Bandcamp als winkeltje. Langzaam maar zeker drong tot me door dat Bandcamp een Fundgrube is voor van alles en nog wat, maar zeker ook voor mijn geliefde jazz en geïmproviseerde muziek. Sindsdien ben ik verslaafd.

Bandcamp is de droom van muziekfetisjisten als ik. Muzikanten kunnen hun muziek gratis op deze website publiceren. Bezoekers kunnen de meeste muziek gratis afluisteren. Het is echter ook mogelijk om de op Bandcamp gepubliceerde albums te kopen. Dat kan vaak als ‘materiële’ CD, je krijgt dan zo’n plastic schijfje thuisgestuurd. Er zit dan echter een extraatje bij: je krijgt hem ook digitaal. Dat wil zeggen dat je hem niet zelf hoeft te ‘rippen’, maar dat je de bestanden in diverse formaten kunt downloaden. Het album komt dan ook in je ‘verzameling’ op Bandcamp te staan en in je Bandcamp-app, zodat je het makkelijk af kunt spelen op je telefoon of zo.

Met deze mogelijkheid tot koop wordt de dienst gefinancierd. Bandcamp houdt 15% van de omzet zelf en de rest gaat naar de artiesten. Vergeleken met spotify is dat voor de artiesten zeer gunstig.  
Bandcamp appelleert ook slim aan mijn snobisme. Als je een album aanschaft wordt het fotootje dat je in je account kunt zetten bij het desbetreffende album geplaatst onder het kopje ‘supported by’, zodat je ook nog een beetje de maecenas uit kunt hangen.

Zo’n prachtdienst, die appelleert aan de hebberigheid van de muziekfetisjist, kan natuurlijk ook tot excessen leiden. De volgende keer zal ik uitleggen hoe mijn aanvankelijk zo bescheiden collectie explodeerde. De teller staat nu op 576 albums en dat is zowel een bron van vreugde als frustratie, want hoe vind je ooit de tijd om dat allemaal te beluisteren?

------
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2020 Willem Minderhout
powered by CJ2