archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Dwars door mijn Top 2000 Thomas van der Steen

1405VG Top2000Special thanks to Keith, Maurice and David.

Trouw heb ik mijn lijstje ingeleverd bij de Top 2000. Ik doe dat al sinds 1999, vanaf het begin. Ik hou van muziek, van lijstjes en heb de evangelische drang om mijn uitmuntende muzieksmaak kenbaar te maken. Een nummer moet me in de ziel raken of mij herinneren aan een diep droevige of juist gelukzalige periode van mijn leven. Om het cliché maar te gebruiken: the soundtrack of my life. Er zijn een paar zekerheidjes, die komen elk jaar weer terug, de rest waaiert af en aan.

Zekerheden zijn:

God Only Knows, The Beach Boys, 1966
In 1966 was ik 8 jaar oud en hoorde meteen dat er iets aan de hand was met dit nummer. Orkest, de zware bas, drums, trompetten - bleken later hoorns - het voor mij nieuwe papapapapapapapapa en alles eindigend in een canon.
Het is gewoon het mooiste liedje ter wereld en ik ben in goed gezelschap, Paul McCartney vindt het namelijk ook. Ze vragen mensen wel eens naar de elpee die ze mee zouden nemen naar een onbewoond eiland. Met alleen dit nummer zou ik overleven.

She’s Leaving Home, The Beatles, 1967
Als nakomertje, mijn zussen zijn 10 en 8 jaar ouder, werd ik op jonge leeftijd al omringd door muziek. Ze waren fans van The Beatles en dat heb ik geweten. In 1967 kwam hun beste album ooit uit, Sgt. Pepper’s. She’s Leaving Home viel op omdat ik popmuziek hoorde maar geen gitaren en drums, alleen maar klassieke instrumenten. Ik was 9 en hoorde poëzie maar wist ‘t nog niet. De k-klanken in het zinnetje: to the kitchen clutching her handkerchief vielen op.

De Glimlach van een Kind, Willy en Willeke Alberti, 1968
Omdat mijn moeder zei: ‘luister maar jongen, hier gaat ‘t allemaal om’. Toen begreep ik haar niet, nu wel.

Lucky Man, Emerson, Lake & Palmer, 1970
Muziekles op de middelbare school werd afgesloten met het beluisteren van een door een leerling meegebrachte LP. De zoon van componist Tera de Marez Oyens zette de eerste LP van Emerson, Lake & Palmer op. Na veel orgel geweld begon een ballad. De vorige week overleden Greg Lake zong over een man die alles had en zo gelukkig was, tot er oorlog kwam en hij sneuvelde. Aan het eind hoorde ik een instrument dat ik nog nooit had gehoord, het bleek de Moog synthesizer. Je hoort dat Keith Emerson de helse machine aanzet, de vloer van het lokaal trilde. De Moog dreigde, krijste, jankte, kreunde en kroop uiteindelijk als een monster weer terug in zijn hol. Ik zat vastgenageld aan mijn stoel en hapte naar adem.
Tot zijn dood, ook hij verliet ons dit jaar, heb ik Keith Emerson gevolgd en dank hem voor zijn muziek maar vooral voor de introductie van de synthesizer in de popmuziek.

Horse with no name, America, 1972
Door mijn focus op alles wat maar toetsen beroerde was ik vergeten hoe mooi akoestische gitaren en close harmony klonken. Dit nummer bracht me weer terug op aarde. Nadat ik het 2 keer had gehoord kon ik het meezingen.

Can’t hide love, Earth, Wind and Fire, 1976
Hun dubbelelpee Gratitude sleepte ik naar elk feestje. Als liefhebber van eindeloos dansen nam ik geen risico. Als de zon opkwam mengden zweet en bloed zich in mijn schoenen. Thuisgekomen plofte ik uitgeput op bed en zette voor het slapen gaan nog even het laatste nummer van de plaat op. Mooier kon de dag niet beginnen.

This is not America, Pat Metheny Group and David Bowie, 1985
Dit nummer hoorde ik voor het eerst toen ik de film The Falcon and the Snowman zag. Acteur Sean Penn werd door Mexico aan de Amerikaanse autoriteiten uitgeleverd. Dat gebeurde bij San Ysidro, de grensovergang tussen San Diego en Tijuana. De scène en de muziek lieten me niet los, ik moest daar ooit naar toe. Ik ging in 1992 en het was fascinerend. De Muur in Berlijn was gevallen maar hier werd er een opgetrokken. Het lichtgroen van de douane sierde de waterscooters en boten voor de kust, motoren en auto’s op het land en helikopters en vliegtuigjes in de lucht. Te voet overschreed ik de scheidslijn tussen de eerste en de derde Wereld. De San Ysidro Port of Entry is de drukste grensovergang ter wereld.
Als ik het nummer hoor denk ik altijd terug aan San Ysidro.

You gotta be, Des’ree, 1994
Herald what your mother said
Read the books your father read
Try to solve the puzzles in your own sweet time

Deze song is mijn motto geworden. Recht je rug, doe normaal, val anderen niet lastig, denk na, blijf kalm en schaam je niet voor je tranen.

Van de bovenstaande muzikanten zijn er drie dit jaar overleden: Keith Emerson, Maurice White van Earth, Wind and Fire en David Bowie. Prince is ook dit jaar overleden maar met hem heb ik nooit iets gehad. Een aansteller met een hoog stemmetje.
Er zijn meer zekerheden op mijn lijst maar alleen al voor Gwen Stefani van No Doubt heb ik te veel letters nodig. Zij komt volgend jaar aan de beurt.

Emerson, Lake & Palmer
https://www.youtube.com/watch?v=Fn_1d_DUE08

Earth, Wind and Fire
https://www.youtube.com/watch?v=wr0ekZlcM8E

Des’ree
https://www.youtube.com/watch?v=pO40TcKa_5U



© 2016 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Dwars door mijn Top 2000 Thomas van der Steen
1405VG Top2000Special thanks to Keith, Maurice and David.

Trouw heb ik mijn lijstje ingeleverd bij de Top 2000. Ik doe dat al sinds 1999, vanaf het begin. Ik hou van muziek, van lijstjes en heb de evangelische drang om mijn uitmuntende muzieksmaak kenbaar te maken. Een nummer moet me in de ziel raken of mij herinneren aan een diep droevige of juist gelukzalige periode van mijn leven. Om het cliché maar te gebruiken: the soundtrack of my life. Er zijn een paar zekerheidjes, die komen elk jaar weer terug, de rest waaiert af en aan.

Zekerheden zijn:

God Only Knows, The Beach Boys, 1966
In 1966 was ik 8 jaar oud en hoorde meteen dat er iets aan de hand was met dit nummer. Orkest, de zware bas, drums, trompetten - bleken later hoorns - het voor mij nieuwe papapapapapapapapa en alles eindigend in een canon.
Het is gewoon het mooiste liedje ter wereld en ik ben in goed gezelschap, Paul McCartney vindt het namelijk ook. Ze vragen mensen wel eens naar de elpee die ze mee zouden nemen naar een onbewoond eiland. Met alleen dit nummer zou ik overleven.

She’s Leaving Home, The Beatles, 1967
Als nakomertje, mijn zussen zijn 10 en 8 jaar ouder, werd ik op jonge leeftijd al omringd door muziek. Ze waren fans van The Beatles en dat heb ik geweten. In 1967 kwam hun beste album ooit uit, Sgt. Pepper’s. She’s Leaving Home viel op omdat ik popmuziek hoorde maar geen gitaren en drums, alleen maar klassieke instrumenten. Ik was 9 en hoorde poëzie maar wist ‘t nog niet. De k-klanken in het zinnetje: to the kitchen clutching her handkerchief vielen op.

De Glimlach van een Kind, Willy en Willeke Alberti, 1968
Omdat mijn moeder zei: ‘luister maar jongen, hier gaat ‘t allemaal om’. Toen begreep ik haar niet, nu wel.

Lucky Man, Emerson, Lake & Palmer, 1970
Muziekles op de middelbare school werd afgesloten met het beluisteren van een door een leerling meegebrachte LP. De zoon van componist Tera de Marez Oyens zette de eerste LP van Emerson, Lake & Palmer op. Na veel orgel geweld begon een ballad. De vorige week overleden Greg Lake zong over een man die alles had en zo gelukkig was, tot er oorlog kwam en hij sneuvelde. Aan het eind hoorde ik een instrument dat ik nog nooit had gehoord, het bleek de Moog synthesizer. Je hoort dat Keith Emerson de helse machine aanzet, de vloer van het lokaal trilde. De Moog dreigde, krijste, jankte, kreunde en kroop uiteindelijk als een monster weer terug in zijn hol. Ik zat vastgenageld aan mijn stoel en hapte naar adem.
Tot zijn dood, ook hij verliet ons dit jaar, heb ik Keith Emerson gevolgd en dank hem voor zijn muziek maar vooral voor de introductie van de synthesizer in de popmuziek.

Horse with no name, America, 1972
Door mijn focus op alles wat maar toetsen beroerde was ik vergeten hoe mooi akoestische gitaren en close harmony klonken. Dit nummer bracht me weer terug op aarde. Nadat ik het 2 keer had gehoord kon ik het meezingen.

Can’t hide love, Earth, Wind and Fire, 1976
Hun dubbelelpee Gratitude sleepte ik naar elk feestje. Als liefhebber van eindeloos dansen nam ik geen risico. Als de zon opkwam mengden zweet en bloed zich in mijn schoenen. Thuisgekomen plofte ik uitgeput op bed en zette voor het slapen gaan nog even het laatste nummer van de plaat op. Mooier kon de dag niet beginnen.

This is not America, Pat Metheny Group and David Bowie, 1985
Dit nummer hoorde ik voor het eerst toen ik de film The Falcon and the Snowman zag. Acteur Sean Penn werd door Mexico aan de Amerikaanse autoriteiten uitgeleverd. Dat gebeurde bij San Ysidro, de grensovergang tussen San Diego en Tijuana. De scène en de muziek lieten me niet los, ik moest daar ooit naar toe. Ik ging in 1992 en het was fascinerend. De Muur in Berlijn was gevallen maar hier werd er een opgetrokken. Het lichtgroen van de douane sierde de waterscooters en boten voor de kust, motoren en auto’s op het land en helikopters en vliegtuigjes in de lucht. Te voet overschreed ik de scheidslijn tussen de eerste en de derde Wereld. De San Ysidro Port of Entry is de drukste grensovergang ter wereld.
Als ik het nummer hoor denk ik altijd terug aan San Ysidro.

You gotta be, Des’ree, 1994
Herald what your mother said
Read the books your father read
Try to solve the puzzles in your own sweet time

Deze song is mijn motto geworden. Recht je rug, doe normaal, val anderen niet lastig, denk na, blijf kalm en schaam je niet voor je tranen.

Van de bovenstaande muzikanten zijn er drie dit jaar overleden: Keith Emerson, Maurice White van Earth, Wind and Fire en David Bowie. Prince is ook dit jaar overleden maar met hem heb ik nooit iets gehad. Een aansteller met een hoog stemmetje.
Er zijn meer zekerheden op mijn lijst maar alleen al voor Gwen Stefani van No Doubt heb ik te veel letters nodig. Zij komt volgend jaar aan de beurt.

Emerson, Lake & Palmer
https://www.youtube.com/watch?v=Fn_1d_DUE08

Earth, Wind and Fire
https://www.youtube.com/watch?v=wr0ekZlcM8E

Des’ree
https://www.youtube.com/watch?v=pO40TcKa_5U

© 2016 Thomas van der Steen
powered by CJ2