archiefvorig nr.lopend nr.

	Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug Joris Roelofs op de 'grote knorrepijp' Willem Minderhout Er is volgens mij maar één instrument dat mooier klinkt dan de basklarinet en dat is de contrabasklarinet. Dat laatste instrument heb ik helaas al heel lang niet meer gehoord, maar de basklarinet is in Nederland met een opmerkelijke  terugkeer bezig, met Joris Roelofs als meest indrukwekkende bespeler. Mijn liefde voor deze grote knorrepijp begon in de jaren zeventig in het Middelburgse Kuiperspoorttheater. Als Willem Breuker zijn sax neerzette en dat grote zwarte monster van zijn voetstuk nam, dan wist je dat er weer iets spectaculairs aan zat te komen. Het begon meestal met een aantal welluidende tonen in het hogere register, maar als het instrument eenmaal warm was geblazen dan liet hij het riet vibreren en knallen en zwol er een orkaan aan van onderaardse raspende en gierende geluiden die de muren deden trillen. Geluid dat je bij de ballen pakt. Rond die tijd ontdekte ik ook Captain Beefheart die op Trout Mask Replica samen met ‘The Mascara Snake’ een orgie van geluid aan hun basklarinetten lieten ontsnappen. Wat is er mooier dan een basklarinet? Twee basklarinetten! De stap naar de God van Knorrepijp, Eric Dolphy, was snel gemaakt. Wat een ontdekking! Maar Dolphy was al dood en vreemd genoeg dienden zich geen echte opvolgers op dit instrument aan, hoewel David Murray, Benny Maupin en James Carter in de buurt kwamen. Het werd stil rond dit instrument, zeker in Nederland. In Frankrijk had je nog Michel Portal en Louis Sclavis die heerlijk doorknorden. Vanuit Canada en de VS bezochten Lori Freedman  en Ned Rothenberg ons land regelmatig om onze honger naar sonore vibraties en overslaande boventonen te stillen. In Nederland had je, voor zover ik weet, alleen nog Harry Sparnaay, een basklarinet-legende die ik helaas nooit live heb mogen aanschouwen en die ik daardoor alleen van de plaat ken. Hierin lijkt een kentering te zijn gekomen. Tegenwoordig klinkt het machtige geluid van dit hemelse instrument weer alom. Tekenend was een optreden van Luc Houtkamp’s ‘POW Lab’ in de Haagse Regentenkamer. Zowel Ogus Büyükberber, Jorge Variego als Maarten Ornstein namen de koning der rietinstrumenten ter hand. En wat is er mooier dan een basklarinet? Drie basklarinetten! De definitieve terugkeer van de basklarinet kondigde zich aan toen wij vorig jaar september in het gras bij de Plompe Toren van Westen-Schouwen naar de oer-opvoering van Jeroen van Vliets ‘Zeeland Suite Revisited’ zaten te luisteren. In de toch al geweldige blazerssectie stond een jongeman hartverscheurend mooi basklarinet te spelen. Het bleek Joris Roelofs te zijn. Ik had Joris al eerder gezien. Hij speelde klarinet in een Braziliaanse band van Simone Pormes in het Haagse Bink 36. Daarna zag ik hem voor het eerst op de basklarinet tijdens een benefiet van het Jazzarchief in het Bimhuis met Jesse van Ruller en Reinier Baas. Joris 2. Prachtig! Tegenwoordig duikt hij, tot mijn intense plezier, overal op. In het Haagse Dakota Theater met Maartje Meijer: Joris 3; tijdens ‘Jazz in de gracht’ wederom met Reinier Baas: Joris 4 en onlangs in Garnwerd tijdens de Zomer Jazzfietstour met zijn eigen trio: Joris 5. In Garnwerd heb ik uiteraard de CD van zijn trio gekocht: ‘Aliens Deliberating’. Ik draai tegenwoordig weinig anders. De definitieve terugkeer van de basklarinet in de Nederlandse muziek is een feit en Joris is de koning! Het trio in Garnwerd was  overigens niet hetzelfde trio waarmee hij de CD heeft opgenomen. Clemens van der Feen en Onno Govaert vervingen Matt Penman en Ted Poor op bas en drums. Dat juist Onno Govaert in dit trio opdook verheugde mij zeer. Onno is een representant van de wederkeer van de radicale Free Jazz in Nederland en drumt als een jonge Sunny Murray of Rashied Ali, terwijl Joris over het algemeen, hoewel hij allesbehalve ‘main stream’ is, toch meer gepolijste muziek speelt. Dat is het leuke van deze tijd: scherpe grenzen tussen bepaalde stromingen in de jazz lijken niet meer te bestaan, hooguit inspirerende contrasten. Ik kan niet wachten tot het volgende concert van Joris Roelofs. Misschien samen met Ogus Büyükberber, Jorge Variego en Maarten Ornstein, want wat is er mooier dan een basklarinet? Vier basklarinetten! Drie basklarinetten Joris Roelofs Joris 2 Joris 3 Joris 4 Joris 5 ------------------------------------------ De foto is van Willem Minderhout -------------------------------------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! © 2015 Willem Minderhout meer Willem Minderhout - meer "Luister!" -

Vermaak en Genot > Luister!
Joris Roelofs op de 'grote knorrepijp'	Willem Minderhout
Er is volgens mij maar één instrument dat mooier klinkt dan de basklarinet en dat is de contrabasklarinet. Dat laatste instrument heb ik helaas al heel lang niet meer gehoord, maar de basklarinet is in Nederland met een opmerkelijke  terugkeer bezig, met Joris Roelofs als meest indrukwekkende bespeler. Mijn liefde voor deze grote knorrepijp begon in de jaren zeventig in het Middelburgse Kuiperspoorttheater. Als Willem Breuker zijn sax neerzette en dat grote zwarte monster van zijn voetstuk nam, dan wist je dat er weer iets spectaculairs aan zat te komen. Het begon meestal met een aantal welluidende tonen in het hogere register, maar als het instrument eenmaal warm was geblazen dan liet hij het riet vibreren en knallen en zwol er een orkaan aan van onderaardse raspende en gierende geluiden die de muren deden trillen. Geluid dat je bij de ballen pakt. Rond die tijd ontdekte ik ook Captain Beefheart die op Trout Mask Replica samen met ‘The Mascara Snake’ een orgie van geluid aan hun basklarinetten lieten ontsnappen. Wat is er mooier dan een basklarinet? Twee basklarinetten! De stap naar de God van Knorrepijp, Eric Dolphy, was snel gemaakt. Wat een ontdekking! Maar Dolphy was al dood en vreemd genoeg dienden zich geen echte opvolgers op dit instrument aan, hoewel David Murray, Benny Maupin en James Carter in de buurt kwamen. Het werd stil rond dit instrument, zeker in Nederland. In Frankrijk had je nog Michel Portal en Louis Sclavis die heerlijk doorknorden. Vanuit Canada en de VS bezochten Lori Freedman  en Ned Rothenberg ons land regelmatig om onze honger naar sonore vibraties en overslaande boventonen te stillen. In Nederland had je, voor zover ik weet, alleen nog Harry Sparnaay, een basklarinet-legende die ik helaas nooit live heb mogen aanschouwen en die ik daardoor alleen van de plaat ken. Hierin lijkt een kentering te zijn gekomen. Tegenwoordig klinkt het machtige geluid van dit hemelse instrument weer alom. Tekenend was een optreden van Luc Houtkamp’s ‘POW Lab’ in de Haagse Regentenkamer. Zowel Ogus Büyükberber, Jorge Variego als Maarten Ornstein namen de koning der rietinstrumenten ter hand. En wat is er mooier dan een basklarinet? Drie basklarinetten! De definitieve terugkeer van de basklarinet kondigde zich aan toen wij vorig jaar september in het gras bij de Plompe Toren van Westen-Schouwen naar de oer-opvoering van Jeroen van Vliets ‘Zeeland Suite Revisited’ zaten te luisteren. In de toch al geweldige blazerssectie stond een jongeman hartverscheurend mooi basklarinet te spelen. Het bleek Joris Roelofs te zijn. Ik had Joris al eerder gezien. Hij speelde klarinet in een Braziliaanse band van Simone Pormes in het Haagse Bink 36. Daarna zag ik hem voor het eerst op de basklarinet tijdens een benefiet van het Jazzarchief in het Bimhuis met Jesse van Ruller en Reinier Baas. Joris 2. Prachtig! Tegenwoordig duikt hij, tot mijn intense plezier, overal op. In het Haagse Dakota Theater met Maartje Meijer: Joris 3; tijdens ‘Jazz in de gracht’ wederom met Reinier Baas: Joris 4 en onlangs in Garnwerd tijdens de Zomer Jazzfietstour met zijn eigen trio: Joris 5. In Garnwerd heb ik uiteraard de CD van zijn trio gekocht: ‘Aliens Deliberating’. Ik draai tegenwoordig weinig anders. De definitieve terugkeer van de basklarinet in de Nederlandse muziek is een feit en Joris is de koning! Het trio in Garnwerd was  overigens niet hetzelfde trio waarmee hij de CD heeft opgenomen. Clemens van der Feen en Onno Govaert vervingen Matt Penman en Ted Poor op bas en drums. Dat juist Onno Govaert in dit trio opdook verheugde mij zeer. Onno is een representant van de wederkeer van de radicale Free Jazz in Nederland en drumt als een jonge Sunny Murray of Rashied Ali, terwijl Joris over het algemeen, hoewel hij allesbehalve ‘main stream’ is, toch meer gepolijste muziek speelt. Dat is het leuke van deze tijd: scherpe grenzen tussen bepaalde stromingen in de jazz lijken niet meer te bestaan, hooguit inspirerende contrasten. Ik kan niet wachten tot het volgende concert van Joris Roelofs. Misschien samen met Ogus Büyükberber, Jorge Variego en Maarten Ornstein, want wat is er mooier dan een basklarinet? Vier basklarinetten! Drie basklarinetten Joris Roelofs Joris 2 Joris 3 Joris 4 Joris 5 ------------------------------------------ De foto is van Willem Minderhout -------------------------------------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Willem Minderhout
	powered by CJ2