archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
The girl can't help it Henk Klaren

0919VG Jayne
Een paar maanden geleden kocht ik Bob Dylan’s Tell Tale Signs. Ik weet ook niet precies hoe het komt, maar ik koop nog steeds CD’s. Muziek is niet alleen maar iets wat vanuit de cloud tot je komt. Je moet het ook in handen kunnen houden met de originele verpakking met plaatjes en informatie. Niet dat ik niets doe met Spotify en Youtube, maar sommige dingen moet je gewoon hebben en dit is er zo één.

Het is nummer 8 uit de zogeheten Bootleg Series, De ondertitel luidt: Rare and Unreleased 1989-2006. Het is natuurlijk geen echte bootleg, maar – denk ik zo – uitgebracht juist om te voorkomen dat van allerlei losse opnamen illegale verzamelalbums zouden worden gemaakt en uitgebracht. Niet al die namaakbootlegs in de serie zijn even interessant maar deze wel. Er staat zelfs een bluegrass-nummer op, The Lonesome River, van en met bluegrass-legende Ralph Stanley. Het is eerder verschenen op Stanley’s Clinch Mountain Country, een plaat met diverse artiesten die nummers van Ralph Stanley uitvoeren. De plaat markeerde een soort revival van de bluegrass. Het is wel een leuk nummer, al heeft Dylan duidelijk geen stem voor dat soort muziek.

Dat is anders met 32-20 Blues, een nummer van de andere legende: Robert Johnson, dé blueslegende. Hij leefde in het begin van de vorige eeuw en werd nog geen dertig. Er zijn maar enkele tientallen van zijn liedjes op de plaat verschenen, ze passen – in soms diverse uitvoeringen – op één dubbel-CD. De mythe is dat hij zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor muziek en succes of iets dergelijks. Dat gebeurde op een kruising van wegen: de crossroads, een gevleugeld woord in de blueswereld. In de film Oh Brother where art thou treffen George Clooney en zijn maten een zwarte gitarist aan op een kruising van wegen. Niet toevallig, en het is ook niet toevallig dat de acteur uiterlijk wel wat van Johnson weg heeft. Eén van Clapton’s albums heet Crossroads, ook zoiets.

Als ik Tell Tale Signs draai en 32-20 Blues komt langs zing ik vaak mee met het gitaarriffje: she can’t help it, the girl can’t help it. Het riffje is in mijn oren identiek aan het koortje in het nummer The Girl can’t help it. Het is het titelnummer van de gelijknamige film met Jayne Mansfield, de ‘working man’s Marilyn Monroe’, in Nederland bekend vanwege de zoen op de mond die ze – na het verrichten van de aftrap van een voetbalwedstrijd – kreeg van Frans de Munck, de ‘Zwarte Panter’. Het nummer is van Bobby Troup en werd gezongen door Little Richard. Er bestaat een mooie cover van van The Animals.

Ik leefde met de gedachte dat ook Jan Cremer er een plaatje van gemaakt had, als B-kant van John Lee Hooker’s Boom, boom, maar dat bleek niet te kloppen. Die B-kant is Good morning little Schoolgirl. Onvoorstelbaar slecht zoals die Cremer dat deed. Het geeft wel weer aan dat het geheugen merkwaardig werkt, want als je The Girl can’t help it intikt op Google komt wel degelijk Jan Cremer tevoorschijn, maar dat is dan vanwege de kortstondige affaire die hij gehad schijnt te hebben met Jayne Mansfield.
In andere versies van 32-20 Blues, zoals de oorspronkelijke van Johnson zelf en die van Eric Clapton, op het geheel aan de muziek van Johnson gewijde album Me and Mr. Johnson, lijkt het riffje overigens veel minder op het koortje uit The Girl can’t help it. Alleen het eerste stuk of wat noten komen overeen.
 
*************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
The girl can't help it Henk Klaren
0919VG Jayne
Een paar maanden geleden kocht ik Bob Dylan’s Tell Tale Signs. Ik weet ook niet precies hoe het komt, maar ik koop nog steeds CD’s. Muziek is niet alleen maar iets wat vanuit de cloud tot je komt. Je moet het ook in handen kunnen houden met de originele verpakking met plaatjes en informatie. Niet dat ik niets doe met Spotify en Youtube, maar sommige dingen moet je gewoon hebben en dit is er zo één.

Het is nummer 8 uit de zogeheten Bootleg Series, De ondertitel luidt: Rare and Unreleased 1989-2006. Het is natuurlijk geen echte bootleg, maar – denk ik zo – uitgebracht juist om te voorkomen dat van allerlei losse opnamen illegale verzamelalbums zouden worden gemaakt en uitgebracht. Niet al die namaakbootlegs in de serie zijn even interessant maar deze wel. Er staat zelfs een bluegrass-nummer op, The Lonesome River, van en met bluegrass-legende Ralph Stanley. Het is eerder verschenen op Stanley’s Clinch Mountain Country, een plaat met diverse artiesten die nummers van Ralph Stanley uitvoeren. De plaat markeerde een soort revival van de bluegrass. Het is wel een leuk nummer, al heeft Dylan duidelijk geen stem voor dat soort muziek.

Dat is anders met 32-20 Blues, een nummer van de andere legende: Robert Johnson, dé blueslegende. Hij leefde in het begin van de vorige eeuw en werd nog geen dertig. Er zijn maar enkele tientallen van zijn liedjes op de plaat verschenen, ze passen – in soms diverse uitvoeringen – op één dubbel-CD. De mythe is dat hij zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor muziek en succes of iets dergelijks. Dat gebeurde op een kruising van wegen: de crossroads, een gevleugeld woord in de blueswereld. In de film Oh Brother where art thou treffen George Clooney en zijn maten een zwarte gitarist aan op een kruising van wegen. Niet toevallig, en het is ook niet toevallig dat de acteur uiterlijk wel wat van Johnson weg heeft. Eén van Clapton’s albums heet Crossroads, ook zoiets.

Als ik Tell Tale Signs draai en 32-20 Blues komt langs zing ik vaak mee met het gitaarriffje: she can’t help it, the girl can’t help it. Het riffje is in mijn oren identiek aan het koortje in het nummer The Girl can’t help it. Het is het titelnummer van de gelijknamige film met Jayne Mansfield, de ‘working man’s Marilyn Monroe’, in Nederland bekend vanwege de zoen op de mond die ze – na het verrichten van de aftrap van een voetbalwedstrijd – kreeg van Frans de Munck, de ‘Zwarte Panter’. Het nummer is van Bobby Troup en werd gezongen door Little Richard. Er bestaat een mooie cover van van The Animals.

Ik leefde met de gedachte dat ook Jan Cremer er een plaatje van gemaakt had, als B-kant van John Lee Hooker’s Boom, boom, maar dat bleek niet te kloppen. Die B-kant is Good morning little Schoolgirl. Onvoorstelbaar slecht zoals die Cremer dat deed. Het geeft wel weer aan dat het geheugen merkwaardig werkt, want als je The Girl can’t help it intikt op Google komt wel degelijk Jan Cremer tevoorschijn, maar dat is dan vanwege de kortstondige affaire die hij gehad schijnt te hebben met Jayne Mansfield.
In andere versies van 32-20 Blues, zoals de oorspronkelijke van Johnson zelf en die van Eric Clapton, op het geheel aan de muziek van Johnson gewijde album Me and Mr. Johnson, lijkt het riffje overigens veel minder op het koortje uit The Girl can’t help it. Alleen het eerste stuk of wat noten komen overeen.
 
*************************
De tekening is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2