archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Les Négresses Vertes Henk Klaren

0916VG Negresses
Het overkomt mij nogal eens dat ik een naam verzin voor iets. Een gebouw, een organisatie, een cluppie, een bandje, noem maar op. Dat is nog tot daar aan toe, maar dan gebeurt het ook nogal eens, dat de mensen die er over moeten beslissen dat een aardige vondst vinden en zeggen, jáá, dat doen we. Dan zit je er aan vast en nog jaren nadat je je al lang geneert voor je oubollige vlaag van creativiteit word je er mee geconfronteerd op de gevel van een gebouw, op briefpapier of zoiets. Geen ontkomen aan.

Op de grens van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw zat ik in een bandje. En ik had de naam bedacht: The Mystery Men, en dan zetten we allemaal een zonnebril op, had ik er bij gezegd. Het idee voor de naam kwam van The Highwaymen, een zoetsappige folkgroep uit die tijd, waarvan wij de reli-hit Michael row the Boat ashore op het repertoire hadden. Niet te verwarren met Johnny Cash, Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson, die ook onder die naam optraden. Terwijl ik dit schrijf voel ik de gêne al weer kriebelen. Ter geruststelling: de rest van ons repertoire was een stuk steviger.

Er moeten meer bedenkers van namen van bandjes zijn, die daar nu een beetje spijt van hebben. Een toevallige steekproef van zulke namen zat in mijn vorige stukje (Jrg. 6 nr. 15): Deep Purple, The Band, Fleetwood Mac, Shocking Blue en – als klap op de vuurpijl – Bettie Serveert. Hoe komen die mensen aan die namen? Wie noemt zijn band nou Dieppaars of Felblauw? Van Deep Purple is het duidelijk. Die groep is genoemd naar een jazzklassieker, het lievelingsnummer van de moeder (of grootmoeder, dat is niet helder) van gitarist Ritchie Blackmore. Je zou zo zeggen dat Shocking Blue dat kleuridee gepikt heeft, maar dat kan niet. Blue is in 1967 opgericht en Purple een jaar later.

Het ontstaan van de naam The Band wordt door Richard Manuel uitgelegd in de fantastische documentaire film van Martin Scorcese: The Last Waltz. De leden van de groep woonden een tijdje in een groot houten roze huis. Big Pink. Bob Dylan was er ook bij. De buren spraken steeds over hen als: the band. Vandaar dus. Toch wel vreemd, alsof er niet méér bands zijn. Als je bekendheid taant wordt het nog vreemder. Twee verschillende vrienden van me hebben meegemaakt dat ze in een platenwinkel vroegen naar de nieuwste van The Band, waarop de verkoper informeerde: welke band?

Fleetwood Mac is – ook apart – genoemd naar de ritmesectie: drummer Mick Fleetwoord en bassist John McVie. Bettie Serveert komt uiteraard uit een sportverslag. Zou er ook een band zijn die Robben neemt een Corner heet? En dan heb ik het nog niet over Guns ’n Roses, Commander Cody and the lost Planet Airmen of The Handsome Family (een nogal lelijk echtpaar, soms bijgestaan door een drummer of een bassist, meestal ook niet moeders mooiste).

In Frankrijk kunnen ze er ook wat van. Les Négresses Vertes bestaat uit wel acht blanke mannen. Het is een soort geuzennaam. Ze werden daarvoor uitgescholden bij één van hun eerste optredens. De belediging heeft iets te maken met het werk van de schilder Vladimir Tretchikoff. Een heel succesvol artiest, wiens werk door zuurpruimen wel als kitsch wordt beschouwd. Zijn beroemdste schilderij is Het Chinese Meisje, ook wel De Groene Dame genoemd. Les Négresses Vertes maken een soort rockachtige wereldmuziek. Het is wel vrolijk en energiek. Zobi la Mouche van het album Mlah is hun grootste hit.
 
*************************
De tekening is van Elène Klaren


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Les Négresses Vertes Henk Klaren
0916VG Negresses
Het overkomt mij nogal eens dat ik een naam verzin voor iets. Een gebouw, een organisatie, een cluppie, een bandje, noem maar op. Dat is nog tot daar aan toe, maar dan gebeurt het ook nogal eens, dat de mensen die er over moeten beslissen dat een aardige vondst vinden en zeggen, jáá, dat doen we. Dan zit je er aan vast en nog jaren nadat je je al lang geneert voor je oubollige vlaag van creativiteit word je er mee geconfronteerd op de gevel van een gebouw, op briefpapier of zoiets. Geen ontkomen aan.

Op de grens van de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw zat ik in een bandje. En ik had de naam bedacht: The Mystery Men, en dan zetten we allemaal een zonnebril op, had ik er bij gezegd. Het idee voor de naam kwam van The Highwaymen, een zoetsappige folkgroep uit die tijd, waarvan wij de reli-hit Michael row the Boat ashore op het repertoire hadden. Niet te verwarren met Johnny Cash, Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson, die ook onder die naam optraden. Terwijl ik dit schrijf voel ik de gêne al weer kriebelen. Ter geruststelling: de rest van ons repertoire was een stuk steviger.

Er moeten meer bedenkers van namen van bandjes zijn, die daar nu een beetje spijt van hebben. Een toevallige steekproef van zulke namen zat in mijn vorige stukje (Jrg. 6 nr. 15): Deep Purple, The Band, Fleetwood Mac, Shocking Blue en – als klap op de vuurpijl – Bettie Serveert. Hoe komen die mensen aan die namen? Wie noemt zijn band nou Dieppaars of Felblauw? Van Deep Purple is het duidelijk. Die groep is genoemd naar een jazzklassieker, het lievelingsnummer van de moeder (of grootmoeder, dat is niet helder) van gitarist Ritchie Blackmore. Je zou zo zeggen dat Shocking Blue dat kleuridee gepikt heeft, maar dat kan niet. Blue is in 1967 opgericht en Purple een jaar later.

Het ontstaan van de naam The Band wordt door Richard Manuel uitgelegd in de fantastische documentaire film van Martin Scorcese: The Last Waltz. De leden van de groep woonden een tijdje in een groot houten roze huis. Big Pink. Bob Dylan was er ook bij. De buren spraken steeds over hen als: the band. Vandaar dus. Toch wel vreemd, alsof er niet méér bands zijn. Als je bekendheid taant wordt het nog vreemder. Twee verschillende vrienden van me hebben meegemaakt dat ze in een platenwinkel vroegen naar de nieuwste van The Band, waarop de verkoper informeerde: welke band?

Fleetwood Mac is – ook apart – genoemd naar de ritmesectie: drummer Mick Fleetwoord en bassist John McVie. Bettie Serveert komt uiteraard uit een sportverslag. Zou er ook een band zijn die Robben neemt een Corner heet? En dan heb ik het nog niet over Guns ’n Roses, Commander Cody and the lost Planet Airmen of The Handsome Family (een nogal lelijk echtpaar, soms bijgestaan door een drummer of een bassist, meestal ook niet moeders mooiste).

In Frankrijk kunnen ze er ook wat van. Les Négresses Vertes bestaat uit wel acht blanke mannen. Het is een soort geuzennaam. Ze werden daarvoor uitgescholden bij één van hun eerste optredens. De belediging heeft iets te maken met het werk van de schilder Vladimir Tretchikoff. Een heel succesvol artiest, wiens werk door zuurpruimen wel als kitsch wordt beschouwd. Zijn beroemdste schilderij is Het Chinese Meisje, ook wel De Groene Dame genoemd. Les Négresses Vertes maken een soort rockachtige wereldmuziek. Het is wel vrolijk en energiek. Zobi la Mouche van het album Mlah is hun grootste hit.
 
*************************
De tekening is van Elène Klaren
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2