archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Wrecking Ball Henk Klaren

0911VG Wrecking Ball
Met dat ik er langer over nadenk, voel ik me wat ongemakkelijker over Bruce Springsteen. En – ik weet het, ik weet het – het slaat nergens op. Hij maakt goeie muziek, het is een leuke kerel en het lijkt er op dat hij politiek gesproken het hart op de juiste plaats heeft.

Nou ja: hij is tegen oorlog. War, war what is it good for? Absolutely nothing zong hij in 1986, een cover van de Temptations uit 1969. En hij is ook tegen Gordon Gekko. Uit Springsteen’s laatste album: Wrecking Ball blijkt nogal ondubbelzinnig dat híj in elk geval níet denkt dat graaien goed is. Welk weldenkend mens is nou vóór oorlog of vóór graaiende bankiers en captains of industry. Absolutely no-one, zeg ik dan, maar ik ben dan ook een naïeve idealist.
Wrecking Ball is een lékker album. Stevige muziek, staat als een huis. Veel drums en meerstemmige koren – véél mooier dan de Stem des Volks – en dat past wel goed bij de boze boodschap: de rijke bankiers en de gokkers hebben het gedaan en de arbeiders betalen de rekening. Passages als: Workingman pays the bill, it’s still fat and easy up on banker’s hill, en: The banker grows fat, working man grows thin, zijn typerend. Ook gráppig trouwens, cliché natuurlijk. Een ander beeld is dat al die bankiers juist dun blijven met behulp van fitnesscentra en personal trainers, terwijl de 40 miljoen arme Amerikanen vet worden van de hamburgers. Net zo erg maar moderner en overigens ook een cliché.

Bruce heeft m’n sympathie wel, Emile Roemer zal ook wel van hem houden. Zijn boze boodschap heeft een beetje de vorm van ouderwetse gestaalde-kaders-taal. Het is geen wonder voor iemand die eerder de onvolprezen Seeger Sessions uitbracht. Ik las daar een kritiek op dat al die geslaagde muzikanten, na met gebalde vuist strijdliederen te hebben gezongen, in hun SUV sprongen om naar hun verbouwde boerderij met zwembad te rijden. Maar ja, dat kun je ook doen nadat je inhoudsloze muziek hebt gemaakt.

Als gezegd: de muziek past prima bij de oude actietaal. Niet alles is zo gestaald, This Depression is een rustig nummer, een soort liefdeslied, maar wel droevig. Jack of all Trades is zelfs een lief klinkend liedje. Het lijkt een beetje fatalistisch, maar eindigt met het veel geciteerde: If I had me a gun I’d find the bastards and shoot ‘em on sight. Het is niet de enige verwijzing naar gewelddadigheid. In Easy Money heeft de hoofdpersoon een Smith & Wesson 38 en is daarmee op zoek naar de titel van het lied. Dat zal niet zachtzinnig gaan. Bring on your wrecking ball ook niet mis. En niet te vergeten de oorlogsmetaforen.

De Here Here komt ook nogal eens voor in de teksten, maar als je daar niet tegen kunt, moet je niet naar Amerikaanse popmuziek luisteren en dat zou toch zonde zijn.Ik heb de CD gekocht. Net als Nico Dijkshoorns alter ego Scheut ben ik één van die sukkels die nog wel eens een CD kopen. Het is de Deluxe Edition, dat wil zeggen dat er twee extra nummers op staan: de zogenoemde bonus tracks. En die zijn de moeite waard, vooral de laatste: American Land, een positieve afsluiting.

Ik lees de tekst als een verheerlijking van de smeltkroes, de immigratie. Het nummer klinkt Iers, mede door de penny whistle van Art Bardo. Dat Ierse is in zo’n nummer niet gek. De Ieren – mensen van Ierse afkomst in elk geval – zijn de tweede etnische groep in de Verenigde Staten, na de Duitsers tot mijn lichte verbazing. Hoe ze dat allemaal uit elkaar houden weet ik niet. Er zal toch veel vermenging hebben plaatsgevonden sinds 1492, maar dat terzijde. Niet álle Ieren waren altijd even blij met hun emigratie, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de traditional Paddy’s Lamentation, schitterend vertolkt door Mary Black op het album The long Journey home, een project van Paddy Moloney van The Chieftains over Ieren in Amerika. Kernzin: There’s nothing here but war and I wish I was home in dear old Dublin.

Toch wel een goeie plaat, Wrecking ball.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2012 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Wrecking Ball Henk Klaren
0911VG Wrecking Ball
Met dat ik er langer over nadenk, voel ik me wat ongemakkelijker over Bruce Springsteen. En – ik weet het, ik weet het – het slaat nergens op. Hij maakt goeie muziek, het is een leuke kerel en het lijkt er op dat hij politiek gesproken het hart op de juiste plaats heeft.

Nou ja: hij is tegen oorlog. War, war what is it good for? Absolutely nothing zong hij in 1986, een cover van de Temptations uit 1969. En hij is ook tegen Gordon Gekko. Uit Springsteen’s laatste album: Wrecking Ball blijkt nogal ondubbelzinnig dat híj in elk geval níet denkt dat graaien goed is. Welk weldenkend mens is nou vóór oorlog of vóór graaiende bankiers en captains of industry. Absolutely no-one, zeg ik dan, maar ik ben dan ook een naïeve idealist.
Wrecking Ball is een lékker album. Stevige muziek, staat als een huis. Veel drums en meerstemmige koren – véél mooier dan de Stem des Volks – en dat past wel goed bij de boze boodschap: de rijke bankiers en de gokkers hebben het gedaan en de arbeiders betalen de rekening. Passages als: Workingman pays the bill, it’s still fat and easy up on banker’s hill, en: The banker grows fat, working man grows thin, zijn typerend. Ook gráppig trouwens, cliché natuurlijk. Een ander beeld is dat al die bankiers juist dun blijven met behulp van fitnesscentra en personal trainers, terwijl de 40 miljoen arme Amerikanen vet worden van de hamburgers. Net zo erg maar moderner en overigens ook een cliché.

Bruce heeft m’n sympathie wel, Emile Roemer zal ook wel van hem houden. Zijn boze boodschap heeft een beetje de vorm van ouderwetse gestaalde-kaders-taal. Het is geen wonder voor iemand die eerder de onvolprezen Seeger Sessions uitbracht. Ik las daar een kritiek op dat al die geslaagde muzikanten, na met gebalde vuist strijdliederen te hebben gezongen, in hun SUV sprongen om naar hun verbouwde boerderij met zwembad te rijden. Maar ja, dat kun je ook doen nadat je inhoudsloze muziek hebt gemaakt.

Als gezegd: de muziek past prima bij de oude actietaal. Niet alles is zo gestaald, This Depression is een rustig nummer, een soort liefdeslied, maar wel droevig. Jack of all Trades is zelfs een lief klinkend liedje. Het lijkt een beetje fatalistisch, maar eindigt met het veel geciteerde: If I had me a gun I’d find the bastards and shoot ‘em on sight. Het is niet de enige verwijzing naar gewelddadigheid. In Easy Money heeft de hoofdpersoon een Smith & Wesson 38 en is daarmee op zoek naar de titel van het lied. Dat zal niet zachtzinnig gaan. Bring on your wrecking ball ook niet mis. En niet te vergeten de oorlogsmetaforen.

De Here Here komt ook nogal eens voor in de teksten, maar als je daar niet tegen kunt, moet je niet naar Amerikaanse popmuziek luisteren en dat zou toch zonde zijn.Ik heb de CD gekocht. Net als Nico Dijkshoorns alter ego Scheut ben ik één van die sukkels die nog wel eens een CD kopen. Het is de Deluxe Edition, dat wil zeggen dat er twee extra nummers op staan: de zogenoemde bonus tracks. En die zijn de moeite waard, vooral de laatste: American Land, een positieve afsluiting.

Ik lees de tekst als een verheerlijking van de smeltkroes, de immigratie. Het nummer klinkt Iers, mede door de penny whistle van Art Bardo. Dat Ierse is in zo’n nummer niet gek. De Ieren – mensen van Ierse afkomst in elk geval – zijn de tweede etnische groep in de Verenigde Staten, na de Duitsers tot mijn lichte verbazing. Hoe ze dat allemaal uit elkaar houden weet ik niet. Er zal toch veel vermenging hebben plaatsgevonden sinds 1492, maar dat terzijde. Niet álle Ieren waren altijd even blij met hun emigratie, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de traditional Paddy’s Lamentation, schitterend vertolkt door Mary Black op het album The long Journey home, een project van Paddy Moloney van The Chieftains over Ieren in Amerika. Kernzin: There’s nothing here but war and I wish I was home in dear old Dublin.

Toch wel een goeie plaat, Wrecking ball.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2012 Henk Klaren
powered by CJ2