Ik heb een nieuw T-shirt. Er staat een rode duivel op. En onder meer de tekst: Sold his soul to the devil. Dat slaat op blueslegende Robert Johnson. Crossroad blues is een lied van hem. Ruimschoots gecoverd. De mythe is dat hij op een kruising van wegen de duivel tegenkwam en hem zijn ziel verkocht in ruil voor roem als bluesmuzikant. Er is een fraaie film over gemaakt.

Johnson was een bluesmuzikant uit de eerste helft van de vorige eeuw. Hij is maar 27 jaar oud geworden. De beoogde roem is hem ten deel gevallen, al passen al zijn bewaard gebleven opnamen op een dubbel-cd. Eric Clapton heeft een heel album met alleen songs van hem opgenomen. De Rolling Stones hebben zichzelf overtroffen met zijn Love in Vain. En dat is nog lang niet alles en zou op zich al voldoende zijn geweest voor de duivel om zijn belofte waar te maken. En die ziel…. , nou ja.

Dat T-shirt heb ik in het Utrechtse Tivoli gekocht. Er was een concert. Bij dat soort gelegenheden wil ik nog wel eens zo’n veel te duur kledingstuk aanschaffen. Ik heb bijna twaalf jaar in de directe nabijheid van Tivoli gewoond. En ik was er nog nooit geweest. Zelfs niet die avond dat ik op weg naar huis van mijn werk zag dat Emmylou Harris er die avond optrad. Ik begrijp nu nóg niet precies waarom ik niet metéén kaartjes heb gekocht (en ook niet dat ik van tevoren geen idee had…). Maar ach, je mist meer dan je meemaakt. Maar ja…. , Emmylou! Hm.

Nu woon ik op een kilometer of zestig van Tivoli, maar vond ik het wel de moeite waard om te gaan. Lucinda Williams trad op! Dat leek me de moeite waard en dat wás het ook.

Lucinda is níet de dochter van Hank Williams, al zou dat een leuk verhaal zijn geweest. Haar vader is advocaat of zoiets. Ik was al een beetje weg van haar muziek door een stuk of wat albums die ik had (Car wheels on a gravel road, Essence en World without tears). Luister eens naar nummers als Greenville (met Emmylou Harris!), Lake Charles en Minneapolis. Hartverscheurend. Ze heeft duidelijk iets met topografie: plaatsen en reizen. Ze heeft dan ook op nogal wat verschillende plaatsen in Amerika gewoond.

Die prachtige nummers die ik net noemde deed Lucinda niet in Tivoli. Het was allemaal wat steviger. Geen probleem, ook mooi. Ze had een prima begeleidingsband: Buick 6. Die deden een instrumentaal voorprogramma. Daar kom je natuurlijk niet voor. Maar als begeleiding na de pauze waren ze echt goed. Ik heb genoten. Ook van Tivoli trouwens. Lucinda zei ook een paar keer dat ze het zo’n goed theater vond. Echt rock ’n roll. Zit wat in: niet groot, bar achterin, beetje sjofel. Akoestiek goed als je een beetje bij de geluidsjongens blijft (altijd verstandig). Misschien moeten ze helemaal niet verhuizen.

Direct na het concert heb ik nog een handjevol albums van Williams verworven.

En dan ontdek je nog eens wat. Jim Keltner speelt ergens mee. Jim Keltner! Misschien wel de meest roemruchte studiodrummer aller tijden. En op Little Honey doen Matthew Sweet en Susannah Hoffs de koortjes. Matthew Sweet is een aardige singer/songwriter en Susannah Hoffs…. . Jawel: de prachtige zangeres van de Bangles: Eternal Flame? U weet wel. Toch?

Lucinda’s allereerste LP was nogal bluesy, met onder meer drie nummers van Robert Johnson. Decennia terug, maar kennelijk toch nog belangrijk genoeg voor een verwijzing op de merchandising: het T-shirt. Eén van de Johnson-nummers op die plaat is Ramblin’ on my mind. Bekend van velen, maar óók van de onlangs overleden en betreurde Willy DeVille. En die doet het ook heel erg mooi.

Later komt de muziek meer in de richting van wat tegenwoordig Americana heet en neemt ze bijna alleen nog eigen nummers op. Geen enkel bezwaar!

 

*******************