Stof genoeg. Zo ben ik eigenlijk al jaren van plan iets te schrijven over George Thorogood and the (Delaware) Destroyers. Geweldige bluesrock. Ik kom er maar niet toe.

Eén van mijn collega-auteurs van de Leunstoel vindt dat er nog eens aandacht besteed moet worden aan Dave Davies, de-broer-van Ray. Inderdaad een onderschatte gitarist, die ook goede liedjes schreef en schrijft en die een mooie lijzige manier van zingen heeft.

Mijn zoon vindt dat er aanleiding is aandacht te besteden aan Snoop Dogg vanwege de eerste woorden van zijn hit My Medicine. ‘I like to dedicate this record to my main man, Johnny Cash, a real American gangsta’. Inderdaad een prachtige zin, maar wat daarna komt is in mijn oren wat minder.

Ikzelf heb na jaren toevallig ontdekt waar John Lennon’s: ‘We’re just gonna play numbers that we know, ‘cause we never played together before’, vandaan komt. Ook een stukje waard.

En dan de nieuwe albums van Randy Newman, Bob Dylan. Nou ja, over Dylan schrijft iedereen al.

Maar dat moet allemaal even wachten, want…. . Gisteren (18 oktober 2008) zag ik De Bende van Vier op TV. Het was wat laat, half twaalf en het duurde bijna een uur, maar ik werd eigenlijk steeds wakkerder. De Bende van Vier is een éénmalig project van cabaretiers Kees Torn, Jeroen van Merwijk, Maarten van Roozendaal en Theo Nijland, bijgestaan door een bassist, Egon Kracht, en een gitarist, Marcel de Groot. De vier bendeleden zijn zelf ook muzikanten. Torn, van Roozendaal en Nijland spelen piano. Van Merwijk is gitarist en Torn blijkt ook prachtig accordeon te kunnen spelen.

Ze hebben begin oktober in de Kleine Komedie gespeeld, eenmalig dus en dat is jammer. Er is alleen nog de TV-registratie. Uitzendinggemist.nl heeft het niet. You-tube ook niet. En voorzover ik weet is er ook geen CD of DVD. Ach, wie weet komt dat allemaal nog. En dan allemaal naar de winkel want het was leuk. Die jongens kunnen allemaal spelen en de muziek stond. En de liedjes die ze speelden waren gewoon hun eigen cabaretliedjes, maar in een andere uitvoering. Een band erachter in plaats van alleen een piano of een gitaar en zo nu en dan achtergrondkoortjes door één, twee of drie van de anderen bij een liedje van de één.

Dat werkte goed, ook door de contrasterende stemmen van de heren. Kees Torn, één van mijn favoriete cabaretiers, heeft een wat dunne, aarzelende, ontwapenende stem. Van Roozendaal is een soort Tom Waits in het kwadraat. Van Merwijk zingt altijd nogal hoog, terwijl Nijland– ja – eigenlijk nogal gewoon zingt. De combinatie en de afwisseling maakte dat het programma meer was dan een optelsom der delen.

Natuurlijk was het soms geestig. Dat kunnen die mannen niet helpen, maar het was geen cabaretprogramma. Het was een liedjesprogramma. Strikt genomen een programma van cabaretliedjes. Maar door de muziek werd het wat mij betreft ook een popmuziekprogramma.

Eigen liedjes, goeie teksten, lekkere muziek. Jammer dat het éénmalig was.

 

***********************************