archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Dylan...... Jakob Henk Klaren

0518VG Wallflowers
Er zijn mensen, die zijn zó beroemd, dat je zou wensen dat ze geen kinderen zouden hebben. En àls ze dan kinderen zouden hebben dan zou je toch hopen dat ze niet in de voetsporen van hun ouders proberen te treden. Zoons van Beethoven Rembrandt of Van Gogh zouden een onmogelijke opgave hebben gehad. Dochters ook trouwens, maar daar spelen nog andere dingen een rol.

Neem Julian Lennon. Zouden we ooit van hem gehoord hebben als hij niet de-zoon-van was geweest? De arme man. Het was echt niet dramatisch slecht wat hij deed. Maar hij werd natuurlijk altijd met John vergeleken. Er werd zelfs wel gespeculeerd over een reünie van de Beatles met Julian in de plaats van John. Brrrr!
Julian’s halfbroer Sean doet ook wat in de muziek, maar dat heeft zó weinig aandacht getrokken, dat wellicht weinigen zich de familierelatie zullen realiseren. In tegenstelling tot Julian zal hij ook wel niet zo erg op zijn vader lijken.
Hank Williams jr. wordt natuurlijk nooit de legende die zijn vader is. John Carter Cash heeft het probleem opgelost door een soort biograaf van zijn ouders te worden. Dweezil Zappa voorziet in zijn levensonderhoud door de muziek van zijn vader na te spelen. Heel knap daar niet van. De zoons van Bob Marley…. Er zullen nog wel meer voorbeelden zijn.

Onlangs was Jakob Dylan in het nieuws. Inderdaad: de zoon van Bob. Hij heeft zijn eerste solo-album uit. Dat was aanleiding tot een groot interview in de Volkskrant. Het is de vraag of dat album zoveel aandacht had gekregen als hij níet de-zoon-van was geweest. Jakob had – desgevraagd uiteraard – wat opmerkingen over zijn afkomst. Hij vond zijn vader de allerbeste liedjesschrijver. Hij wilde eigenlijk niet met zijn vader vergeleken worden. Dat laatste leidde tot een grappige discussie in de ingezonden brievenrubriek van de krant. 'Als je dan niet0518VG Jakob Dylan met je vader vergeleken wil worden. Waarom gebruik je dan je vaders artiestennaam en niet je eigen echte naam: Zimmermann?' pende de eerste briefschrijver. Dat had ik ook al tegen mijn vrouw geroepen toen ik het artikel las. Maar dat was toch een foutje, zei nummer twee, want Bob had zijn naam officieel laten veranderen in 1969. Ergens las ik ook nog, dat de manager van Jakob Dylan van mening is dat het allemaal niet zo relevant is, omdat het publiek van Jakob Dylan nauwelijks zou weten wie en wat Bob Dylan helemaal is of was. Dat lijkt mij wel erg stug.

Al met al toch een reden om eens te gaan luisteren naar Jakob’s muziek. Hij is al jaren de zanger en songwriter van The Wallflowers. Die groep is in Nederland nooit zo bekend geworden, maar is in Amerika best succesvol geweest. En - eerlijk is eerlijk – het is best aardig. Leuke liedjes en de zoon zingt eigenlijk beter dan de vader. Nou is Bob nooit de grootste zanger ter wereld geweest en al dat vergelijken moet je eigenlijk niet doen. Maar ik ga er toch nog éven mee door. Wat Jakob’s muziek mist – vergeleken met zijn verwekker - is het bijzondere, het urgente, het unieke. Dat geldt ook voor zijn soloplaat. Luister er naar zonder Bob Dylan in je achterhoofd en je hoort gewoon een prettig album.
Hij heeft ook nog mee mogen doen op een soort tribute-album voor The Band. Hij zingt Whispering Pines met Lizz Wright, heel mooi. Op Instant Karma het tribute-album voor John Lennon doet hij Gimme Some Truth met Dhani Harrison, precies zoals het moet.
Ik vond ook nog een versie van The Weight mét Levon Helm, Robbie Robertson, Sheryl Crowe, Emmylou Harris en James Taylor. Niet de beste uitvoering van dat legendarische nummer, maar wél curieus.
Zou Jakob Dylan aan dat soort dingen meegedaan hebben als hij niet de-zoon-van was geweest?


© 2008 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Dylan...... Jakob Henk Klaren
0518VG Wallflowers
Er zijn mensen, die zijn zó beroemd, dat je zou wensen dat ze geen kinderen zouden hebben. En àls ze dan kinderen zouden hebben dan zou je toch hopen dat ze niet in de voetsporen van hun ouders proberen te treden. Zoons van Beethoven Rembrandt of Van Gogh zouden een onmogelijke opgave hebben gehad. Dochters ook trouwens, maar daar spelen nog andere dingen een rol.

Neem Julian Lennon. Zouden we ooit van hem gehoord hebben als hij niet de-zoon-van was geweest? De arme man. Het was echt niet dramatisch slecht wat hij deed. Maar hij werd natuurlijk altijd met John vergeleken. Er werd zelfs wel gespeculeerd over een reünie van de Beatles met Julian in de plaats van John. Brrrr!
Julian’s halfbroer Sean doet ook wat in de muziek, maar dat heeft zó weinig aandacht getrokken, dat wellicht weinigen zich de familierelatie zullen realiseren. In tegenstelling tot Julian zal hij ook wel niet zo erg op zijn vader lijken.
Hank Williams jr. wordt natuurlijk nooit de legende die zijn vader is. John Carter Cash heeft het probleem opgelost door een soort biograaf van zijn ouders te worden. Dweezil Zappa voorziet in zijn levensonderhoud door de muziek van zijn vader na te spelen. Heel knap daar niet van. De zoons van Bob Marley…. Er zullen nog wel meer voorbeelden zijn.

Onlangs was Jakob Dylan in het nieuws. Inderdaad: de zoon van Bob. Hij heeft zijn eerste solo-album uit. Dat was aanleiding tot een groot interview in de Volkskrant. Het is de vraag of dat album zoveel aandacht had gekregen als hij níet de-zoon-van was geweest. Jakob had – desgevraagd uiteraard – wat opmerkingen over zijn afkomst. Hij vond zijn vader de allerbeste liedjesschrijver. Hij wilde eigenlijk niet met zijn vader vergeleken worden. Dat laatste leidde tot een grappige discussie in de ingezonden brievenrubriek van de krant. 'Als je dan niet0518VG Jakob Dylan met je vader vergeleken wil worden. Waarom gebruik je dan je vaders artiestennaam en niet je eigen echte naam: Zimmermann?' pende de eerste briefschrijver. Dat had ik ook al tegen mijn vrouw geroepen toen ik het artikel las. Maar dat was toch een foutje, zei nummer twee, want Bob had zijn naam officieel laten veranderen in 1969. Ergens las ik ook nog, dat de manager van Jakob Dylan van mening is dat het allemaal niet zo relevant is, omdat het publiek van Jakob Dylan nauwelijks zou weten wie en wat Bob Dylan helemaal is of was. Dat lijkt mij wel erg stug.

Al met al toch een reden om eens te gaan luisteren naar Jakob’s muziek. Hij is al jaren de zanger en songwriter van The Wallflowers. Die groep is in Nederland nooit zo bekend geworden, maar is in Amerika best succesvol geweest. En - eerlijk is eerlijk – het is best aardig. Leuke liedjes en de zoon zingt eigenlijk beter dan de vader. Nou is Bob nooit de grootste zanger ter wereld geweest en al dat vergelijken moet je eigenlijk niet doen. Maar ik ga er toch nog éven mee door. Wat Jakob’s muziek mist – vergeleken met zijn verwekker - is het bijzondere, het urgente, het unieke. Dat geldt ook voor zijn soloplaat. Luister er naar zonder Bob Dylan in je achterhoofd en je hoort gewoon een prettig album.
Hij heeft ook nog mee mogen doen op een soort tribute-album voor The Band. Hij zingt Whispering Pines met Lizz Wright, heel mooi. Op Instant Karma het tribute-album voor John Lennon doet hij Gimme Some Truth met Dhani Harrison, precies zoals het moet.
Ik vond ook nog een versie van The Weight mét Levon Helm, Robbie Robertson, Sheryl Crowe, Emmylou Harris en James Taylor. Niet de beste uitvoering van dat legendarische nummer, maar wél curieus.
Zou Jakob Dylan aan dat soort dingen meegedaan hebben als hij niet de-zoon-van was geweest?
© 2008 Henk Klaren
powered by CJ2