archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Po' girl bij Blue Highways Henk Klaren

0413VG LuisterHK
Ik heb ruim tien jaar in Utrecht gewoond. Daar had je altijd het Blue Highways Festival in het Vredenburg. Een festival van Americana muziek, bij gebrek aan een beter woord. Ik hou erg van dat soort muziek. Ik wilde altijd naar Blue Highways toe, maar op de één of andere manier kwam het er nooit van. Ik was te lui of ik vergat het of er was iets anders. Vorig jaar was ik het écht van plan, maar toen viel het net in mijn halfjaarlijkse wandelweekend met mijn vaste club vrienden. Mijn vrouw is toen geweest met een vriendin en ze belde me laaiend enthousiast op terwijl ik ergens in Duitsland zat uit te rusten van de wandeling. Dát moest mij niet nog eens overkomen.

Inmiddels woon ik in Den Haag, maar dat mocht geen probleem zijn. Ik heb jaren geforensd van Utrecht naar Den Haag, dus andersom kon ook wel een keer. We hadden kaartjes en we gingen. Maar ja, door omstandigheden gingen we wat later en moesten we heel wat vroeger weer weg. We zagen en hoorden een groot stuk van het optreden van Chip Taylor. Heel bijzonder. Een klein stukje Dianah Jones, maar te weinig voor een goede indruk. En het hele optreden van Po’ Girl. Arrem kind dus. Maar zelfs dat was de moeite waard.

Po’ Girl is een groep van vier Canadese meiden met een mannelijke drummer. In een recensie in de Volkskrant werden ze beschreven als Pippi Langkous-types. Op een website wordt gesproken van een rag-tag down-on-their-luck group of misfits who bands together to take over the world. En inderdaad, ze zagen er bijzonder uit. Behalve de drummer. Een gewone jongen die keurig drumde. Het gaat bij Po’ Girl om de dames. Vier heel verschillende types. Ik zal niet proberen hun uiterlijk te beschrijven. Het gaat om de muziek tenslotte. Ze zingen alle vier en ze schrijven ook allemaal nummers. Allemaal bespelen ze meerdere instrumenten

Eén van de vier – Trish Klein - speelt ook in The Be Good Tanyas, die vorig jaar op Blue Highways waren. Ook een damesgroep en geweldig. Ik heb nu twee CD’s van de Tanyas. Po’ Girl is misschien nóg bijzonderder. In elk geval gevarieerder. Soms lijkt het wat op Ierse volksmuziek, vooral door de viool van Diona Davis en de banjo van Trish. Soms een beetje jazzy, door de stem en de klarinet van Allison Russell. En soms is het echt roots. Maar altijd heel aanstekelijk, ook door het duidelijke plezier dat ze op het toneel hebben.
Dan heb ik Awna nog niet genoemd. Ze speelt soms op een basgitaar, maar vooral op een bas gemaakt van een wasteil en een bezemsteel. Deed wat denken aan de goeie ouwe theekistbas. Hij klonk alleen beter.

Po’ Girl is begonnen als duo. Allie en Trish wilden eigenlijk alleen maar creaky old jazz-songs zingen. De anderen zijn er later bijgekomen en ze doen samen heel wat meer dan ouwe jazzliedjes. Heel wat anders ook. En leuk! Ze zongen als engeltjes. Als je dacht wat kan die ene mooi zingen dan kwam die andere weer. En het swingde de pan uit, als die uitdrukking nog mag. Het publiek ging uit zijn dak. Nog zo’n uitdrukking. Ze gaven zelfs een toegift. Spreekstalmeester Jan Donkers kwam er niet omheen, hoewel toegiften op Blue Highways eigenlijk niet de bedoeling zijn, vanwege het tijdschema.
Ik moet toch een paar CD’s van ze scoren.

Het gerucht ging dat dit de laatste Blue Highways was. Dat zou jammer zijn.
 
******************************************
Gezonde werkdieren voor de allerarmsten:
Brooke Hospital for Animals. Zie www.brooke.nl


© 2007 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Po' girl bij Blue Highways Henk Klaren
0413VG LuisterHK
Ik heb ruim tien jaar in Utrecht gewoond. Daar had je altijd het Blue Highways Festival in het Vredenburg. Een festival van Americana muziek, bij gebrek aan een beter woord. Ik hou erg van dat soort muziek. Ik wilde altijd naar Blue Highways toe, maar op de één of andere manier kwam het er nooit van. Ik was te lui of ik vergat het of er was iets anders. Vorig jaar was ik het écht van plan, maar toen viel het net in mijn halfjaarlijkse wandelweekend met mijn vaste club vrienden. Mijn vrouw is toen geweest met een vriendin en ze belde me laaiend enthousiast op terwijl ik ergens in Duitsland zat uit te rusten van de wandeling. Dát moest mij niet nog eens overkomen.

Inmiddels woon ik in Den Haag, maar dat mocht geen probleem zijn. Ik heb jaren geforensd van Utrecht naar Den Haag, dus andersom kon ook wel een keer. We hadden kaartjes en we gingen. Maar ja, door omstandigheden gingen we wat later en moesten we heel wat vroeger weer weg. We zagen en hoorden een groot stuk van het optreden van Chip Taylor. Heel bijzonder. Een klein stukje Dianah Jones, maar te weinig voor een goede indruk. En het hele optreden van Po’ Girl. Arrem kind dus. Maar zelfs dat was de moeite waard.

Po’ Girl is een groep van vier Canadese meiden met een mannelijke drummer. In een recensie in de Volkskrant werden ze beschreven als Pippi Langkous-types. Op een website wordt gesproken van een rag-tag down-on-their-luck group of misfits who bands together to take over the world. En inderdaad, ze zagen er bijzonder uit. Behalve de drummer. Een gewone jongen die keurig drumde. Het gaat bij Po’ Girl om de dames. Vier heel verschillende types. Ik zal niet proberen hun uiterlijk te beschrijven. Het gaat om de muziek tenslotte. Ze zingen alle vier en ze schrijven ook allemaal nummers. Allemaal bespelen ze meerdere instrumenten

Eén van de vier – Trish Klein - speelt ook in The Be Good Tanyas, die vorig jaar op Blue Highways waren. Ook een damesgroep en geweldig. Ik heb nu twee CD’s van de Tanyas. Po’ Girl is misschien nóg bijzonderder. In elk geval gevarieerder. Soms lijkt het wat op Ierse volksmuziek, vooral door de viool van Diona Davis en de banjo van Trish. Soms een beetje jazzy, door de stem en de klarinet van Allison Russell. En soms is het echt roots. Maar altijd heel aanstekelijk, ook door het duidelijke plezier dat ze op het toneel hebben.
Dan heb ik Awna nog niet genoemd. Ze speelt soms op een basgitaar, maar vooral op een bas gemaakt van een wasteil en een bezemsteel. Deed wat denken aan de goeie ouwe theekistbas. Hij klonk alleen beter.

Po’ Girl is begonnen als duo. Allie en Trish wilden eigenlijk alleen maar creaky old jazz-songs zingen. De anderen zijn er later bijgekomen en ze doen samen heel wat meer dan ouwe jazzliedjes. Heel wat anders ook. En leuk! Ze zongen als engeltjes. Als je dacht wat kan die ene mooi zingen dan kwam die andere weer. En het swingde de pan uit, als die uitdrukking nog mag. Het publiek ging uit zijn dak. Nog zo’n uitdrukking. Ze gaven zelfs een toegift. Spreekstalmeester Jan Donkers kwam er niet omheen, hoewel toegiften op Blue Highways eigenlijk niet de bedoeling zijn, vanwege het tijdschema.
Ik moet toch een paar CD’s van ze scoren.

Het gerucht ging dat dit de laatste Blue Highways was. Dat zou jammer zijn.
 
******************************************
Gezonde werkdieren voor de allerarmsten:
Brooke Hospital for Animals. Zie www.brooke.nl
© 2007 Henk Klaren
powered by CJ2