archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Covers, klassiekers en evergreens Henk Klaren

0405VG Luister
Onlangs was er een programma op de radio met allemaal covers van Beatle-nummers. Twee uur achter elkaar. Dat was heel leuk. Op de een of andere manier niet zo verrassend als de soundtrack van de film I Am Sam,* maar toch aardig. De covers in het radioprogramma waren oude opnamen; die in de soundtrack zijn recent, speciaal voor de film gemaakt. Misschien maakt dat verschil, plus de context van de film. Wat me opviel na twee uur luisteren naar Beatle-nummers, uitgevoerd door anderen, was dat de nummers zo herkenbaar waren als Beatle-muziek. Dat wordt natuurlijk een beetje beïnvloed doordat de nummers zo bekend zijn, maar misschien ook wel door de herkenbaarheid van het ‘handschrift’. Het kan ook zijn, dat de uitvoerende artiesten niet zo veel eigen muzikale originaliteit in hun interpretaties hebben gestopt. Meestal klonk het vooral als een bandje dat een nummer van de Beatles naspeelde. Er waren uitzonderingen. Tom Jones heeft van Hey Jude een heel eigen versie gemaakt. Ik ben er niet dol op, maar het is echt Tom Jones. Joe Cocker is een nog veel beter voorbeeld. Zijn versie van With A Little Help From My Friends is legendarisch, vooral de live-opname uit Woodstock, en ook She Came In From The Bathroom Window mag er zijn.

De term cover wordt vaak in negatieve zin gebezigd, vooral in de samenstelling coverbandje. Nou is er niks mis met coverbandjes. Als ze een beetje kunnen spelen en zingen kunnen ze heel gezellig zijn op feestjes, maar muzikaal zijn ze niet bijzonder interessant. Maar dat geldt lang niet voor álle covers. Martin Bril schreef kort geleden een mooie column over Tom Waits’ versie van Sea Of Love. De column sprak me des te meer aan omdat het nummer in 1960 op het repertoire stond van het Rock ’n Roll-bandje waar ik toen in speelde (drie akkoorden en de versterker wijd open!). Tom Waits doet het een stuk beter. Zijn versie voegt echt wat toe aan het nummer. En dat komt vaker voor. Iemand pakt een lied van een ander en maakt er iets nieuws van. Soms mislukt dat jammerlijk, Beatle-nummers als easy-listening jazz, brrrr. Maar soms ontstaan er pareltjes.

Zo hoorde ik achter in de auto van een wandelvriend: Blind Love van Tom Waits door Bob Seger. Ik heb meteen twee CD’s van Seger gekocht. Ik heb er nooit spijt van gehad hoor, maar Blind Love is wel het beste van alle ruim twintig nummers. De uitvoering van Bob Seger is niet beter dan het origineel, maar ánders en ook erg mooi. Een nummer van een ander op je CD kan zo’n album verrijken. De Beatles en de Stones deden dat in het begin ook. Dat heeft toch Twist And Shout en Love In Vain opgeleverd. De Be Good Tanyas hebben op één van hun CD’s een intrigerende versie van The House Of The Rising Sun staan. Zoiets voegt toch wat toe aan het album. Of je in dit geval nou een cover moet spreken of van de zoveelste opname van een klassieker is even de vraag, maar goed.

Véél covers van een lied maken dat nummer klassiek, mits ze enige bekendheid verwerven. Zo hoop ik, dat er meer versies komen van Neil Young’s After The Goldrush. Dolly Parton, Emmylou Harris en Linda Ronstadt hebben het gedrieën gedaan op Trio Two, zó fraai. Het maakt nieuwsgierig naar de interpretaties van anderen. Bovendien is het zo’n goed nummer. Het verdient een klassieker te worden. Een evergreen heette dat vroeger geloof ik.
 
* Zie: De Leunstoel, jaargang 3, nummer 17
 
*************************************************
Luister naar BNR Nieuwsradio. Informatie op www.bnr.nl


© 2006 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Covers, klassiekers en evergreens Henk Klaren
0405VG Luister
Onlangs was er een programma op de radio met allemaal covers van Beatle-nummers. Twee uur achter elkaar. Dat was heel leuk. Op de een of andere manier niet zo verrassend als de soundtrack van de film I Am Sam,* maar toch aardig. De covers in het radioprogramma waren oude opnamen; die in de soundtrack zijn recent, speciaal voor de film gemaakt. Misschien maakt dat verschil, plus de context van de film. Wat me opviel na twee uur luisteren naar Beatle-nummers, uitgevoerd door anderen, was dat de nummers zo herkenbaar waren als Beatle-muziek. Dat wordt natuurlijk een beetje beïnvloed doordat de nummers zo bekend zijn, maar misschien ook wel door de herkenbaarheid van het ‘handschrift’. Het kan ook zijn, dat de uitvoerende artiesten niet zo veel eigen muzikale originaliteit in hun interpretaties hebben gestopt. Meestal klonk het vooral als een bandje dat een nummer van de Beatles naspeelde. Er waren uitzonderingen. Tom Jones heeft van Hey Jude een heel eigen versie gemaakt. Ik ben er niet dol op, maar het is echt Tom Jones. Joe Cocker is een nog veel beter voorbeeld. Zijn versie van With A Little Help From My Friends is legendarisch, vooral de live-opname uit Woodstock, en ook She Came In From The Bathroom Window mag er zijn.

De term cover wordt vaak in negatieve zin gebezigd, vooral in de samenstelling coverbandje. Nou is er niks mis met coverbandjes. Als ze een beetje kunnen spelen en zingen kunnen ze heel gezellig zijn op feestjes, maar muzikaal zijn ze niet bijzonder interessant. Maar dat geldt lang niet voor álle covers. Martin Bril schreef kort geleden een mooie column over Tom Waits’ versie van Sea Of Love. De column sprak me des te meer aan omdat het nummer in 1960 op het repertoire stond van het Rock ’n Roll-bandje waar ik toen in speelde (drie akkoorden en de versterker wijd open!). Tom Waits doet het een stuk beter. Zijn versie voegt echt wat toe aan het nummer. En dat komt vaker voor. Iemand pakt een lied van een ander en maakt er iets nieuws van. Soms mislukt dat jammerlijk, Beatle-nummers als easy-listening jazz, brrrr. Maar soms ontstaan er pareltjes.

Zo hoorde ik achter in de auto van een wandelvriend: Blind Love van Tom Waits door Bob Seger. Ik heb meteen twee CD’s van Seger gekocht. Ik heb er nooit spijt van gehad hoor, maar Blind Love is wel het beste van alle ruim twintig nummers. De uitvoering van Bob Seger is niet beter dan het origineel, maar ánders en ook erg mooi. Een nummer van een ander op je CD kan zo’n album verrijken. De Beatles en de Stones deden dat in het begin ook. Dat heeft toch Twist And Shout en Love In Vain opgeleverd. De Be Good Tanyas hebben op één van hun CD’s een intrigerende versie van The House Of The Rising Sun staan. Zoiets voegt toch wat toe aan het album. Of je in dit geval nou een cover moet spreken of van de zoveelste opname van een klassieker is even de vraag, maar goed.

Véél covers van een lied maken dat nummer klassiek, mits ze enige bekendheid verwerven. Zo hoop ik, dat er meer versies komen van Neil Young’s After The Goldrush. Dolly Parton, Emmylou Harris en Linda Ronstadt hebben het gedrieën gedaan op Trio Two, zó fraai. Het maakt nieuwsgierig naar de interpretaties van anderen. Bovendien is het zo’n goed nummer. Het verdient een klassieker te worden. Een evergreen heette dat vroeger geloof ik.
 
* Zie: De Leunstoel, jaargang 3, nummer 17
 
*************************************************
Luister naar BNR Nieuwsradio. Informatie op www.bnr.nl
© 2006 Henk Klaren
powered by CJ2