 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
| Een feest van ideeën in Parijs | Dik Kruithof | |||
 Onze week in Parijs begon met een bezoek aan het Centre Pompidou, waar tot 1 augustus een grote tentoonstelling van Paul Klee was. Geweldig! Het idee: een nieuwe interpretatie van zijn werk in het kader van het Romantische Idee van de Ironie ontging mij enigszins, maar de indeling in tijdsgebonden periodes, met de nadruk op onderwerpen als satire, cubisme, theater, constructivisme en Picasso, werkte wel.Klee is voor mij altijd een feest van ideeën, vormen en kleuren en, na een voorzichtig begin in een eerste zaal vol tekeningen grotendeels afkomstig uit het Klee-museum in Bern, werd het een overrompelend verhaal met prachtige schilderijen uit alle hoeken van de museumwereld. Zelfs Fisch Zauber, of Fish Magic, dat mij als reproductie al mijn leven lang vergezelt was overgebracht uit het Philadelphia Museum of Art en kon ik dus voor het eerst in het echt zien. Klee heeft meer dan 10.000 werken nagelaten en wordt aan het eind van deze tentoonstelling uitgeluid met een eerbetoon van een geheel andere kunstenaar: ‘His extreme fecundity never shows signs of repetition as is generally the case. He had so much to say that a Klee is never like another Klee.’ (Marcel Duchamp, 1949). De tweede ‘grote’ tentoonstelling ging over de Beat generatie, de voorlopers die vanaf de jaren vijftig alles vernieuwden en al het nieuwe van na die tijd mogelijk maakten. Kerouac, Burroughs en Ginsberg komen met hun vrienden voorbij en er worden verrassende verbanden gelegd. Uiteraard veel On the road en meer documentaire, tekst en foto’s, dan beeldende kunst, maar toch erg leuk en nog te zien tot begin oktober. De eigen keuze uit de Collections Modernes 1905-1965 was ook zeer de moeite waard. Ik kijk dan altijd even welke landgenoten er hangen en er was veel aandacht voor ons moderne verleden. De Stijl, Rietveld,  Van Doesburg, Mondriaan en zelfs een ereplaats, op de promenade die alle zalen verbond, voor Bart van der Leck.Het Centre Pompidou noemt zich het Musée National d’Art Moderne. Enige dagen later waren we (subtiel verschil) in het Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris. Dat is gevestigd in de oostelijke vleugel van het Palais de Tokyo, schuin tegenover de Eiffeltoren. Hier was een prachtige tentoonstelling van Paula Modersohn-Becker, die vanuit de schildersgemeenschap Worpswede boven Bremen vier keer naar Parijs reisde, waar ze les kreeg en kennis maakte met inspirerende voorbeelden als Renoir en Rodin. Het was de eerste keer dat zij in Frankrijk ‘groot’ werd gepresenteerd en er was veel van haar mooie verstilde werk te zien. De tentoonstelling, met een prachtige film over (vooral) de vier bezoeken die ze aan Parijs bracht, gaf een ontroerend beeld van deze veel te vroeg, op 31 jarige leeftijd, overleden schilderes. In dit museum hangt ook La Fée Électricité, het grootste schilderij ter wereld, door Raoul Dufy gemaakt voor de tentoonstelling van 1937 en bedoeld om een beeld te geven van het bloeiende artistieke, culturele en academische leven in Frankrijk. Heel veel beroemdheden zijn er op terug te vinden in een indrukwekkend geschilderde lichtshow. Ook hier in de vaste collectie – overigens gratis, je betaalt hier alleen voor de tentoonstellingen – erg veel mooi werk uit de eerste helft van de twintigste eeuw: Duchamp, zelfs Schwitters, Arp, heel veel en heel mooi De Chirico. In een hoekje achteraf een Spin van Louise Bourgeois, toevallig dezelfde waarvan ik enige dagen eerder uit Amerika een foto kreeg toegezonden (van mijn zus die daar op vakantie was). Kunst is erg internationaal tegenwoordig. ------------------------- De foto's zijn van de schrijver |
||||
| © 2016 Dik Kruithof | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||