 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|||||||||||||||||||||||||||
 |
|
 |
|||||||||||||||||||||||||||
| Vermaak en Genot > Een omweg waard | ||||
| De schoonheid van verval | Katharina Kouwenhoven | |||
 NRClux van 16/17 januari bevatte een artikel met deze kop van Ebele Wielinga. Het ging met name om gebouwen die al na 30, 40 jaar in verval zijn. Daar bestaat veel belangstelling voor, want het internet schijnt er vol van te staan en het wordt aangeduid als 'ruin porn'.Volgens Wybenga is de aantrekkingskracht van deze 'schoonheid in verval' de relativerende werking er van. Vandaag een prachtgebouw waar het volk voor te hoop loopt, morgen een bouwval met gaten en spleten. Dat draagt zeker bij aan de interesse, maar er is iets dat mijns inziens veel belangrijker is. Ruinering van bouwwerken is namelijk precies het tegenovergestelde van constructie van gebouwen. Die constructie volgt een rationeel proces en heeft een voorspelbaar verloop met een bekende uitkomst. Wanneer het verval van een gebouw inzet is het verloop geheel onvoorspelbaar. Het vindt vast niet geheel willekeurig plaats, maar het is maar afwachten hoe het vergaat. Alleen de uitkomst ligt ook hier vast. Het verval leidt uiteindelijk tot totale vernietiging als de sloophamer er al niet eerder aan te pas is gekomen. Die sloophamer en andere destructiemiddelen volgen ook een onvoorspelbaar proces. De kraandrijver die met zijn kogel begint te breken, werkt zo'n beetje van boven naar beneden en dat is ongeveer het enige planmatige in de afbraak. De aantrekkingskracht van ruïnes is de totale afwezigheid van aanwijzingen hoe de huidige vorm tot stand is gekomen. Soms zijn er afbeeldingen van hoe het origineel er ooit heeft uitgezien, maar zelden van de verschillende fasen die het verval kenmerkten. Waarom staat een deel van een van de muren nog fier overeind, terwijl de tegenoverliggende muur totaal is ingestort. Hier zijn nog stukken vloer, daar kijk je zo de kelder in. Geheimzinnig en fascinerend. Opgravingen brengen dezelfde soort sensatie met zich mee. De tevoorschijn getoverde resten kunnen zowel het gevolg zijn van ruïnering als van bewuste destructie. In Rome zijn heel wat antieke tempels door pausen gesloopt om er hun protserige kerken op te bouwen. De opgravingen zijn er niet minder interessant om. Stukken pilaar, brokken muur, iets poortachtigs, wat stelt het voor? Wat is het geweest? Archeologen weten daar wel raad mee en laten door de computer gegenereerde reconstructies zien. Ik geloof daar helemaal niets van. Met honderd stukjes kan ik geen legpuzzel van duizend stukjes in elkaar zetten. Archeologen speculeren graag. Dat is het aantrekkelijke van hun vak. Maar je moet het wel met een korreltje zout nemen. Eerlijk gezegd kan het mij bij opgravingen niet veel schelen wat het geweest is. Wat het nu is vind ik al prachtig. Verval dus. Je ziet het overal om je heen in de gebouwde omgeving. In de constructie ervan ligt de destructie reeds besloten. Dat verval kan niet vroeg genoeg inzetten. Daarom geniet ik van oude fabrieksterreinen, nieuwe woonwijken die al aan het verzakken zijn, ongebruikte spoorlijnen en gebouwen die half gesloopt zijn. P.S. Op de tekening een deel van de Nakagan Capsule Tower in Tokio, waarin de bewoners leven in eenpersoons capsules met ronde ramen, een voorbeeld van 'metabolistische' architectuur. Er zijn nog slechts een paar capsules bewoonbaar. --------------------- Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven ---------------------- Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! |
||||
| © 2016 Katharina Kouwenhoven | ||||
|
|
|
||
|
powered by CJ2 | |||