archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Privacy ... in één bed?! * Katharina Kouwenhoven

1801BS GezinEr bestaat wetgeving over privacy en dat lijkt me erg moeilijk want privacy is een tijdsgebonden, cultuurgebonden en subjectief begrip.
Wanneer de een zich aangetast voelt in zijn privacy, haalt de ander zijn schouders op: ‘so what’. We gooien allemaal ons hele hebben en houden het internet op, praten zo hard in onze mobiel dat de hele trein mee kan luisteren, maar deinzen terug voor openbare toiletten. Hoewel alle informatie over ons al op internet staat, moet je voor sommige instellingen en bedrijven de gekste dingen doen om toegang te krijgen, om onze privacy te beschermen. En niemand vraagt je of je dat wel wil. Over je financiën wil je wel besmuikt doen en eindeloos codes invoeren, maar je medische dossier? Wat geeft het als iedereen weet dat je een kunstknie hebt. Hoe kan iemand daar misbruik van maken?

Mijn moeder sliep met haar drie zussen in 1 bed en haar broers sliepen ook samen in 1 bed. Haar jongste zuster, die bij mijn grootmoeder bleef wonen, sliep met mijn grootmoeder in 1 bed. Als die tante bij ons kwam logeren, sliep ze bij mij in bed. Ik heb het altijd vreselijk gevonden met 1 of meer anderen in 1 bed te slapen. Begreep ook niet waarom je, als je getrouwd was, opeens samen in 1 bed moest slapen. Maar heel veel hotels hebben nog steeds geen kamers met aparte bedden, terwijl heel veel kinderen al alleen in een tweepersoonsbed slapen.

Slapen op een slaapzaal was ook heel lang niet ongebruikelijk. Op de ziekenzaal, in het bejaardentehuis, in de legerbarak, op kamp, in de jeugdherberg, in het internaat en nog zowat van die instellingen. Mijn oudste broer heeft praktisch zijn hele leven op slaapzalen, of meerpersoonskamers, doorgebracht. Hij was al in de 60 toen hij voor het eerst een eigen kamer kreeg in het verpleeghuis waar hij woonde. Ik dacht dat hij daar wel blij mee zou zijn, maar hij moest er heel erg aan wennen, zo alleen.

Het woord privaat is een van de vele synoniemen voor het woord WC. Maar ergens je behoefte doen is heel lang helemaal geen privéaangelegenheid geweest. De straat was een open riool waarin vuil gestort werd en iedereen poepte en pieste naar het hem uitkwam. In sommige openbare toiletten zie je nog steeds wel eens een rijtje pisbakken naast elkaar hangen, maar vrouwen hebben altijd een eigen kamertje. Is privacy bij het je ontlasten voor vrouwen belangrijker dan voor mannen?

Het meest privé is, zou je denken, het bedrijven van seks. Maar dat is ook niet altijd en overal zo. Sommige mensen bezoeken graag feesten waar iedereen met iedereen ligt te donderjagen. In tijden van grote armoede woonden er meerdere gezinnen in veel te krappe woningen en daarin werd ook voor nageslacht gezorgd. Zelfs in redelijk goede huizen kun je vaak de buren bezig horen, tenzij je het volume van je TV flink omhoog draait.

Privacy is in ieder geval meer een privilege voor de elite dan voor het gewone volk. Ze is ruimer behuisd en er is personeel, maar daar is ook weer een grens aan, want dat personeel hoort en ziet ook alles. De armen leven met heel veel op een kluitje, in een zompige woning of in een vluchtelingen kamp. Je eigen behoefte aan privacy zal wel met je achtergrond te maken hebben, aan hoe je het gewend was. En onze privacy moet worden beschermd. Maar in welke mate is toch eigenlijk een zaak van onszelf.

-------
Het plaatje is van de schrijfster



© 2020 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Privacy ... in één bed?! * Katharina Kouwenhoven
1801BS GezinEr bestaat wetgeving over privacy en dat lijkt me erg moeilijk want privacy is een tijdsgebonden, cultuurgebonden en subjectief begrip.
Wanneer de een zich aangetast voelt in zijn privacy, haalt de ander zijn schouders op: ‘so what’. We gooien allemaal ons hele hebben en houden het internet op, praten zo hard in onze mobiel dat de hele trein mee kan luisteren, maar deinzen terug voor openbare toiletten. Hoewel alle informatie over ons al op internet staat, moet je voor sommige instellingen en bedrijven de gekste dingen doen om toegang te krijgen, om onze privacy te beschermen. En niemand vraagt je of je dat wel wil. Over je financiën wil je wel besmuikt doen en eindeloos codes invoeren, maar je medische dossier? Wat geeft het als iedereen weet dat je een kunstknie hebt. Hoe kan iemand daar misbruik van maken?

Mijn moeder sliep met haar drie zussen in 1 bed en haar broers sliepen ook samen in 1 bed. Haar jongste zuster, die bij mijn grootmoeder bleef wonen, sliep met mijn grootmoeder in 1 bed. Als die tante bij ons kwam logeren, sliep ze bij mij in bed. Ik heb het altijd vreselijk gevonden met 1 of meer anderen in 1 bed te slapen. Begreep ook niet waarom je, als je getrouwd was, opeens samen in 1 bed moest slapen. Maar heel veel hotels hebben nog steeds geen kamers met aparte bedden, terwijl heel veel kinderen al alleen in een tweepersoonsbed slapen.

Slapen op een slaapzaal was ook heel lang niet ongebruikelijk. Op de ziekenzaal, in het bejaardentehuis, in de legerbarak, op kamp, in de jeugdherberg, in het internaat en nog zowat van die instellingen. Mijn oudste broer heeft praktisch zijn hele leven op slaapzalen, of meerpersoonskamers, doorgebracht. Hij was al in de 60 toen hij voor het eerst een eigen kamer kreeg in het verpleeghuis waar hij woonde. Ik dacht dat hij daar wel blij mee zou zijn, maar hij moest er heel erg aan wennen, zo alleen.

Het woord privaat is een van de vele synoniemen voor het woord WC. Maar ergens je behoefte doen is heel lang helemaal geen privéaangelegenheid geweest. De straat was een open riool waarin vuil gestort werd en iedereen poepte en pieste naar het hem uitkwam. In sommige openbare toiletten zie je nog steeds wel eens een rijtje pisbakken naast elkaar hangen, maar vrouwen hebben altijd een eigen kamertje. Is privacy bij het je ontlasten voor vrouwen belangrijker dan voor mannen?

Het meest privé is, zou je denken, het bedrijven van seks. Maar dat is ook niet altijd en overal zo. Sommige mensen bezoeken graag feesten waar iedereen met iedereen ligt te donderjagen. In tijden van grote armoede woonden er meerdere gezinnen in veel te krappe woningen en daarin werd ook voor nageslacht gezorgd. Zelfs in redelijk goede huizen kun je vaak de buren bezig horen, tenzij je het volume van je TV flink omhoog draait.

Privacy is in ieder geval meer een privilege voor de elite dan voor het gewone volk. Ze is ruimer behuisd en er is personeel, maar daar is ook weer een grens aan, want dat personeel hoort en ziet ook alles. De armen leven met heel veel op een kluitje, in een zompige woning of in een vluchtelingen kamp. Je eigen behoefte aan privacy zal wel met je achtergrond te maken hebben, aan hoe je het gewend was. En onze privacy moet worden beschermd. Maar in welke mate is toch eigenlijk een zaak van onszelf.

-------
Het plaatje is van de schrijfster

© 2020 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2