archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Samen de kloof dichten, kan dat? Claude Aendenboom

1407BS Claude AendenboomRijke en arme mensen hebben altijd bestaan. Maar bestaan ze niet alleen in ons hoofd? Zijn de termen rijkdom en armoede geen manier om, zoals alles in de natuur met groei, bloei en verval aan te kunnen duiden? Ik heb immers de overtuiging dat geld vergaren een noodzaak is om tot zelfontplooiing te komen zoals planten en bomen het 'slijk der aarde' nodig hebben om te kunnen groeien, sterker te worden en zo uit de schaduw te treden.

De menselijke aard is competitief en dat houdt de economie, de maatschappij en dus de mensheid draaiende. De rijken en de armen zijn ironisch genoeg onmisbaar voor elkaar. Hoe zou de samenleving er uitzien zonder mooie majestueuze gebouwen, zoals piramides, paleizen of kastelen. De armen hebben rijke excentrieke figuren nodig om naar op te kunnen kijken. Omgekeerd hebben de welgestelden de 'gewone mensen' nodig om zich bijzonder te voelen.

Maar zolang het verlangen naar meer bezit de bovenhand neemt, zonder expliciet hebzuchtig te zijn, is de minder vermogende in het voordeel. Het 'verlangen naar' dat zo'n weldadig gevoel geeft, verdwijnt immers met 'het bezitten' van het materieel beoogde. Maar kan men überhaupt wel 'iets bezitten'?

Kunnen wij de kloof tussen arm en rijk dichten? Jawel, er is volgens mij een manier: probeer maar eens iedereen als gelijkwaardig te beschouwen en dit systematisch en consequent vol te houden ... in je hoofd. Zo zal men langzaam maar zeker, materiële én geestelijke nivellering ervaren, mijns inziens.

Uiteraard besef ik dat deze redenering weinig soelaas biedt voor mensen die voortdurend verdrukt of uitgebuit worden. Ook de hongersnood zal men met deze theorie niet direct uit de wereld kunnen bannen.

Mijn conclusie is dan ook dat de rauwe realiteit nog lang dé rauwe realiteit zal zijn voor velen. Want sommige wereldleiders doen er alles aan om het geloof in de kloof tussen rijk en arm tot de harde werkelijkheid te bestendigen. Dat is voor deze dictators de enige manier om hun materieel welbevinden te handhaven en hun machtsgevoel veilig te stellen want ook aan dàt gevoel kan men verslaafd geraken!

Blijven relativeren lijkt mij een betere optie.


© 2017 Claude Aendenboom meer Claude Aendenboom - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Samen de kloof dichten, kan dat? Claude Aendenboom
1407BS Claude AendenboomRijke en arme mensen hebben altijd bestaan. Maar bestaan ze niet alleen in ons hoofd? Zijn de termen rijkdom en armoede geen manier om, zoals alles in de natuur met groei, bloei en verval aan te kunnen duiden? Ik heb immers de overtuiging dat geld vergaren een noodzaak is om tot zelfontplooiing te komen zoals planten en bomen het 'slijk der aarde' nodig hebben om te kunnen groeien, sterker te worden en zo uit de schaduw te treden.

De menselijke aard is competitief en dat houdt de economie, de maatschappij en dus de mensheid draaiende. De rijken en de armen zijn ironisch genoeg onmisbaar voor elkaar. Hoe zou de samenleving er uitzien zonder mooie majestueuze gebouwen, zoals piramides, paleizen of kastelen. De armen hebben rijke excentrieke figuren nodig om naar op te kunnen kijken. Omgekeerd hebben de welgestelden de 'gewone mensen' nodig om zich bijzonder te voelen.

Maar zolang het verlangen naar meer bezit de bovenhand neemt, zonder expliciet hebzuchtig te zijn, is de minder vermogende in het voordeel. Het 'verlangen naar' dat zo'n weldadig gevoel geeft, verdwijnt immers met 'het bezitten' van het materieel beoogde. Maar kan men überhaupt wel 'iets bezitten'?

Kunnen wij de kloof tussen arm en rijk dichten? Jawel, er is volgens mij een manier: probeer maar eens iedereen als gelijkwaardig te beschouwen en dit systematisch en consequent vol te houden ... in je hoofd. Zo zal men langzaam maar zeker, materiële én geestelijke nivellering ervaren, mijns inziens.

Uiteraard besef ik dat deze redenering weinig soelaas biedt voor mensen die voortdurend verdrukt of uitgebuit worden. Ook de hongersnood zal men met deze theorie niet direct uit de wereld kunnen bannen.

Mijn conclusie is dan ook dat de rauwe realiteit nog lang dé rauwe realiteit zal zijn voor velen. Want sommige wereldleiders doen er alles aan om het geloof in de kloof tussen rijk en arm tot de harde werkelijkheid te bestendigen. Dat is voor deze dictators de enige manier om hun materieel welbevinden te handhaven en hun machtsgevoel veilig te stellen want ook aan dàt gevoel kan men verslaafd geraken!

Blijven relativeren lijkt mij een betere optie.
© 2017 Claude Aendenboom
powered by CJ2