‘De kinderboeven bestaan echt.’ Mijn zoon van vijf duldde geen tegenspraak. Hij wist ook precies hoe ze opereerden. Ze laten je een lief poesje zien. Of ze geven je een snoepje. En dan trekken ze je aan je arm de auto in.

Kinderboeven.

Hij had het van een vriendje.

Ik heb diens vader aangesproken op de kinderboeven. Of hij onze kinderen niet onnodig bang maakte.

‘Het is zo’n rare maatschappij. We moeten ze waarschuwen’, zei hij.

Ik zuchtte. ‘Maar hij wordt nu drie keer per nacht wakker en ziet overal kinderlokkers.’

‘Ja. We moeten ze ook weer niet bang maken.’

‘Nee.’

‘Maar er gebeuren zoveel gekke dingen…’

Ik wilde zeggen dat dat wel meeviel, maar ik zweeg.

We zijn elkaar aan het gek maken. Toen ik vorige week over de eerste zittingsdag tegen Robert M. las en gruwde van allerlei details over glijmiddel, over roepende kinderen, over ‘binnendringen’, heb ik mijn vrouw gebeld.

‘Hoe goed kennen we onze oppas nu eigenlijk?’

‘Mijn intuïtie is goed.’

‘Ja. De mijne ook. Maar ja.’

‘Maak je niet druk.’

‘Ja. Maar Jezus.’

‘Daarnaast is het een vrouw.’

‘Ja.’

Ik zei ja, maar ik was helemaal niet overtuigd.

Ik dacht aan een postbus 51 spotje van jaren terug. Die ging over gordels achterin de auto. Een vader werd in dat filmpje gevraagd of hij zijn kostbare kroost zomaar los op de achterbank liet zitten. Hij haalde zijn schouders op. Toen werd hem gevraagd of hij ook een dure antieke vaas onbeschermd zou vervoeren. ‘Natuurlijk niet’, zei de vader verontwaardigd. De boodschap was duidelijk.

En ik dacht aan mijn eigen jeugd. Ik zie mezelf nog zitten in een schuurtje. Buiten zou een kinderlokker lopen. We waren met drie jongetjes en vertelden elkaar de vreselijkste verhalen. Toen ik thuis kwam, zei ik tegen mijn moeder dat ik nooit meer naar buiten wilde.

Tussen gek maken en alert zijn, zit een dunne lijn.

 

***************************************