archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Eigen groente en fruit delen printen terug
De moderne dames Groen Marietta van der Duyn Schouten

Tjee, een moestuin, wat moet je dááaar nou mee?' Dat was een veel gehoorde reactie uit mijn omgeving. Maar die mensen kennen niet dat gevoel als je langs een maïsveld of aardappelveld loopt. Die hebben niet de drang om een paar maïskolven mee te pikken of een paar aardappels uit te graven. En had dat ik altijd al. Maïskolven heb ik als kind ook nog eens gepikt, maar mijn moeder deed er niets mee omdat het volgens haar “kippenvoermaïskolven” waren. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of dat nou waar was of een pedagogische  ingeving van mijn moeder, maar ik ben ik sindsdien van afgebleven.
De afgelopen jaren lonkte een moestuin steeds meer en had ik altijd zin om uiterst vroeg in de ochtend een worteltje of iets van dien aard uit te trekken. Misschien komt het er nu een keer van in onze eigen moestuin, want die is er nu. Het werd een familie-project.

Mijn zus had de grond er voor, maar alleen maar zin als we meededen. We, dat waren mijn moeder en ik. Mijn moeder zou het liefst voor al het eten self-supporting zijn en voor haar is de tuin eigenlijk nu al te klein. Mijn broer haakte voortijdig af vanwege de drukte in werk, studie en nog ook een kleine op komst bij hen. En mij hoefde je dus niet te overtuigen. Daarbij komt dat ik hou van lekker koken en het leek mij ook educatief verantwoord voor mijn kinderen. Bovendien is het leuk de onderlinge contacten. Die waren overigens altijd al goed, maar nu praten we met zijn drieën weer eens over wat anders dan de (klein)kinderen. Zo ging afgelopen maart de eerste schop de grond in en was de moestuin in de achtertuin van mijn zus feit.

Dat spitten was een zware klus. Mijn zus en ik begonnen en mijn vader heeft het afgemaakt. En de kinderen? Die zochten regenwormen! De omheining werd verzorgd door mijn zwager. Daarna hebben we er nog wat zakken teelaarde en koemest opgedaan. Alleen mijn moeder heeft verstand van tuinieren, maar geen ervaring met een moestuin en dus kwam de meeste wijsheid uit een boekje. Zij maakte wel het begin, regelde de indeling, het zaaigoed en plantte de eerste lading. Dat waren lage erwten, hoge erwten, spitskool (waarvan later er 2 bloemkolen bleken), uien, tuinbonen en kapucijners. Alles moest biologisch-dynamisch en dus kon het schoffelen meteen beginnen.
Hoe dat was, merkte ik pas goed toen moeder en zus beiden op vakantie waren en ik 1 a 2 keer per week op en neer moest. Mijn zus woont op een half uur rijden. Dus na het werk naar huis, kinderen uit de crèche ophalen, eten geven, op bed leggen en hop de auto in om te schoffelen!! Dat drie weken lang en toen kon ik al snel geen onkruidje meer zien, maar elke keer als ik kwam stond het er weer alsof ik die week helemaal niet geweest was!
 
Ik ben ook zelf gaan zaaien. Ik had op een biologische dag ergens een zakje slazaadjes gekregen. Die had ik in mijn enthousiasme gepot in 3 kweekbakjes van 2 bij 2 cm. En ze kwamen op: ca. 90 kleine slafrutsels. Die moesten natuurlijk worden verpot (of verspeend heet dat in moestuintermen). Wat een gepriegel! En overal in huis stonden slabakjes, tot we erover struikelden. Op het laatst stonden ze op de wasmachine, wasdroger, op de grond in de serre en op de vriezer in de garage in lege afhaalchineesbakjes. Daarna zijn ze verplaatst naar de tuin. We eten er nog steeds van. Een tijdje terug trok ik er een krop uit die “raar” begon te doen, maar het bleek een ijsbergsla te zijn die uit zichzelf begon te krullen. Zo leer je weer wat!
 
In maart en april hadden we erwten gezaaid. Lage erwten en hoge erwten. Maar tegen de tijd dat er peultjes aan begonnen te komen wisten we niet meer welke planten nou peultjes zou geven en welke doperwten. Na democratisch overleg besloten wij alleen van de lage de peultjes af te halen en de hoge te laten staan. Het was de juiste beslissing. Wat mij echter nog het meest verbaasde was de hoeveelheid peultjes die we oogsten op een stukje van niks! Het leverder wel 8 tot 10 porties op die goed waren voor voor 2 tot 3 personen. Als je dan aan tafel zit en je kind roept: “Hoi, peultjes!”, dan weet je weer waarom je aan zo’n moestuin bent begonnen. En dan vergeet je het schoffelen.
De doperwten hebben wij er kortgeleden week afgehaald. Wist u dat ze ook rauw lekker zoet en goed te eten zijn? Ik doe altijd doperwten met tortellini, blokjes ham en een bekertje slagroom door elkaar, wat geraspte kaas erover en sla erbij….klaar! Supersimpel en de meeste mensen (en kinderen!) vinden het heerlijk.
 
De eerste oogst gaf al een Albert Heijn draagtas voor driekwart vol! Die zijn we toen maar meteen, terwijl de kids, - mijn jongste van twee jaar en haar jongste die drie is - zoet aan het spelen waren. Met verbazing hebben we ons af zitten vragen wie er in godsnaam doperwten dopt of zouden hiervoor machines bestaan? Het is even erg als garnalen pellen. Ik heb zelfs bij mij thuis nog verder zitten doppen in de badkamer toen de kleinste al op bed lag en de oudste in bad zat. Omdat ik toen nog steeds niet klaar was, ben ik op bed voor de tv gaan zitten en de rest zitten doppen. Het werd laat en mijn vingers deden zeer. En toen lag daar 2,5 kilo doperwten. Gelukkig had mijn zus de rest.
Het erge is dat daarna de kapucijners aan de beurt waren. Voorlopig waren we nog niet uitgedopt! 
© 2004 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Eigen groente en fruit"
Bezigheden > Eigen groente en fruit
De moderne dames Groen Marietta van der Duyn Schouten
Tjee, een moestuin, wat moet je dááaar nou mee?' Dat was een veel gehoorde reactie uit mijn omgeving. Maar die mensen kennen niet dat gevoel als je langs een maïsveld of aardappelveld loopt. Die hebben niet de drang om een paar maïskolven mee te pikken of een paar aardappels uit te graven. En had dat ik altijd al. Maïskolven heb ik als kind ook nog eens gepikt, maar mijn moeder deed er niets mee omdat het volgens haar “kippenvoermaïskolven” waren. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of dat nou waar was of een pedagogische  ingeving van mijn moeder, maar ik ben ik sindsdien van afgebleven.
De afgelopen jaren lonkte een moestuin steeds meer en had ik altijd zin om uiterst vroeg in de ochtend een worteltje of iets van dien aard uit te trekken. Misschien komt het er nu een keer van in onze eigen moestuin, want die is er nu. Het werd een familie-project.

Mijn zus had de grond er voor, maar alleen maar zin als we meededen. We, dat waren mijn moeder en ik. Mijn moeder zou het liefst voor al het eten self-supporting zijn en voor haar is de tuin eigenlijk nu al te klein. Mijn broer haakte voortijdig af vanwege de drukte in werk, studie en nog ook een kleine op komst bij hen. En mij hoefde je dus niet te overtuigen. Daarbij komt dat ik hou van lekker koken en het leek mij ook educatief verantwoord voor mijn kinderen. Bovendien is het leuk de onderlinge contacten. Die waren overigens altijd al goed, maar nu praten we met zijn drieën weer eens over wat anders dan de (klein)kinderen. Zo ging afgelopen maart de eerste schop de grond in en was de moestuin in de achtertuin van mijn zus feit.

Dat spitten was een zware klus. Mijn zus en ik begonnen en mijn vader heeft het afgemaakt. En de kinderen? Die zochten regenwormen! De omheining werd verzorgd door mijn zwager. Daarna hebben we er nog wat zakken teelaarde en koemest opgedaan. Alleen mijn moeder heeft verstand van tuinieren, maar geen ervaring met een moestuin en dus kwam de meeste wijsheid uit een boekje. Zij maakte wel het begin, regelde de indeling, het zaaigoed en plantte de eerste lading. Dat waren lage erwten, hoge erwten, spitskool (waarvan later er 2 bloemkolen bleken), uien, tuinbonen en kapucijners. Alles moest biologisch-dynamisch en dus kon het schoffelen meteen beginnen.
Hoe dat was, merkte ik pas goed toen moeder en zus beiden op vakantie waren en ik 1 a 2 keer per week op en neer moest. Mijn zus woont op een half uur rijden. Dus na het werk naar huis, kinderen uit de crèche ophalen, eten geven, op bed leggen en hop de auto in om te schoffelen!! Dat drie weken lang en toen kon ik al snel geen onkruidje meer zien, maar elke keer als ik kwam stond het er weer alsof ik die week helemaal niet geweest was!
 
Ik ben ook zelf gaan zaaien. Ik had op een biologische dag ergens een zakje slazaadjes gekregen. Die had ik in mijn enthousiasme gepot in 3 kweekbakjes van 2 bij 2 cm. En ze kwamen op: ca. 90 kleine slafrutsels. Die moesten natuurlijk worden verpot (of verspeend heet dat in moestuintermen). Wat een gepriegel! En overal in huis stonden slabakjes, tot we erover struikelden. Op het laatst stonden ze op de wasmachine, wasdroger, op de grond in de serre en op de vriezer in de garage in lege afhaalchineesbakjes. Daarna zijn ze verplaatst naar de tuin. We eten er nog steeds van. Een tijdje terug trok ik er een krop uit die “raar” begon te doen, maar het bleek een ijsbergsla te zijn die uit zichzelf begon te krullen. Zo leer je weer wat!
 
In maart en april hadden we erwten gezaaid. Lage erwten en hoge erwten. Maar tegen de tijd dat er peultjes aan begonnen te komen wisten we niet meer welke planten nou peultjes zou geven en welke doperwten. Na democratisch overleg besloten wij alleen van de lage de peultjes af te halen en de hoge te laten staan. Het was de juiste beslissing. Wat mij echter nog het meest verbaasde was de hoeveelheid peultjes die we oogsten op een stukje van niks! Het leverder wel 8 tot 10 porties op die goed waren voor voor 2 tot 3 personen. Als je dan aan tafel zit en je kind roept: “Hoi, peultjes!”, dan weet je weer waarom je aan zo’n moestuin bent begonnen. En dan vergeet je het schoffelen.
De doperwten hebben wij er kortgeleden week afgehaald. Wist u dat ze ook rauw lekker zoet en goed te eten zijn? Ik doe altijd doperwten met tortellini, blokjes ham en een bekertje slagroom door elkaar, wat geraspte kaas erover en sla erbij….klaar! Supersimpel en de meeste mensen (en kinderen!) vinden het heerlijk.
 
De eerste oogst gaf al een Albert Heijn draagtas voor driekwart vol! Die zijn we toen maar meteen, terwijl de kids, - mijn jongste van twee jaar en haar jongste die drie is - zoet aan het spelen waren. Met verbazing hebben we ons af zitten vragen wie er in godsnaam doperwten dopt of zouden hiervoor machines bestaan? Het is even erg als garnalen pellen. Ik heb zelfs bij mij thuis nog verder zitten doppen in de badkamer toen de kleinste al op bed lag en de oudste in bad zat. Omdat ik toen nog steeds niet klaar was, ben ik op bed voor de tv gaan zitten en de rest zitten doppen. Het werd laat en mijn vingers deden zeer. En toen lag daar 2,5 kilo doperwten. Gelukkig had mijn zus de rest.
Het erge is dat daarna de kapucijners aan de beurt waren. Voorlopig waren we nog niet uitgedopt! 
© 2004 Marietta van der Duyn Schouten
powered by CJ2