archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Toch weer Sherlock Holmes Frits Hoorweg

0905VG Sherlock
Door een enthousiaste boekbespreking liet ik mij verleiden tot aanschaf van ‘The house of silk, the new Sherlock Holmes novel’, van de hand van Anthony Horowitz. Ik stond er zelf versteld van om redenen die u verderop duidelijk zullen worden. Nog opmerkelijker is wellicht dat ik het vervolgens met veel plezier gelezen heb en het u van harte kan aanbevelen.
Maar eerst de voorgeschiedenis.

Van 1981 tot 1988 schreef ik stukjes voor Thrillers&Detectives (T&D), boekbesprekingen, schrijversprofielen en enkele korte verhalen. Al snel ging ik door voor de Sherlock Holmes (SH) deskundige van het blad. Hoe gaat zoiets in zijn werk? De hoofdredacteur (Theo Capel) krijgt iets over hem binnen (een heruitgave, een nieuwe vertaling, een biografie van de schrijver, dat soort dingen) en denkt: wie kan ik hier eens mee opzadelen? Via een niet te reconstrueren gedachtekronkel komt hij bij jou terecht. Als je dan niet heel luid protesteert en vervolgens wel een fatsoenlijk stukje inlevert ben je de klos. Voortaan krijg je alles wat in de verte met SH te maken heeft toegestuurd. Zo gaan dat soort dingen, het is maar dat u het weet.

Aanvankelijk had ik er nog wel plezier in, eerlijk gezegd. Arthur Conan Doyle (ACD) was een interessante man en hij schreef vier romans en 56 korte verhalen met Sherlock Holmes in de hoofdrol. Het grootste deel daarvan is goed te genieten en minstens tien verhalen zijn klassiekers. Daar kwam ik dus achter dankzij de rol die mij toeviel bij T&D, voordien had ik me er nooit zo in verdiept. Vooral het feit dat ik me gedwongen voelde de verhalen, waarvan ik er een paar wel kende, te (her)lezen in het originele Engels, veranderde mij in een liefhebber. Ik merkte dat ik het leuk vond hele zinnen langzaam op gedragen toon voor te dragen. Karel van het Reve heeft dat effect als ‘citeerbaarheid’ aangeduid, hij had het toen overigens over Willem Elsschot.

Waar ik echter steeds chagrijniger van werd was de niet te stuiten vloed aan ‘pastiches’, zeg maar imitaties. Pogingen om boeken en verhalen te schrijven zoals ACD ze schreef met SH in de hoofdrol. In het voorlaatste nummer van T&D bleek dat het me teveel was geworden. Het lukte mij nauwelijks om een schijn van wellevendheid hoog te houden. Ik sloot mijn bespreking van een Nederlands boek met pastiches als volgt af.

‘Enkele van de gebundelde verhalen zijn aardig, sommige zijn net te verdragen en andere zijn ronduit irritant. Vooral vrouwelijke auteurs kunnen het niet laten de grote detective af te schilderen als voorstander van vrouwenemancipatie en volksopvoeding. De toch als op de grens van het kwezelachtige balancerende Holmes wordt daardoor echt onverteerbaar.
Ik kan het niet genoeg herhalen: lees liever de oude dan de ‘Nieuwe avonturen van Sherlock Holmes’.’ Kort daarna hield T&D op te bestaan, maar de ex-hoofdredacteur ontkent ten stelligste dat er een oorzakelijk verband is met deze uitbarsting.

Ziedaar de reden voor verbazing over mijn eigen gedrag. Waarom had ik 23 jaar later ineens zin om de zoveelste pastiche te lezen? De enthousiaste bespreking van Mark Gattis (zelf ook uitbater van het SH-erfgoed, hij was een van de makers van de recente BBC serie, waar trouwens een vervolg op komt) gaf mij weliswaar een zetje in die richting, maar er was nog iets anders. Er was een gevoel van: ach ja, hoe was dat ook al weer? Weemoedigheid beperkt zich blijkbaar niet tot aangename ervaringen.

Gelukkig bleek deze pastiche toevallig een hele goede. Waar dat ‘m in zit is niet zo makkelijk uit te leggen. In een slechte probeert de schrijver veel te veel om de karakters te laten klinken als de originele, daarbij de opbouw van het verhaal en een vlotte, logische overgang van de ene scène naar de andere uit het oog verliezend. Anthony Horowitz weet heel goed hoe dat wel moet. (Hij werkte mee aan Tv-series als Midsomer murders, Foyle’s war en Poirot en is de auteur van een serie kinderboeken met Alex Rider in de hoofdrol.) Zijn goed lopende verhaal lijkt als vanzelf ruimte te scheppen voor de typische eigenaardigheden van de hoofdpersoon, zonder dat die mij begonnen te irriteren. Intussen produceert hij zelfs ook nog ‘citeerbare’ zinnen!

*****
‘The house of silk, the new Sherlock Holmes novel’, Anthony Horowitz, Orion books 2011
‘Know his methods’, Mark Gattiss, Financial Times, November 12/13, 2011

******
De Folio Society gaf in 1994 een speciale, door Francis Mosley geïllustreerde, editie uit van Sherlock Holmes’ romans en verhalen, in negen delen. Als de boeken in de juiste volgorde worden gezet verschijnt het plaatje dat bij dit verhaal staat.


© 2011 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Misdaadboeken" -
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Toch weer Sherlock Holmes Frits Hoorweg
0905VG Sherlock
Door een enthousiaste boekbespreking liet ik mij verleiden tot aanschaf van ‘The house of silk, the new Sherlock Holmes novel’, van de hand van Anthony Horowitz. Ik stond er zelf versteld van om redenen die u verderop duidelijk zullen worden. Nog opmerkelijker is wellicht dat ik het vervolgens met veel plezier gelezen heb en het u van harte kan aanbevelen.
Maar eerst de voorgeschiedenis.

Van 1981 tot 1988 schreef ik stukjes voor Thrillers&Detectives (T&D), boekbesprekingen, schrijversprofielen en enkele korte verhalen. Al snel ging ik door voor de Sherlock Holmes (SH) deskundige van het blad. Hoe gaat zoiets in zijn werk? De hoofdredacteur (Theo Capel) krijgt iets over hem binnen (een heruitgave, een nieuwe vertaling, een biografie van de schrijver, dat soort dingen) en denkt: wie kan ik hier eens mee opzadelen? Via een niet te reconstrueren gedachtekronkel komt hij bij jou terecht. Als je dan niet heel luid protesteert en vervolgens wel een fatsoenlijk stukje inlevert ben je de klos. Voortaan krijg je alles wat in de verte met SH te maken heeft toegestuurd. Zo gaan dat soort dingen, het is maar dat u het weet.

Aanvankelijk had ik er nog wel plezier in, eerlijk gezegd. Arthur Conan Doyle (ACD) was een interessante man en hij schreef vier romans en 56 korte verhalen met Sherlock Holmes in de hoofdrol. Het grootste deel daarvan is goed te genieten en minstens tien verhalen zijn klassiekers. Daar kwam ik dus achter dankzij de rol die mij toeviel bij T&D, voordien had ik me er nooit zo in verdiept. Vooral het feit dat ik me gedwongen voelde de verhalen, waarvan ik er een paar wel kende, te (her)lezen in het originele Engels, veranderde mij in een liefhebber. Ik merkte dat ik het leuk vond hele zinnen langzaam op gedragen toon voor te dragen. Karel van het Reve heeft dat effect als ‘citeerbaarheid’ aangeduid, hij had het toen overigens over Willem Elsschot.

Waar ik echter steeds chagrijniger van werd was de niet te stuiten vloed aan ‘pastiches’, zeg maar imitaties. Pogingen om boeken en verhalen te schrijven zoals ACD ze schreef met SH in de hoofdrol. In het voorlaatste nummer van T&D bleek dat het me teveel was geworden. Het lukte mij nauwelijks om een schijn van wellevendheid hoog te houden. Ik sloot mijn bespreking van een Nederlands boek met pastiches als volgt af.

‘Enkele van de gebundelde verhalen zijn aardig, sommige zijn net te verdragen en andere zijn ronduit irritant. Vooral vrouwelijke auteurs kunnen het niet laten de grote detective af te schilderen als voorstander van vrouwenemancipatie en volksopvoeding. De toch als op de grens van het kwezelachtige balancerende Holmes wordt daardoor echt onverteerbaar.
Ik kan het niet genoeg herhalen: lees liever de oude dan de ‘Nieuwe avonturen van Sherlock Holmes’.’ Kort daarna hield T&D op te bestaan, maar de ex-hoofdredacteur ontkent ten stelligste dat er een oorzakelijk verband is met deze uitbarsting.

Ziedaar de reden voor verbazing over mijn eigen gedrag. Waarom had ik 23 jaar later ineens zin om de zoveelste pastiche te lezen? De enthousiaste bespreking van Mark Gattis (zelf ook uitbater van het SH-erfgoed, hij was een van de makers van de recente BBC serie, waar trouwens een vervolg op komt) gaf mij weliswaar een zetje in die richting, maar er was nog iets anders. Er was een gevoel van: ach ja, hoe was dat ook al weer? Weemoedigheid beperkt zich blijkbaar niet tot aangename ervaringen.

Gelukkig bleek deze pastiche toevallig een hele goede. Waar dat ‘m in zit is niet zo makkelijk uit te leggen. In een slechte probeert de schrijver veel te veel om de karakters te laten klinken als de originele, daarbij de opbouw van het verhaal en een vlotte, logische overgang van de ene scène naar de andere uit het oog verliezend. Anthony Horowitz weet heel goed hoe dat wel moet. (Hij werkte mee aan Tv-series als Midsomer murders, Foyle’s war en Poirot en is de auteur van een serie kinderboeken met Alex Rider in de hoofdrol.) Zijn goed lopende verhaal lijkt als vanzelf ruimte te scheppen voor de typische eigenaardigheden van de hoofdpersoon, zonder dat die mij begonnen te irriteren. Intussen produceert hij zelfs ook nog ‘citeerbare’ zinnen!

*****
‘The house of silk, the new Sherlock Holmes novel’, Anthony Horowitz, Orion books 2011
‘Know his methods’, Mark Gattiss, Financial Times, November 12/13, 2011

******
De Folio Society gaf in 1994 een speciale, door Francis Mosley geïllustreerde, editie uit van Sherlock Holmes’ romans en verhalen, in negen delen. Als de boeken in de juiste volgorde worden gezet verschijnt het plaatje dat bij dit verhaal staat.
© 2011 Frits Hoorweg
powered by CJ2