archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Hollandse Verse Waar Theo Capel

0103 Hollandse Verse waarVoor de Gouden Strop 2003 werden 49 Nederlandstalige misdaadromans ingezonden van 43 individuele schrijvers en van 4 duo's. Opvallend was de afwezigheid van Nederlands populairste schrijver Baantjer en even opvallend was de aanwezigheid van Renate Dorrestein. Jezelf als serieuze romancière zien en dan opeens bij de genreschrijvers willen horen als er iets te halen valt, dat lijkt nog het meest op schooien en dat hoort niet.

De lijst was omvangrijk, maar men moest bij het vermelden van de nominaties bekennen dat men het werk van Bob Mendes en Fortinbras Vonk was vergeten op te nemen. Dan kies je een opvallend pseudoniem als Fortinbras, dat wellicht wel aan het toneelstuk Hamlet is ontleend en dan zien ze je nog over het hoofd!
Tomas Ross, op Baantjer na de productiefste schrijver die we hebben, stond met twee boeken op de lijst en met een thriller die hij samen met Rinus Ferdinandusse schreef. En voordat de Gouden Strop werd uitgereikt, had hij al weer een nieuwe conspiratieroman in de boekhandel liggen, Mathilde, alles bij elkaar zijn 50e boek! De jury nomineerde hem twee keer en als je daarbij naar de andere genomineerden keek, leek het een goede gok om je geld op hem te zetten. Omdat hij de Strop al twee maal eerder kreeg, ging ik ervan uit dat hij hem dit keer samen met Rinus Ferdinandusse zou winnen.

Voordat iedereen op 2 november kon horen wie er echt won en zelfs voordat de nominaties bekend werden, ploegde ik de hele lijst door. Iets meer dan 10 schrijvers ken ik uit eigen waarneming en vond ik een nominatie waard. Van een kleine 20 anderen heb ik ook wel eens wat gelezen, maar die vind ik minder. Nog eens een kleine 20 overige schrijvers kende ik helemaal niet. Dat waren voor de helft Belgen, waaronder de genomineerde Max Moragie, die achteraf een in België wonende Nederlander zou zijn. Van de andere vier genomineerden zaten er maar twee in mijn positieve lijst: Ross en Ferdinandusse. Van de twee die op de negatieve lijst stonden, is De Zwaan met zijn boeken over eigenheimers in een vervreemdende setting niet aan mij besteed en de eersteling van Noort vond ik meer een hijgerige damesroman dan een spannend boek.
Maar die Moragie, hoe zou die zijn? En zou het veld er anders hebben uitgezien als Vonk had meegedaan?

Moragie schreef met Bezettingsgeld (Signature, € 17,95) als debuut een historische thriller die in België en Frankrijk aan het begin van WO II speelt. Twee Antwerpse politiemannen raken door een moord betrokken in vuil spel van Duitsers onderling, waarbij plundering ten behoeve van het Derde Rijk en persoonlijke verrijking dwars door elkaar lopen. De schrijver zou historicus zijn en dat is te merken. Er is veel meer aandacht voor vastlegging van de omstandigheden, de sfeer en de partijen, dan voor actie. En zoals vaker bij historische (misdaad)romans gaat een groot deel van het boek zitten in 'mooie plaatjes'. De schrijver vertelt graag hoe alles er in het betreffende tijdvak uitziet. Maar Moragie weet vaardig zijn personages te schilderen en te laten spreken. Hij slaagt er goed in het dilemma van overheidsdienaren in een bezet land te schilderen. Zijn politiemannen proberen tussen de klippen door te zeilen en het spreekt vanzelf dat dat de een beter lukt dan de ander. Zo is Bezettingsgeld een solide boek geworden waarvan je niet achterover valt, maar waar je je zeker ook niet aan bezeert. En op zich moeten er in de op een goede manier nette inspecteur van politie Bruno Steeman wel meer verhalen zitten; afwachten of dat er inderdaad van komt.

Fortinbras Vonk die al een geroutineerde schrijver is, probeert psychologie en harde actie met elkaar te vermengen. In Blokkade (Signature, € 16,50) komt eigenlijk geen normaal mens voor. Er is een man met incestueuze gevoelens voor zijn blinde zus, een kunsthistorica die je bijna kunsthysterica zou willen noemen, een meisje met het syndroom van Down dat gewoon een 'mongooltje' wordt genoemd en een ex-militair met een gat in zijn geheugen sinds hij zeven jaar geleden uit Srebrenica terugkeerde. En dan zijn er nog geheimzinnige lieden op de achtergrond van niet nader aangeduide geheime diensten.
Door een overval op een blind meisje, dat overigens weer een andere blinde is dan de zus van een de hoofdpersonen, raakt iedereen nog erger van slag dan hij en zij al waren. De ex-militair was een van de getuigen van de overval die door junks zou zijn gepleegd. Later in het verhaal worden ze opeens aangeduid als Marokkanen. Misschien dat de uitgever vond dat dat maar een keertje niet moest en dat die ene vermelding aan de aandacht van de corrector is ontsnapt.
De ex-militair hervindt zijn geheugen beetje bij beetje en dan komt de lezer er langzaam achter hoe schandelijk Dutchbat zich in Srebrenica zich heeft gedragen. De diepste doofpot kan hiervoor niet diep genoeg zijn.
Mag je als auteur verzonnen en in dit geval infame beweringen doen over bestaande mensen? Beweringen die aantoonbaar niet kloppen. Fortinbras Vonk toont zich een volgeling van Tomas Ross die er ook een handje van heeft de historie naar zijn hand te zetten. 'Factie' noemt men dat. 'Laster' zou het je ook kunnen noemen.

Behalve het Joegoslavische debâcle is voor Vonk de persoonlijkheid van zijn hoofdrolspelers het belangrijkste. Ik vond ze nogal typisch. Dat is natuurlijk ook de bedoeling van de schrijver, maar 'typisch' betekende voor mij eerder 'ongeloofwaardig'. Dat geldt vooral voor het geestelijk gehandicapte meisje dat op grond van haar praten en kijk op de mensen die diagnose in het geheel niet verdient. In het veld van misdaadschrijvers neemt Vonk een excentrische positie in, maar als je ziet wie er in eerder voor de Gouden Strop werden genomineerd, doet dat aan zijn kansen niets af. Voor 2003 is hij de boot misgelopen, maar men kondigde aan dat Blokkade alsnog aan de ronde voor 2004 mag meedoen. Wel is te hopen dat er dan ook een nieuwe sponsor is gevonden voor de terugtredende KRO. Maar misschien is Vonk wel een auteur die alleen met eer tevreden is en geld minder belangrijk vindt.

Op 2 november werd vervolgens bekend wie echt De Gouden Strop 2003 had gewonnen. Ik kreeg maar half gelijk. Tomas Ross won op eigen kracht met De 6e mei, zijn thriller over de moord op Pim Fortuyn. Zijn compagnon Rinus Ferdinandusse met wie hij het genomineerde De mannen van de maandagochtend schreef, greep er dus naast. Toch waren er twee tevreden mensen. Dat was naast Tomas Ross zijn uitgever die ook het samenwerkingsproduct op de markt had gebracht. Vaak is het verstandig je geld niet op één kaart te zetten. Dat bleek ook nu weer.

© 2004 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Hollandse Verse Waar Theo Capel
0103 Hollandse Verse waarVoor de Gouden Strop 2003 werden 49 Nederlandstalige misdaadromans ingezonden van 43 individuele schrijvers en van 4 duo's. Opvallend was de afwezigheid van Nederlands populairste schrijver Baantjer en even opvallend was de aanwezigheid van Renate Dorrestein. Jezelf als serieuze romancière zien en dan opeens bij de genreschrijvers willen horen als er iets te halen valt, dat lijkt nog het meest op schooien en dat hoort niet.

De lijst was omvangrijk, maar men moest bij het vermelden van de nominaties bekennen dat men het werk van Bob Mendes en Fortinbras Vonk was vergeten op te nemen. Dan kies je een opvallend pseudoniem als Fortinbras, dat wellicht wel aan het toneelstuk Hamlet is ontleend en dan zien ze je nog over het hoofd!
Tomas Ross, op Baantjer na de productiefste schrijver die we hebben, stond met twee boeken op de lijst en met een thriller die hij samen met Rinus Ferdinandusse schreef. En voordat de Gouden Strop werd uitgereikt, had hij al weer een nieuwe conspiratieroman in de boekhandel liggen, Mathilde, alles bij elkaar zijn 50e boek! De jury nomineerde hem twee keer en als je daarbij naar de andere genomineerden keek, leek het een goede gok om je geld op hem te zetten. Omdat hij de Strop al twee maal eerder kreeg, ging ik ervan uit dat hij hem dit keer samen met Rinus Ferdinandusse zou winnen.

Voordat iedereen op 2 november kon horen wie er echt won en zelfs voordat de nominaties bekend werden, ploegde ik de hele lijst door. Iets meer dan 10 schrijvers ken ik uit eigen waarneming en vond ik een nominatie waard. Van een kleine 20 anderen heb ik ook wel eens wat gelezen, maar die vind ik minder. Nog eens een kleine 20 overige schrijvers kende ik helemaal niet. Dat waren voor de helft Belgen, waaronder de genomineerde Max Moragie, die achteraf een in België wonende Nederlander zou zijn. Van de andere vier genomineerden zaten er maar twee in mijn positieve lijst: Ross en Ferdinandusse. Van de twee die op de negatieve lijst stonden, is De Zwaan met zijn boeken over eigenheimers in een vervreemdende setting niet aan mij besteed en de eersteling van Noort vond ik meer een hijgerige damesroman dan een spannend boek.
Maar die Moragie, hoe zou die zijn? En zou het veld er anders hebben uitgezien als Vonk had meegedaan?

Moragie schreef met Bezettingsgeld (Signature, € 17,95) als debuut een historische thriller die in België en Frankrijk aan het begin van WO II speelt. Twee Antwerpse politiemannen raken door een moord betrokken in vuil spel van Duitsers onderling, waarbij plundering ten behoeve van het Derde Rijk en persoonlijke verrijking dwars door elkaar lopen. De schrijver zou historicus zijn en dat is te merken. Er is veel meer aandacht voor vastlegging van de omstandigheden, de sfeer en de partijen, dan voor actie. En zoals vaker bij historische (misdaad)romans gaat een groot deel van het boek zitten in 'mooie plaatjes'. De schrijver vertelt graag hoe alles er in het betreffende tijdvak uitziet. Maar Moragie weet vaardig zijn personages te schilderen en te laten spreken. Hij slaagt er goed in het dilemma van overheidsdienaren in een bezet land te schilderen. Zijn politiemannen proberen tussen de klippen door te zeilen en het spreekt vanzelf dat dat de een beter lukt dan de ander. Zo is Bezettingsgeld een solide boek geworden waarvan je niet achterover valt, maar waar je je zeker ook niet aan bezeert. En op zich moeten er in de op een goede manier nette inspecteur van politie Bruno Steeman wel meer verhalen zitten; afwachten of dat er inderdaad van komt.

Fortinbras Vonk die al een geroutineerde schrijver is, probeert psychologie en harde actie met elkaar te vermengen. In Blokkade (Signature, € 16,50) komt eigenlijk geen normaal mens voor. Er is een man met incestueuze gevoelens voor zijn blinde zus, een kunsthistorica die je bijna kunsthysterica zou willen noemen, een meisje met het syndroom van Down dat gewoon een 'mongooltje' wordt genoemd en een ex-militair met een gat in zijn geheugen sinds hij zeven jaar geleden uit Srebrenica terugkeerde. En dan zijn er nog geheimzinnige lieden op de achtergrond van niet nader aangeduide geheime diensten.
Door een overval op een blind meisje, dat overigens weer een andere blinde is dan de zus van een de hoofdpersonen, raakt iedereen nog erger van slag dan hij en zij al waren. De ex-militair was een van de getuigen van de overval die door junks zou zijn gepleegd. Later in het verhaal worden ze opeens aangeduid als Marokkanen. Misschien dat de uitgever vond dat dat maar een keertje niet moest en dat die ene vermelding aan de aandacht van de corrector is ontsnapt.
De ex-militair hervindt zijn geheugen beetje bij beetje en dan komt de lezer er langzaam achter hoe schandelijk Dutchbat zich in Srebrenica zich heeft gedragen. De diepste doofpot kan hiervoor niet diep genoeg zijn.
Mag je als auteur verzonnen en in dit geval infame beweringen doen over bestaande mensen? Beweringen die aantoonbaar niet kloppen. Fortinbras Vonk toont zich een volgeling van Tomas Ross die er ook een handje van heeft de historie naar zijn hand te zetten. 'Factie' noemt men dat. 'Laster' zou het je ook kunnen noemen.

Behalve het Joegoslavische debâcle is voor Vonk de persoonlijkheid van zijn hoofdrolspelers het belangrijkste. Ik vond ze nogal typisch. Dat is natuurlijk ook de bedoeling van de schrijver, maar 'typisch' betekende voor mij eerder 'ongeloofwaardig'. Dat geldt vooral voor het geestelijk gehandicapte meisje dat op grond van haar praten en kijk op de mensen die diagnose in het geheel niet verdient. In het veld van misdaadschrijvers neemt Vonk een excentrische positie in, maar als je ziet wie er in eerder voor de Gouden Strop werden genomineerd, doet dat aan zijn kansen niets af. Voor 2003 is hij de boot misgelopen, maar men kondigde aan dat Blokkade alsnog aan de ronde voor 2004 mag meedoen. Wel is te hopen dat er dan ook een nieuwe sponsor is gevonden voor de terugtredende KRO. Maar misschien is Vonk wel een auteur die alleen met eer tevreden is en geld minder belangrijk vindt.

Op 2 november werd vervolgens bekend wie echt De Gouden Strop 2003 had gewonnen. Ik kreeg maar half gelijk. Tomas Ross won op eigen kracht met De 6e mei, zijn thriller over de moord op Pim Fortuyn. Zijn compagnon Rinus Ferdinandusse met wie hij het genomineerde De mannen van de maandagochtend schreef, greep er dus naast. Toch waren er twee tevreden mensen. Dat was naast Tomas Ross zijn uitgever die ook het samenwerkingsproduct op de markt had gebracht. Vaak is het verstandig je geld niet op één kaart te zetten. Dat bleek ook nu weer.
© 2004 Theo Capel
powered by CJ2