archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Morrende thrillerschrijvers Rolf Bos

0616VG Litthril
Dat was even schrikken voor vaderlandse misdaadkanonnen als Jac. Toes en Felix Thijssen. Hun fijne boeken uit 2008 waren niet terug te vinden op de lijst van vijf genomineerden voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige misdaadboek. Uit de longlist van liefst tachtig boeken kwam de jury tot een verrassende keuze: Luc Deflo (Lust), Bavo Dhooge (Stiletto Libretto), Judith Visser (Stuk), Marion Pauw (Daglicht) en Gauke Andriesse (Stilzwijgen). Het leidde tot enig gemor in de wereld van de gevestigde thrillerschrijvers – en dat was natuurlijk ook wel eens leuk.
 
De in het genre ingevoerde lezer van De Leunstoel weet inmiddels dat Marion Pauw met Daglicht (Anthos € 20,-) op 2 juni jongstleden de hoofdprijs van 10.000 euro in ontvangst mocht nemen - al moest de Leunstoellezer dan wel even goed opletten. De vaderlandse media doen de bekendmaking van de jaarlijkse ‘Strop’ meestal af met een kort bericht. Kom daar eens om bij ‘echte’ literaire prijzen, daarvoor rukken voltallige redacties uit en een programma als Nova zendt het grote nieuws ‘live’ uit. Het is het oude leed van de thrillerscribent, hij - en in toenemende mate: zij - produceren nu eenmaal geen Literatuur. De Volkskrant volstond met een klein berichtje, NRC Handelsblad kwam daags na de prijsuitreiking toch nog met een kort interview met Marion Pauw: ‘Stoer dat een literaire thriller wint.’
 
Ha! Daar was ook die inmiddels al danig versleten term weer: ‘literaire thriller’. Wie heeft die kwalificatie ooit bedacht? Ik las onlangs twee boeken van de shortlist van de Strop, het winnende Daglicht van Marion Pauw en Stuk van Judith Visser (De Boekerij € 19,-). Op beide omslagen is de onderkop ‘literaire thriller’ te vinden, op beide covers is bovendien, hoe toevallig, een foto geplaatst van een niet herkenbare jonge vrouw, die zittend de armen om de bovenbenen heeft geslagen. Buiten bovengenoemd tweetal, nam ik meteen ook De Verbouwing van Saskia Noort (Anthos € 19,95) ter hand. Noort is het verkoopkanon van het groepje moderne, jonge, vrouwelijke thrillerschrijfsters. (Noort heeft haar uitgever overigens opdracht gegeven geen werk meer in te sturen voor de Gouden Strop-competitie.) Op de cover van haar boek (mei 2009 stond de teller al op een zesde druk) geen zittende vrouw, maar volle dameslippen die door verbandgaas heen priemen. Ook hier weer die term: literaire thriller.
 
Literair? Ik weet het niet, de geforceerd gebruikte term doet onderhand wat idioot aan, maar onderhoudend is het drietal boeken zeker. Al denk je bij Judith Visser in de eerste hoofdstukken in een meisjesboek verzeild geraakt te zijn, waarin ene Elizabeth op school in Rotterdam door enkele van haar klasgenootjes wreed gepest wordt. Een thema van alle tijden, maar net als je het boek eigenlijk wilt wegleggen, slaat het verhaal op hol. Moord, doodslag, seks met de pizzakoerier (op zo’n expliciete wijze beschreven, dat het, ware het gefilmd, keiharde porno zou zijn geweest), ontvoering en een finale waar zelfs Stephen King in zijn Carrie-dagen voor teruggeschrokken zou zijn.
 
Saskia Noort beschrijft in De Verbouwing meerdere ‘verbouwingen’. Die van het huis van plastisch chirurg Mathilde van Asselt-Fortuin, waarbij alles misgaat (dankzij een slappeling van een echtgenoot) en de ‘verbouwingen’ die zij zelf uitvoert in haar praktijk, waar ze vrouwen aan nieuwe borsten, dunnere buiken en ‘mooiere’ oogleden helpt. Mathilde is een succesvolle chirurge, aantrekkelijk bovendien, maar wel met een ontspoorde zoon en die slappeling van een echtgenoot. Koppel daar een oude jeugdvriend met wat criminele vriendjes aan vast en je hebt een typisch Noort-verhaal. Het hapt allemaal fijn weg, al is de seks wat minder hevig dan bij Visser.
 
Nee, dan is Marion Pauw met haar Daglicht een stuk subtieler. In haar boek beschrijft zij het leven van de autistische Ray en de alleenstaande moeder en advocate Lisa. Die twee levens hebben eerst niets met elkaar te maken, maar gaandeweg schuiven de verhalen ineen. Ray zit vast voor een moord die hij als autist eigenlijk niet kan hebben gepleegd. Advocate Lisa bijt zich er in vast. Natuurlijk, je kunt er op wachten in dit genre, raakt ze zelf in de geschiedenis verweven, maar het is allemaal niet geforceerd. En Pauw weet waar ze over schrijft, haar eigen zoon lijdt aan het syndroom van Asperger, een aan autisme verwante stoornis.
 
Pauw schrijft korte hoofdstukken en goede zinnen, de vaart blijft er steeds in, het einde is verrassend, kortom, een prima psychologische thriller. Na lezing kunnen we de jury van de Gouden Strop dus van harte gelukwensen, Pauw is een terechte winnaar van de misdaadprijs. Laat die mannen maar morren. Ze werd daarmee de tweede vrouw die de prijs won, in de 23-jarige geschiedenis van de Strop.
 
Twee vrouwen in 23 jaar, het is allemaal nog wat magertjes, maar gezien de populariteit van de Nederlandse vrouwenthriller zullen er ongetwijfeld snel meer winnaressen volgen.
 
**********************************


© 2009 Rolf Bos meer Rolf Bos - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Morrende thrillerschrijvers Rolf Bos
0616VG Litthril
Dat was even schrikken voor vaderlandse misdaadkanonnen als Jac. Toes en Felix Thijssen. Hun fijne boeken uit 2008 waren niet terug te vinden op de lijst van vijf genomineerden voor de Gouden Strop, de prijs voor het beste Nederlandstalige misdaadboek. Uit de longlist van liefst tachtig boeken kwam de jury tot een verrassende keuze: Luc Deflo (Lust), Bavo Dhooge (Stiletto Libretto), Judith Visser (Stuk), Marion Pauw (Daglicht) en Gauke Andriesse (Stilzwijgen). Het leidde tot enig gemor in de wereld van de gevestigde thrillerschrijvers – en dat was natuurlijk ook wel eens leuk.
 
De in het genre ingevoerde lezer van De Leunstoel weet inmiddels dat Marion Pauw met Daglicht (Anthos € 20,-) op 2 juni jongstleden de hoofdprijs van 10.000 euro in ontvangst mocht nemen - al moest de Leunstoellezer dan wel even goed opletten. De vaderlandse media doen de bekendmaking van de jaarlijkse ‘Strop’ meestal af met een kort bericht. Kom daar eens om bij ‘echte’ literaire prijzen, daarvoor rukken voltallige redacties uit en een programma als Nova zendt het grote nieuws ‘live’ uit. Het is het oude leed van de thrillerscribent, hij - en in toenemende mate: zij - produceren nu eenmaal geen Literatuur. De Volkskrant volstond met een klein berichtje, NRC Handelsblad kwam daags na de prijsuitreiking toch nog met een kort interview met Marion Pauw: ‘Stoer dat een literaire thriller wint.’
 
Ha! Daar was ook die inmiddels al danig versleten term weer: ‘literaire thriller’. Wie heeft die kwalificatie ooit bedacht? Ik las onlangs twee boeken van de shortlist van de Strop, het winnende Daglicht van Marion Pauw en Stuk van Judith Visser (De Boekerij € 19,-). Op beide omslagen is de onderkop ‘literaire thriller’ te vinden, op beide covers is bovendien, hoe toevallig, een foto geplaatst van een niet herkenbare jonge vrouw, die zittend de armen om de bovenbenen heeft geslagen. Buiten bovengenoemd tweetal, nam ik meteen ook De Verbouwing van Saskia Noort (Anthos € 19,95) ter hand. Noort is het verkoopkanon van het groepje moderne, jonge, vrouwelijke thrillerschrijfsters. (Noort heeft haar uitgever overigens opdracht gegeven geen werk meer in te sturen voor de Gouden Strop-competitie.) Op de cover van haar boek (mei 2009 stond de teller al op een zesde druk) geen zittende vrouw, maar volle dameslippen die door verbandgaas heen priemen. Ook hier weer die term: literaire thriller.
 
Literair? Ik weet het niet, de geforceerd gebruikte term doet onderhand wat idioot aan, maar onderhoudend is het drietal boeken zeker. Al denk je bij Judith Visser in de eerste hoofdstukken in een meisjesboek verzeild geraakt te zijn, waarin ene Elizabeth op school in Rotterdam door enkele van haar klasgenootjes wreed gepest wordt. Een thema van alle tijden, maar net als je het boek eigenlijk wilt wegleggen, slaat het verhaal op hol. Moord, doodslag, seks met de pizzakoerier (op zo’n expliciete wijze beschreven, dat het, ware het gefilmd, keiharde porno zou zijn geweest), ontvoering en een finale waar zelfs Stephen King in zijn Carrie-dagen voor teruggeschrokken zou zijn.
 
Saskia Noort beschrijft in De Verbouwing meerdere ‘verbouwingen’. Die van het huis van plastisch chirurg Mathilde van Asselt-Fortuin, waarbij alles misgaat (dankzij een slappeling van een echtgenoot) en de ‘verbouwingen’ die zij zelf uitvoert in haar praktijk, waar ze vrouwen aan nieuwe borsten, dunnere buiken en ‘mooiere’ oogleden helpt. Mathilde is een succesvolle chirurge, aantrekkelijk bovendien, maar wel met een ontspoorde zoon en die slappeling van een echtgenoot. Koppel daar een oude jeugdvriend met wat criminele vriendjes aan vast en je hebt een typisch Noort-verhaal. Het hapt allemaal fijn weg, al is de seks wat minder hevig dan bij Visser.
 
Nee, dan is Marion Pauw met haar Daglicht een stuk subtieler. In haar boek beschrijft zij het leven van de autistische Ray en de alleenstaande moeder en advocate Lisa. Die twee levens hebben eerst niets met elkaar te maken, maar gaandeweg schuiven de verhalen ineen. Ray zit vast voor een moord die hij als autist eigenlijk niet kan hebben gepleegd. Advocate Lisa bijt zich er in vast. Natuurlijk, je kunt er op wachten in dit genre, raakt ze zelf in de geschiedenis verweven, maar het is allemaal niet geforceerd. En Pauw weet waar ze over schrijft, haar eigen zoon lijdt aan het syndroom van Asperger, een aan autisme verwante stoornis.
 
Pauw schrijft korte hoofdstukken en goede zinnen, de vaart blijft er steeds in, het einde is verrassend, kortom, een prima psychologische thriller. Na lezing kunnen we de jury van de Gouden Strop dus van harte gelukwensen, Pauw is een terechte winnaar van de misdaadprijs. Laat die mannen maar morren. Ze werd daarmee de tweede vrouw die de prijs won, in de 23-jarige geschiedenis van de Strop.
 
Twee vrouwen in 23 jaar, het is allemaal nog wat magertjes, maar gezien de populariteit van de Nederlandse vrouwenthriller zullen er ongetwijfeld snel meer winnaressen volgen.
 
**********************************
© 2009 Rolf Bos
powered by CJ2