archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Misdaadboeken delen printen terug
Een Amerikaan in Rusland Theo Capel

0614VG Stad
Jim Vilatzer is een Amerikaan die zijn leven aan het verkloten is. De dertig voorbij, geen echte baan, gokschulden, zijn verkering uit en een schande voor zijn hardwerkende ouders die een lunchroom drijven. Niet alles is slecht aan hem. Zo kan hij dankzij zijn grootouders een aardig mondje Russisch spreken en hij is niet echt dom. Dat levert hem een baantje in Moskou op bij een onduidelijke ideële stichting die de wandaden van het voormalige Sovjetregime wil vastleggen. Jim denkt ver van huis voorlopig van zijn zorgen verlost te zijn, maar dat valt vies tegen.

Jon Fasman schreef met De stad die je niet bezat (Prometheus, € 19,95) een boek dat je een thriller kan noemen, maar net als zijn debuut De collectie van de geograaf is het meer een roman met thrillerelementen. Hoewel hij zijn best doet om er een thriller van te maken. Dat begint al met een proloog die suggereert dat biochemische wapens op gevangenen worden uitgeprobeerd om duistere kopers te imponeren.
Specialisten op dit gebied van oorlogsvoering verdwijnen op geheimzinnig wijze. 'Weer verdwijnt een atoomgeleerde' heet een oude Nederlandse politieroman, een titel die zich bij lezing van dit boek opdringt.

Jim blijkt zonder het zelf te beseffen als intermediair te worden gebruikt. Dat brengt mensen van de Amerikaanse ambassade in beweging en leidt tot een eind dat nog al gewrongen aandoet.
Als je het boek leest als een reisverslag kom je beter aan je trekken. De desolaatheid van het land, de in opgewektheid gemaskeerde somberheid van de mensen, de armoede, corruptie en de xenofobie, alledaags antisemitisme en ook achterlijkheid; het geritsel om toch een goed leven te kunnen leiden zet Fasman mooi neer. Hetzelfde geldt voor de persoon van Jim, een sympathieke sukkel waar meer bij zit dan je denkt.
De vertaler van dit oorspronkelijk Amerikaanse boek wordt groot genoemd. Dan had hij ook mogen weten dat een 'Beemer' een BMW is en geen ‘Beemer’ en wat0614VG Glasnost bibliotheekdeeg is, weet vermoedelijk hij noch in ieder geval de lezer, maar het staat er wel. Het zijn maar kleinigheden, maar daar doe je als schrijver je best niet voor.

Fasman doet sterk denken aan veteraan Robert Littell die ook graag het communistische milieu schildert. An agent in place is een oudje uit 1991 toen de omwenteling in de Sovjet-Unie gaande was. Het is de tijd van glasnost en perestrojka. Er is sprake van een geheime destabiliseringsoperatie van de Amerikanen waarvan pas tegen het eind duidelijk is waarop die is gericht.
Een agent wordt als lokvogel naar Moskou gestuurd. Anders dan de hoofdpersoon van Fasman weet hij wat hij doet, maar laat de auteur dat aan de lezer niet merken. De man raakt hartstochtelijk verliefd op een flamboyante dichteres. Moskou wordt eveneens met liefde beschreven en het eindigt allemaal met een avontuurlijke ontsnapping per trein in de richting van de Zwarte Zee met onderweg onder meer hulp van uitgekookte Armeniërs.

Het Rusland van Littell leeft van melancholie, cynisme, zwarte handel, in de rij staan voor alles en nog wat, afgesnauwd worden door ambtenaren en veel menselijk leed. Toch blijft alles draaien en houden de mensen van hun land. Veel lijkt er niet veranderd. Fasman schildert een zelfde soort beeld.
Van een KGB-agent wordt gezegd dat hij altijd werd gezien als de huisoptimist. De man riposteert met een oud gezegde dat 'een optimist iemand is die geen weet heeft van zaken'. Bitterzoet is de smaak van Rusland, zowel bij Littell als Fasman. Hun beider hoofdpersonen krijgen graag die smaak in de mond. Een volgende keer maar eens zien of iets dergelijks ook geldt voor een Rus in Amerika.
 
***************************************


© 2009 Theo Capel meer Theo Capel - meer "Misdaadboeken"
Vermaak en Genot > Misdaadboeken
Een Amerikaan in Rusland Theo Capel
0614VG Stad
Jim Vilatzer is een Amerikaan die zijn leven aan het verkloten is. De dertig voorbij, geen echte baan, gokschulden, zijn verkering uit en een schande voor zijn hardwerkende ouders die een lunchroom drijven. Niet alles is slecht aan hem. Zo kan hij dankzij zijn grootouders een aardig mondje Russisch spreken en hij is niet echt dom. Dat levert hem een baantje in Moskou op bij een onduidelijke ideële stichting die de wandaden van het voormalige Sovjetregime wil vastleggen. Jim denkt ver van huis voorlopig van zijn zorgen verlost te zijn, maar dat valt vies tegen.

Jon Fasman schreef met De stad die je niet bezat (Prometheus, € 19,95) een boek dat je een thriller kan noemen, maar net als zijn debuut De collectie van de geograaf is het meer een roman met thrillerelementen. Hoewel hij zijn best doet om er een thriller van te maken. Dat begint al met een proloog die suggereert dat biochemische wapens op gevangenen worden uitgeprobeerd om duistere kopers te imponeren.
Specialisten op dit gebied van oorlogsvoering verdwijnen op geheimzinnig wijze. 'Weer verdwijnt een atoomgeleerde' heet een oude Nederlandse politieroman, een titel die zich bij lezing van dit boek opdringt.

Jim blijkt zonder het zelf te beseffen als intermediair te worden gebruikt. Dat brengt mensen van de Amerikaanse ambassade in beweging en leidt tot een eind dat nog al gewrongen aandoet.
Als je het boek leest als een reisverslag kom je beter aan je trekken. De desolaatheid van het land, de in opgewektheid gemaskeerde somberheid van de mensen, de armoede, corruptie en de xenofobie, alledaags antisemitisme en ook achterlijkheid; het geritsel om toch een goed leven te kunnen leiden zet Fasman mooi neer. Hetzelfde geldt voor de persoon van Jim, een sympathieke sukkel waar meer bij zit dan je denkt.
De vertaler van dit oorspronkelijk Amerikaanse boek wordt groot genoemd. Dan had hij ook mogen weten dat een 'Beemer' een BMW is en geen ‘Beemer’ en wat0614VG Glasnost bibliotheekdeeg is, weet vermoedelijk hij noch in ieder geval de lezer, maar het staat er wel. Het zijn maar kleinigheden, maar daar doe je als schrijver je best niet voor.

Fasman doet sterk denken aan veteraan Robert Littell die ook graag het communistische milieu schildert. An agent in place is een oudje uit 1991 toen de omwenteling in de Sovjet-Unie gaande was. Het is de tijd van glasnost en perestrojka. Er is sprake van een geheime destabiliseringsoperatie van de Amerikanen waarvan pas tegen het eind duidelijk is waarop die is gericht.
Een agent wordt als lokvogel naar Moskou gestuurd. Anders dan de hoofdpersoon van Fasman weet hij wat hij doet, maar laat de auteur dat aan de lezer niet merken. De man raakt hartstochtelijk verliefd op een flamboyante dichteres. Moskou wordt eveneens met liefde beschreven en het eindigt allemaal met een avontuurlijke ontsnapping per trein in de richting van de Zwarte Zee met onderweg onder meer hulp van uitgekookte Armeniërs.

Het Rusland van Littell leeft van melancholie, cynisme, zwarte handel, in de rij staan voor alles en nog wat, afgesnauwd worden door ambtenaren en veel menselijk leed. Toch blijft alles draaien en houden de mensen van hun land. Veel lijkt er niet veranderd. Fasman schildert een zelfde soort beeld.
Van een KGB-agent wordt gezegd dat hij altijd werd gezien als de huisoptimist. De man riposteert met een oud gezegde dat 'een optimist iemand is die geen weet heeft van zaken'. Bitterzoet is de smaak van Rusland, zowel bij Littell als Fasman. Hun beider hoofdpersonen krijgen graag die smaak in de mond. Een volgende keer maar eens zien of iets dergelijks ook geldt voor een Rus in Amerika.
 
***************************************
© 2009 Theo Capel
powered by CJ2