archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Gelijk de bergen in Katharina Kouwenhoven

1719VG TourGeen waaiers helaas gisteren in de 10e etappe van de Tour de France. Ja, de Tour de France, in september, de tijd van de Ronde van Spanje. Daar kun je ernstig door van slag raken. Wielrenners, die gewend zijn aan strakke schema’s, maar ook toeschouwers, die hun hele agenda bij moeten stellen. Je kon dit jaar opeens in juli met vakantie, als je met vakantie kon. Je kunt nu in het najaar niet weg, want al die rondes worden vlak achter elkaar gereden. Dat zal me een veldslag worden, maar biedt ook weer de gelegenheid om ze alle drie te winnen. Dat is al heel lang niet gebeurd. Eddy Merx zal wel de laatste geweest zijn. Nu  is het wachten op Wout van Aert en Mathieu v.d. Poel, binnenkort onverslaanbare helden.

Maar gisteren dus een vlakke etappe langs de zee, van het eiland Ile d’Oleron  naar het Ile de Ré, eilanden die overigens met lange bruggen verbonden zijn met het vaste land. Hier geen rotskusten, maar zandstranden en dus een geliefd gebied voor toeristen. Ik prefereer die rotsen, want zandstranden hebben we zelf ook. Net als iedereen, behalve de renners, hoopte ik op waaiers, die worden gevormd om te zorgen dat niet iedereen in de wind rijdt. Het is een uitvinding van wielrenners uit de lage landen, Vlamingen en Hollanders, die het op hun beurt aan de Spanjaarden geleerd hebben. Die kunnen het nu dus ook.

Aan de kop van het peloton vormt zich een groep, die zich afscheidt van het peloton en schuin over de weg gaat rijden. De renner vooraan in de punt vangt alle wind en moet zich een versuffing rijden maar wordt na een paar minuten afgelost. Ze moeten snel rouleren om dit vol te houden, maar ze weten hoe het moet. Achter deze groep zie je het peloton in stukken breken. Terug komen is er niet bij en meestal vormen zich achter de eerste waaier nog een paar waaiers. Wie de eerste waaier mist kan zijn klassement wel vergeten. Een renner die alleen rijdt, vanwege een lekke band bijvoorbeeld, is hopeloos verloren.

Dat overkwam Valverde een paar jaar geleden. Meteen op minuten achterstand. Alle renners worden nerveus bij het idee van waaiervorming. Ze moeten hun kopmannen voorin houden, zodat die in de eerste waaier terecht komen, want anders is hun klassement naar de vaantjes. Het was Wout van Aert, die weet van waaiers, die zijn kopman en gele trui drager de nodige bescherming moest bieden en dat prima deed. Maar er werden geen waaiers gevormd. Eén poging daartoe strandde al snel. De wind stond niet goed.
Waaieretappes zijn een belevenis, maar in de Tour zie je ze niet vaak. Het was dus leuk dat er een parcours was uitgezet voor de 10e etappe waarop het had gekund.

Deze Tour is toch al een bijzondere, niet alleen vanwege die rare plaats op de kalender. Normaal begint de Tour met een week van vlakke etappes. En die zijn meestal saai. Daarna gaat de karavaan naar de Alpen en de Pyreneeën, of omgekeerd en eindigt dan weer met een paar vlakke etappes om uiteindelijk in Parijs rondjes te draaien rondom de Champs Elysées. Het duurt dus altijd een tijdje voor er spannende dingen gebeuren, want daarvoor moet je in de bergen zijn. In deze editie zaten vanaf het begin bergetappes, die werden afgewisseld met min of meer vlakke etappes. Ook de sprinters moesten flink klimmen. Deze opzet maakt de Tour voor de toeschouwer veel aantrekkelijker. Houden zo.

Oh ja, Tom Dumoulin gaat de Tour niet winnen. Het kan nog best, maar hij gelooft er zelf niet in. Dan zijn we snel uitgepraat.
Nog veel wielerplezier!

-------
Het plaatje is van de schrijfster


© 2020 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Gelijk de bergen in Katharina Kouwenhoven
1719VG TourGeen waaiers helaas gisteren in de 10e etappe van de Tour de France. Ja, de Tour de France, in september, de tijd van de Ronde van Spanje. Daar kun je ernstig door van slag raken. Wielrenners, die gewend zijn aan strakke schema’s, maar ook toeschouwers, die hun hele agenda bij moeten stellen. Je kon dit jaar opeens in juli met vakantie, als je met vakantie kon. Je kunt nu in het najaar niet weg, want al die rondes worden vlak achter elkaar gereden. Dat zal me een veldslag worden, maar biedt ook weer de gelegenheid om ze alle drie te winnen. Dat is al heel lang niet gebeurd. Eddy Merx zal wel de laatste geweest zijn. Nu  is het wachten op Wout van Aert en Mathieu v.d. Poel, binnenkort onverslaanbare helden.

Maar gisteren dus een vlakke etappe langs de zee, van het eiland Ile d’Oleron  naar het Ile de Ré, eilanden die overigens met lange bruggen verbonden zijn met het vaste land. Hier geen rotskusten, maar zandstranden en dus een geliefd gebied voor toeristen. Ik prefereer die rotsen, want zandstranden hebben we zelf ook. Net als iedereen, behalve de renners, hoopte ik op waaiers, die worden gevormd om te zorgen dat niet iedereen in de wind rijdt. Het is een uitvinding van wielrenners uit de lage landen, Vlamingen en Hollanders, die het op hun beurt aan de Spanjaarden geleerd hebben. Die kunnen het nu dus ook.

Aan de kop van het peloton vormt zich een groep, die zich afscheidt van het peloton en schuin over de weg gaat rijden. De renner vooraan in de punt vangt alle wind en moet zich een versuffing rijden maar wordt na een paar minuten afgelost. Ze moeten snel rouleren om dit vol te houden, maar ze weten hoe het moet. Achter deze groep zie je het peloton in stukken breken. Terug komen is er niet bij en meestal vormen zich achter de eerste waaier nog een paar waaiers. Wie de eerste waaier mist kan zijn klassement wel vergeten. Een renner die alleen rijdt, vanwege een lekke band bijvoorbeeld, is hopeloos verloren.

Dat overkwam Valverde een paar jaar geleden. Meteen op minuten achterstand. Alle renners worden nerveus bij het idee van waaiervorming. Ze moeten hun kopmannen voorin houden, zodat die in de eerste waaier terecht komen, want anders is hun klassement naar de vaantjes. Het was Wout van Aert, die weet van waaiers, die zijn kopman en gele trui drager de nodige bescherming moest bieden en dat prima deed. Maar er werden geen waaiers gevormd. Eén poging daartoe strandde al snel. De wind stond niet goed.
Waaieretappes zijn een belevenis, maar in de Tour zie je ze niet vaak. Het was dus leuk dat er een parcours was uitgezet voor de 10e etappe waarop het had gekund.

Deze Tour is toch al een bijzondere, niet alleen vanwege die rare plaats op de kalender. Normaal begint de Tour met een week van vlakke etappes. En die zijn meestal saai. Daarna gaat de karavaan naar de Alpen en de Pyreneeën, of omgekeerd en eindigt dan weer met een paar vlakke etappes om uiteindelijk in Parijs rondjes te draaien rondom de Champs Elysées. Het duurt dus altijd een tijdje voor er spannende dingen gebeuren, want daarvoor moet je in de bergen zijn. In deze editie zaten vanaf het begin bergetappes, die werden afgewisseld met min of meer vlakke etappes. Ook de sprinters moesten flink klimmen. Deze opzet maakt de Tour voor de toeschouwer veel aantrekkelijker. Houden zo.

Oh ja, Tom Dumoulin gaat de Tour niet winnen. Het kan nog best, maar hij gelooft er zelf niet in. Dan zijn we snel uitgepraat.
Nog veel wielerplezier!

-------
Het plaatje is van de schrijfster
© 2020 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2