archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
De vloek van het grote geld Arie de Jong

1429VG LogoosMet enige aarzeling was ik voor de televisie gaan zitten om de wedstrijd Feyenoord – Manchester City te bekijken, de eerste wedstrijd in de zogeheten groepsfase van de Champions League voor Feyenoord. Na 25 minuten zette ik hem uit, het was net 3-0 voor Manchester City geworden. Ik kon het niet langer verdragen. Het elftal van Feijenoord deed zijn best, men vocht voor elke bal. Het was echter niet opgewassen tegen de voetballers van Manchester City, zoals het ook afgeserveerd zou zijn tegen Bayern München, Real Madrid of Paris St. Germain.

In Europa zijn een stuk of tien ‘grote’ clubs, of moet ik zeggen: voetbalbedrijven, financieel in staat de beste voetballers binnen te halen. Het salaris van sommige spelers bij zulke clubs is hoger dan de optelsom van de salarissen van het elftal van Feijenoord, met inbegrip van de bankzitters en de trainer. Om het in EU-termen te zeggen: er is geen sprake meer van een ‘level playing field’ (wanneer zijn we opgehouden dat een gelijk speelveld te noemen?). De sport is in het topvoetbal ondergeschikt geworden aan het grote geld.

Die kloof tussen een voetbalelftal van buitenissig goed betaalde spelers aan de ene kant en een elftal van toch nog goed betaalde spelers aan de andere kant, die deed pijn aan mijn ogen. Dat was niet leuk meer. Het vervalst een competitie, het is alleen nog maar leuk voor wie supporter is van de winnaar.

Zo gaat het natuurlijk ook op andere terreinen. Zo is er een handvol ondernemingen die hun slag hebben geslagen bij de revolutie van de digitalisering en internet: Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft, plus nog wat andere, soms met hun eigen monopolie (Alibaba). Het kapitalisme in zijn meest bizarre vorm.

Niet al te lang geleden spraken we in een discussiegroep over de ontwikkeling van de klassenmaatschappij die in de 19de eeuw domineerde naar de meritocratie zoals die zich in de loop van de 20ste eeuw heeft ontwikkeld. Mijn indruk is echter dat de meritocratie geleidelijk wordt ingehaald door de macht en de kracht van het grote geld, met miljardairs die zo gruwelijk veel geld in korte tijd binnenharken dat ze het grootste deel ervan zelf gaan uitdelen aan goede doelen. Er zijn zelfs miljardairs die de politiek in stappen om burgemeester van New York of zelfs president van de Verenigde Staten te worden.

Dan heb je ook nog miljardairs die in het bezit waren (of zijn) van olievelden of die op het juiste moment (toen de Russische staat instortte) vooraan zaten. Ze kopen als speeltje een voetbalclub, of stichten een museum waar kunst komt te hangen en te staan die voor buitenissige bedragen wordt aangekocht. Of ze kiezen welke andere ‘het kan me niet schelen hoe veel geld het kost’ activiteit dan ook.

Miljardairs bovendien die door te opereren op internationale schaal een relatief beperkte bijdrage leveren aan voorzieningen die collectief gefinancierd moeten worden. Maken dat je bedrijf nauwelijks winstbelasting hoeft te betalen, maar wel verlangen dat ze duizenden goed opgeleide mensen kunnen rekruteren.

Geld is status, altijd al geweest natuurlijk, veel geld is een hoge status, maar wie breidelt het gedrag van deze nouveaux riches?

------
Het plaatje is van Henk Klaren


© 2017 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
De vloek van het grote geld Arie de Jong
1429VG LogoosMet enige aarzeling was ik voor de televisie gaan zitten om de wedstrijd Feyenoord – Manchester City te bekijken, de eerste wedstrijd in de zogeheten groepsfase van de Champions League voor Feyenoord. Na 25 minuten zette ik hem uit, het was net 3-0 voor Manchester City geworden. Ik kon het niet langer verdragen. Het elftal van Feijenoord deed zijn best, men vocht voor elke bal. Het was echter niet opgewassen tegen de voetballers van Manchester City, zoals het ook afgeserveerd zou zijn tegen Bayern München, Real Madrid of Paris St. Germain.

In Europa zijn een stuk of tien ‘grote’ clubs, of moet ik zeggen: voetbalbedrijven, financieel in staat de beste voetballers binnen te halen. Het salaris van sommige spelers bij zulke clubs is hoger dan de optelsom van de salarissen van het elftal van Feijenoord, met inbegrip van de bankzitters en de trainer. Om het in EU-termen te zeggen: er is geen sprake meer van een ‘level playing field’ (wanneer zijn we opgehouden dat een gelijk speelveld te noemen?). De sport is in het topvoetbal ondergeschikt geworden aan het grote geld.

Die kloof tussen een voetbalelftal van buitenissig goed betaalde spelers aan de ene kant en een elftal van toch nog goed betaalde spelers aan de andere kant, die deed pijn aan mijn ogen. Dat was niet leuk meer. Het vervalst een competitie, het is alleen nog maar leuk voor wie supporter is van de winnaar.

Zo gaat het natuurlijk ook op andere terreinen. Zo is er een handvol ondernemingen die hun slag hebben geslagen bij de revolutie van de digitalisering en internet: Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft, plus nog wat andere, soms met hun eigen monopolie (Alibaba). Het kapitalisme in zijn meest bizarre vorm.

Niet al te lang geleden spraken we in een discussiegroep over de ontwikkeling van de klassenmaatschappij die in de 19de eeuw domineerde naar de meritocratie zoals die zich in de loop van de 20ste eeuw heeft ontwikkeld. Mijn indruk is echter dat de meritocratie geleidelijk wordt ingehaald door de macht en de kracht van het grote geld, met miljardairs die zo gruwelijk veel geld in korte tijd binnenharken dat ze het grootste deel ervan zelf gaan uitdelen aan goede doelen. Er zijn zelfs miljardairs die de politiek in stappen om burgemeester van New York of zelfs president van de Verenigde Staten te worden.

Dan heb je ook nog miljardairs die in het bezit waren (of zijn) van olievelden of die op het juiste moment (toen de Russische staat instortte) vooraan zaten. Ze kopen als speeltje een voetbalclub, of stichten een museum waar kunst komt te hangen en te staan die voor buitenissige bedragen wordt aangekocht. Of ze kiezen welke andere ‘het kan me niet schelen hoe veel geld het kost’ activiteit dan ook.

Miljardairs bovendien die door te opereren op internationale schaal een relatief beperkte bijdrage leveren aan voorzieningen die collectief gefinancierd moeten worden. Maken dat je bedrijf nauwelijks winstbelasting hoeft te betalen, maar wel verlangen dat ze duizenden goed opgeleide mensen kunnen rekruteren.

Geld is status, altijd al geweest natuurlijk, veel geld is een hoge status, maar wie breidelt het gedrag van deze nouveaux riches?

------
Het plaatje is van Henk Klaren
© 2017 Arie de Jong
powered by CJ2