archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Kledingadvies van de BBC Katharina Kouwenhoven

0106 Kledingadvies van de BBCWordt in het programma Make me beautiful alle heil verwacht van lichamelijke aanpassing aan het schoonheidsideaal, in het programma What not to wear (woensdagavond. 21.00 uur, BBC2) hanteert men het credo ‘kleren maken de man’. Niet alleen dat uitgangspunt is mij veel sympathieker, het is ook een veel leuker, soms zelfs een hilarisch programma.

De formule van het programma is simpel. Twee door hun omgeving aangebrachte toonbeelden van slechte smaak worden door de twee zelf beeldschone presentatrices met volmaakte figuren - behalve nu ze zwanger zijn en zelf wel wat kledingadviezen kunnen gebruiken - opgekalefaterd tot alleszins presentabele figuren. Daartoe worden ze eerst een tijdje met de camera gevolgd, die beelden worden samen met de slachtoffers bekeken en van vernietigend commentaar voorzien, daarna volgt de confrontatie met 360° spiegel en wordt hun garderobe rücksichtloss ontdaan van alle wansmakelijke elementen. Vervolgens krijgen zij 2000 pond (!) in handen gedrukt om een nieuwe garderobe aan te schaffen. Ze gaan eerst zelf uit winkelen, maar dat loopt meestal niet goed af, zodat de presentatiedames te hulp komen om de juiste kleren te selecteren. Het effect is verbluffend.

Met de slachtoffers in de aflevering van 3 december was het prijsschieten.
Zowel de diskjockey Mick als de huisvrouw Alice waren beiden uitgelezen voorbeelden van wansmaak. De korte, geblokte Mick hulde zich louter in schreeuwerige Hawaï hemden en te lange korte broeken. Met de pakken die hij droeg zag hij eruit als een handlanger van Al Capone. Van Alice kan niet anders gezegd worden dan dat ze eruit zag als een pastelkleurige hobbezak. Bosom and bum, zoals de presentatrices het plastisch uitdrukten. Het leek erop dat het haar niet uitmaakte hoe ze eruit zag en dat kleren haar niet interesseerden, want de meeste kleren die ze droeg waren ‘krijgertjes’ van anderen met een geheel andere lichaamsomvang. De ogenschijnlijke onverschilligheid voor haar uiterlijk bleek al snel maar schijn. Ze beschouwde haar kledingdracht als haar eigen persoonlijke stijl . Bij de confrontatie met de 360° spiegel bleek bovendien dat ze een volstrekt verkeerd lichaamsbeeld had. Ze wist wel dat ze eruit zag als een molenpaard, maar tegelijkertijd zag ze zichzelf als een fotomodel met maat 34. Beide slachtoffers boden aanvankelijk nogal wat verzet tegen de opgelegde strenge kledingregels en verbodsbepalingen, vooral Alice. Uiteindelijk gingen ze toch overstag, al bleef Alice een afkledend leren jasje weigeren.

De kledingadviezen van de presentatrices zijn eigenlijk uiterst simpel en vooral gericht op het visuele effect. Wat toevallig in de mode is, speelt nauwelijks een rol. Wie te kort en te dik is moet lengte suggereren en wie te lang en te smal is juist breedte, dus wat de een moet doen, moet de ander juist laten. Hoe dat precies moet kon je jaren geleden al in de Margriet lezen. En het werkt, want met zijn nieuwe garderobe leek Mick een stuk groter en slanker en ook Alice leek tien kilo lichter.

De formule van het programma is perfect, zolang er dit soort extreme modderfiguren in behandeling genomen kunnen worden. Maar het dankt veel aan de presentatrices en hun bitse, meedogenloze opmerkingen. Toch worden de deelnemers niet echt afgebrand. Het gaat om hun kleren en niet om hun persoonlijkheid. Wat dat betreft worden ze in hun waarde gelaten. Meestal ontstaat er zelfs een soort band met die heksen.

Ondanks het kijkplezier laat ook dit programma bij mij wel een beetje een nare smaak achter. Want wat is er eigenlijk tegen een slechte smaak en waarom zouden wij ons daar vrolijk over moeten maken? Mensen die ‘er niet uitzien’ doorbreken de toenemende gelijkvormigheid van het straatbeeld, of je er nu van gruwt of er prettig door verrast bent. Als alle dikkerdjes zich gaan hullen in lengte suggererende kledij is er binnen de kortste keren sprake van een soort uniform. En waarom zou je je door anderen de wet laten voorschrijven? Geef mij maar types met een eigen ‘stijl’, al is die volgens de ‘richtlijnen’ nog zo wansmakelijk. Voor mij bestaan er geen kleren die ‘echt niet kunnen’.

© 2004 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Kledingadvies van de BBC Katharina Kouwenhoven
0106 Kledingadvies van de BBCWordt in het programma Make me beautiful alle heil verwacht van lichamelijke aanpassing aan het schoonheidsideaal, in het programma What not to wear (woensdagavond. 21.00 uur, BBC2) hanteert men het credo ‘kleren maken de man’. Niet alleen dat uitgangspunt is mij veel sympathieker, het is ook een veel leuker, soms zelfs een hilarisch programma.

De formule van het programma is simpel. Twee door hun omgeving aangebrachte toonbeelden van slechte smaak worden door de twee zelf beeldschone presentatrices met volmaakte figuren - behalve nu ze zwanger zijn en zelf wel wat kledingadviezen kunnen gebruiken - opgekalefaterd tot alleszins presentabele figuren. Daartoe worden ze eerst een tijdje met de camera gevolgd, die beelden worden samen met de slachtoffers bekeken en van vernietigend commentaar voorzien, daarna volgt de confrontatie met 360° spiegel en wordt hun garderobe rücksichtloss ontdaan van alle wansmakelijke elementen. Vervolgens krijgen zij 2000 pond (!) in handen gedrukt om een nieuwe garderobe aan te schaffen. Ze gaan eerst zelf uit winkelen, maar dat loopt meestal niet goed af, zodat de presentatiedames te hulp komen om de juiste kleren te selecteren. Het effect is verbluffend.

Met de slachtoffers in de aflevering van 3 december was het prijsschieten.
Zowel de diskjockey Mick als de huisvrouw Alice waren beiden uitgelezen voorbeelden van wansmaak. De korte, geblokte Mick hulde zich louter in schreeuwerige Hawaï hemden en te lange korte broeken. Met de pakken die hij droeg zag hij eruit als een handlanger van Al Capone. Van Alice kan niet anders gezegd worden dan dat ze eruit zag als een pastelkleurige hobbezak. Bosom and bum, zoals de presentatrices het plastisch uitdrukten. Het leek erop dat het haar niet uitmaakte hoe ze eruit zag en dat kleren haar niet interesseerden, want de meeste kleren die ze droeg waren ‘krijgertjes’ van anderen met een geheel andere lichaamsomvang. De ogenschijnlijke onverschilligheid voor haar uiterlijk bleek al snel maar schijn. Ze beschouwde haar kledingdracht als haar eigen persoonlijke stijl . Bij de confrontatie met de 360° spiegel bleek bovendien dat ze een volstrekt verkeerd lichaamsbeeld had. Ze wist wel dat ze eruit zag als een molenpaard, maar tegelijkertijd zag ze zichzelf als een fotomodel met maat 34. Beide slachtoffers boden aanvankelijk nogal wat verzet tegen de opgelegde strenge kledingregels en verbodsbepalingen, vooral Alice. Uiteindelijk gingen ze toch overstag, al bleef Alice een afkledend leren jasje weigeren.

De kledingadviezen van de presentatrices zijn eigenlijk uiterst simpel en vooral gericht op het visuele effect. Wat toevallig in de mode is, speelt nauwelijks een rol. Wie te kort en te dik is moet lengte suggereren en wie te lang en te smal is juist breedte, dus wat de een moet doen, moet de ander juist laten. Hoe dat precies moet kon je jaren geleden al in de Margriet lezen. En het werkt, want met zijn nieuwe garderobe leek Mick een stuk groter en slanker en ook Alice leek tien kilo lichter.

De formule van het programma is perfect, zolang er dit soort extreme modderfiguren in behandeling genomen kunnen worden. Maar het dankt veel aan de presentatrices en hun bitse, meedogenloze opmerkingen. Toch worden de deelnemers niet echt afgebrand. Het gaat om hun kleren en niet om hun persoonlijkheid. Wat dat betreft worden ze in hun waarde gelaten. Meestal ontstaat er zelfs een soort band met die heksen.

Ondanks het kijkplezier laat ook dit programma bij mij wel een beetje een nare smaak achter. Want wat is er eigenlijk tegen een slechte smaak en waarom zouden wij ons daar vrolijk over moeten maken? Mensen die ‘er niet uitzien’ doorbreken de toenemende gelijkvormigheid van het straatbeeld, of je er nu van gruwt of er prettig door verrast bent. Als alle dikkerdjes zich gaan hullen in lengte suggererende kledij is er binnen de kortste keren sprake van een soort uniform. En waarom zou je je door anderen de wet laten voorschrijven? Geef mij maar types met een eigen ‘stijl’, al is die volgens de ‘richtlijnen’ nog zo wansmakelijk. Voor mij bestaan er geen kleren die ‘echt niet kunnen’.
© 2004 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2