archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Onze grote reis (fictie) Carlo van Praag

1113VG ReisWij waren vijftig jaar getrouwd. Goed huwelijk, hoor! Alleen de eerste dertig jaar waren wat moeilijk. Andere mensen huren dan een zaal en nodigen familie, vrienden en kennissen uit en die krijgen dan eten drinken en amusement voor de hele dag. Maar wij zouden niet eens onze woonkamer vol krijgen. We zijn mensenschuw, zegt de buurvrouw. Voor wat haar eigen persoon aangaat, klopt dat in elk geval.

Op weg naar de supermarkt liepen we te prakkezeren over wat we dan wel moesten doen. Je kan zo’n belangrijke dag toch niet gewoon voorbij laten gaan.
‘Kijk eens Nel’, zei Theo. Hij hield mij staande voor de etalage van het reisbureau. ‘Last minute aanbieding: vier dagen Sevilla voor 299,-.  Als wij dat eens doen. Ver van huis, nergens last van en wij hebben wel eens een reisje verdiend, vind je niet?’ Ik was verbaasd. Anders is hij niet zo ondernemend.

De nacht voor de reis deden wij geen oog dicht. Wij hadden nog nooit eerder gevlogen en ik heb hoogtevrees. Nou het viel allemaal wel mee. Het was zelfs een beetje saai. Alleen het opstijgen en het landen was wel spannend. In Sevilla stapten we op een bus naar het centrum, maar we wisten niet waar we moesten uitstappen. We lieten iemand het papier van het hotel zien en die persoon waarschuwde bij de goede halte. Hij stapte zelfs uit en bracht ons helemaal naar het hotel. Gelukkig maar, want het is daar een doolhof.

Geweldige douche had dat hotel. Daar kwam nog eens water uit en heet ook. En een ruime cabine. Je kon je er gewoon wassen en afdrogen zonder je ellebogen te stoten. We konden er met gemak samen onder, maar dat is niet onze gewoonte. Tjonge wat een straal! Pas de tweede dag durfden we de kranen helemaal open te zetten. Alsof de oceaan op je neerkwam. En nog spoot het water de rest van de badkamer niet in, wat je bij andere douchecabines vaak meemaakt, zodat je na afloop moet gaan dweilen. Ja onder die douche werd je ook zonder zeep helemaal schoon. Geen luxe ook, want het was erg warm in Sevilla: veertig graden in de schaduw.

We zijn dan ook niet veel buiten geweest, ook al omdat je daar gemakkelijk verdwaalt. Ik wilde wel wat verder de stad in, maar Theo zei: ‘Nel, als jij zo nodig op avontuur moet, doe je ook het woord maar als we het hotel niet meer kunnen terugvinden’. Flauw, want ik spreek geen woord buitenlands, terwijl hij nog een paar woorden Engels kan. De Alhambra hebben wij dus niet gezien en ook het Eskoriaal niet of hoe dat dan ook mag heten; de Sint Pieter alleen vanuit de verte.

We waren nog maar nauwelijks thuis of er werd gebeld.’ Zal wel weer een collecte zijn’, zei Theo. Maar ik ging toch opendoen. Het was de buurvrouw met een grote bos bloemen.
‘Hartelijk gefeliciteerd buurvrouw’, zei ze. ‘Dit werd bij mij bezorgd. Er is een brief bij van de burgemeester. Het schijnt dat jullie een gouden huwelijk hebben. Had ik jullie niet gegeven! Moet een kinderhuwelijk geweest zijn! Komt er nog een feestje? Ik hoor het wel. Ik dring mijzelf niet op, hoor!’ Zij verdween grinnikend.
De buurvrouw kennend, wist ik dat nu de hele straat op de hoogte was. Uit voorzorg bleven wij de hele dag binnen. Gelukkig begon het tegen de avond hard te regenen, zodat er niemand meer buiten was. Toen ben ik, weggedoken onder mijn paraplu, op een holletje naar de supermarkt gegaan. Ik heb eten gehaald voor de hele week. Hopelijk is er deze dagen wat op de televisie.

--------------------------------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
--------------------------------------------------
Wie zijn bestellingen via deze link:
(www.bol.com) doet, steunt De Leunstoel!


© 2014 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Onze grote reis (fictie) Carlo van Praag
1113VG ReisWij waren vijftig jaar getrouwd. Goed huwelijk, hoor! Alleen de eerste dertig jaar waren wat moeilijk. Andere mensen huren dan een zaal en nodigen familie, vrienden en kennissen uit en die krijgen dan eten drinken en amusement voor de hele dag. Maar wij zouden niet eens onze woonkamer vol krijgen. We zijn mensenschuw, zegt de buurvrouw. Voor wat haar eigen persoon aangaat, klopt dat in elk geval.

Op weg naar de supermarkt liepen we te prakkezeren over wat we dan wel moesten doen. Je kan zo’n belangrijke dag toch niet gewoon voorbij laten gaan.
‘Kijk eens Nel’, zei Theo. Hij hield mij staande voor de etalage van het reisbureau. ‘Last minute aanbieding: vier dagen Sevilla voor 299,-.  Als wij dat eens doen. Ver van huis, nergens last van en wij hebben wel eens een reisje verdiend, vind je niet?’ Ik was verbaasd. Anders is hij niet zo ondernemend.

De nacht voor de reis deden wij geen oog dicht. Wij hadden nog nooit eerder gevlogen en ik heb hoogtevrees. Nou het viel allemaal wel mee. Het was zelfs een beetje saai. Alleen het opstijgen en het landen was wel spannend. In Sevilla stapten we op een bus naar het centrum, maar we wisten niet waar we moesten uitstappen. We lieten iemand het papier van het hotel zien en die persoon waarschuwde bij de goede halte. Hij stapte zelfs uit en bracht ons helemaal naar het hotel. Gelukkig maar, want het is daar een doolhof.

Geweldige douche had dat hotel. Daar kwam nog eens water uit en heet ook. En een ruime cabine. Je kon je er gewoon wassen en afdrogen zonder je ellebogen te stoten. We konden er met gemak samen onder, maar dat is niet onze gewoonte. Tjonge wat een straal! Pas de tweede dag durfden we de kranen helemaal open te zetten. Alsof de oceaan op je neerkwam. En nog spoot het water de rest van de badkamer niet in, wat je bij andere douchecabines vaak meemaakt, zodat je na afloop moet gaan dweilen. Ja onder die douche werd je ook zonder zeep helemaal schoon. Geen luxe ook, want het was erg warm in Sevilla: veertig graden in de schaduw.

We zijn dan ook niet veel buiten geweest, ook al omdat je daar gemakkelijk verdwaalt. Ik wilde wel wat verder de stad in, maar Theo zei: ‘Nel, als jij zo nodig op avontuur moet, doe je ook het woord maar als we het hotel niet meer kunnen terugvinden’. Flauw, want ik spreek geen woord buitenlands, terwijl hij nog een paar woorden Engels kan. De Alhambra hebben wij dus niet gezien en ook het Eskoriaal niet of hoe dat dan ook mag heten; de Sint Pieter alleen vanuit de verte.

We waren nog maar nauwelijks thuis of er werd gebeld.’ Zal wel weer een collecte zijn’, zei Theo. Maar ik ging toch opendoen. Het was de buurvrouw met een grote bos bloemen.
‘Hartelijk gefeliciteerd buurvrouw’, zei ze. ‘Dit werd bij mij bezorgd. Er is een brief bij van de burgemeester. Het schijnt dat jullie een gouden huwelijk hebben. Had ik jullie niet gegeven! Moet een kinderhuwelijk geweest zijn! Komt er nog een feestje? Ik hoor het wel. Ik dring mijzelf niet op, hoor!’ Zij verdween grinnikend.
De buurvrouw kennend, wist ik dat nu de hele straat op de hoogte was. Uit voorzorg bleven wij de hele dag binnen. Gelukkig begon het tegen de avond hard te regenen, zodat er niemand meer buiten was. Toen ben ik, weggedoken onder mijn paraplu, op een holletje naar de supermarkt gegaan. Ik heb eten gehaald voor de hele week. Hopelijk is er deze dagen wat op de televisie.

--------------------------------------------
De tekening is van Annemiek Meijer
--------------------------------------------------
Wie zijn bestellingen via deze link:
(www.bol.com) doet, steunt De Leunstoel!
© 2014 Carlo van Praag
powered by CJ2