archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Perzik tule lijkwade Mabel Amber

0506VG shadow woman
Ik heb hier een pil. Deze pil heeft de kleur van de vrucht die wij perzik noemen. Maar hij is niet zacht en fluwelig zoals de vrucht. Eigenlijk zit ik met deze pil in mijn maag. Alhoewel ik hem niet eens heb ingenomen. Dat zou dan ook moeilijk gaan want het gaat om een boek. De kwestie is dat ik dolgraag over boeken zou willen schrijven maar dat eigenlijk niet kan. Heel af en toe lukt het mij om iets wat voor een boekrecensie door zou kunnen gaan op papier te krijgen, maar echt alleen heel af en toe, en deze perzikkleurige pil behoort niet tot die zeldzame uitzonderingen. Boeken recenseren, nu ik toch op het chapiter zit, is een vak apart. Eerstens moet je thuis zijn in het betreffende onderwerp. Punt twee: je moet iets van de schrijver weten en ten derde: je moet goed kunnen lezen en zelfs kunnen schrijven. Althans, over de boeken van andere schrijvers. Naar verluidt hebben de laatsten een hekel aan recensenten en die op hun beurt zijn afgunstig op eerstgenoemden omdat zij kunnen waar recensenten alleen van dromen: het schrijven van een pil die door miljoenen wordt gekocht, ook wel 'bestseller' genoemd. Dit alles terzijde. (Ik probeer namelijk tijd te winnen.)
 
Maar goed, ik weet me geen raad met een recensie. Een pil heb ik trouwens ook nog niet geschreven om van een bestseller maar te zwijgen. Ik kan natuurlijk wel een heel eind in de rondte oudehoeren over een of ander boek, bij vrienden bijvoorbeeld en dan verbaast het mij hoe welsprekend ik uit de hoek kom over het boek in kwestie. Hoor mij nou, denk ik achter mijn eigen woorden aan, alsof ik een geweldige literatuurkenner bent, pas maar op, straks val je nog door de mand. Wat inderdaad wel is gebeurd, moet ik nu opbiechten. Maar dat was jaren geleden, toen ik er een handje van had om te doen alsof ik er over mee kon praten. Dat doe ik niet meer. Nu is het weer het andere uiterste: op nogal hooghartige wijze de boeken top tien van de hand wijzen met de onuitgesproken suggestie dat dergelijke publieksfavorieten toch nooit tot de èchte literatuur kunnen behoren, poeh, ik spreek je over vijftig jaar nog wel, kijken wat er van is overgebleven! Ik laat nu mijn oog over de boekenkasten in deze kamer dwalen; gevuld met boeken die pak 'm beet twintig jaar geleden als warme broodjes over de toonbank gingen maar nu in tweedehands boekwinkeltjes vergeten liggen te zijn, onderop een stapel of in zo'n doos voor vijftig eurocent per stuk. Of zelfs daar niet eens meer. Toch waren deze vergeten werkjes die kennelijk de eeuwigheid niet tussen hun kaften hebben, goed voor heel wat uren leesgenot. Dus wat zeur ik.
 
Zit ik nog met die perzikkleurige pil. Eergisteren vond ik hem. In zo'n winkeltje voor tweedehands boeken, aan een kade. De winkeldame heeft eigenhandig, met kinderlijke verfletters de naam van haar nering dwars over de winkelruit gezet: 'Plaisir de lire'. In het Frans, want ze is Française. Ik kwam nog enkele andere boeken tegen. Waarvan een het liefdeleven van Rudolph Valentino beschrijft. In zijn eigen woorden maar bewerkt door een zekere J.G. Burden. Wel een toepasselijk naam, seks-symbolen hebben het zwaar en verlaten deze wereld dikwijls voortijdig en in kommervolle of treurig stemmende omstandigheden (hier heb ik mijn stijl afgestemd op het onderhavige werkje, dat ooit werd aangekocht, blijkens de sierlijke inktletters voorin, door een zekere Van Melle te Groningen op 19 februari van het jaar 1927). Een klein jaar eerder, in de zomer van 1926, op 1 juni om precies te zijn, werd een zekere Norma Jeane Mortenson geboren, later ook wel bekend als Marlilyn Monroe. Acht dagen later datzelfde jaar, we zitten nog in 1926, overleed Rudolph Valentino aan de complicaties van een buikvlies operatie.
 
Daar ligt het dikke boek, op de ronde eikenhouten lage tafel, onder de beschutting van donkergroene cliviabladen. Het kaft laat een foto zien van een vrouw in perzik tinten. Een verleidelijke vrouw, lichtblond haar, lachend gezicht, veel prachtige tanden tussen prachtige en uitbundig rood geverfde lippen, karakteristieke ogen waarvan het een groter is dan het ander. De perzik vrouw zit ietwat in elkaar gedoken, maar hoofd rechtop, hals gestrekt met een mooie welving, de armen voor haar borst gevouwen, handen bij het halskuiltje. Ze draagt een soort dansjapon van wit tule. Dwars over de japon staat de titel van het boek: DE GEHEIME LEVENS VAN MARILYN MONROE *.
Wat moet ik er in vredesnaam over schrijven, wanneer ik het uit heb? Dat ik het in één adem heb gelezen omdat ik nu eenmaal dol op biografieën over filmsterren ben en zeker Marilyn M.? Maar, en dat kan ik nu al zeggen: straks, wanneer ik het ter hand neem, zal ik binnen enkele dagen bij de slotzin zijn aanbeland en tegen die tijd wil ik er helemaal niet meer over schrijven. Dus ontsla ik mezelf bij voorbaat van het onaangename karwei om de pil over Marilyn te 'recenseren'. Eigenlijk wilde ik alleen maar zeggen dat ik een enorm dik boek heb opgeduikeld over een van mijn idolen. Het heeft trouwens weinig gescheeld of ik had het laten liggen. Een foto toont Marilyn als dode in het mortuarium. Ze ziet er vreselijk uit. Een totaal andere vrouw dan de diva in de tule jurk op het omslag. Ik liet de Française de foto zien. 'Niet sjiek toch?' Ze was het met mij eens: 'Alors, plak er un truc over'een, een stuukje gaas of zo, dat ies sympathique...' **
Heb ik gedaan. Marilyn ligt nu onder een lijkwade van perzik tule. Memento mori. In stijl.
 
* 'De Geheime Levens van Marilyn Monroe' door Anthony Summers, 1985,1986 - De Bezige Bij. Oorspr. titel: 'Goddess, The Secret Lives of Marilyn Monroe'.
 
** Plaisir de lire: Jozef Israëlskade 95 hs te Amsterdam.

******************


© 2008 Mabel Amber meer Mabel Amber - meer "De wereldliteratuur roept" -
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Perzik tule lijkwade Mabel Amber
0506VG shadow woman
Ik heb hier een pil. Deze pil heeft de kleur van de vrucht die wij perzik noemen. Maar hij is niet zacht en fluwelig zoals de vrucht. Eigenlijk zit ik met deze pil in mijn maag. Alhoewel ik hem niet eens heb ingenomen. Dat zou dan ook moeilijk gaan want het gaat om een boek. De kwestie is dat ik dolgraag over boeken zou willen schrijven maar dat eigenlijk niet kan. Heel af en toe lukt het mij om iets wat voor een boekrecensie door zou kunnen gaan op papier te krijgen, maar echt alleen heel af en toe, en deze perzikkleurige pil behoort niet tot die zeldzame uitzonderingen. Boeken recenseren, nu ik toch op het chapiter zit, is een vak apart. Eerstens moet je thuis zijn in het betreffende onderwerp. Punt twee: je moet iets van de schrijver weten en ten derde: je moet goed kunnen lezen en zelfs kunnen schrijven. Althans, over de boeken van andere schrijvers. Naar verluidt hebben de laatsten een hekel aan recensenten en die op hun beurt zijn afgunstig op eerstgenoemden omdat zij kunnen waar recensenten alleen van dromen: het schrijven van een pil die door miljoenen wordt gekocht, ook wel 'bestseller' genoemd. Dit alles terzijde. (Ik probeer namelijk tijd te winnen.)
 
Maar goed, ik weet me geen raad met een recensie. Een pil heb ik trouwens ook nog niet geschreven om van een bestseller maar te zwijgen. Ik kan natuurlijk wel een heel eind in de rondte oudehoeren over een of ander boek, bij vrienden bijvoorbeeld en dan verbaast het mij hoe welsprekend ik uit de hoek kom over het boek in kwestie. Hoor mij nou, denk ik achter mijn eigen woorden aan, alsof ik een geweldige literatuurkenner bent, pas maar op, straks val je nog door de mand. Wat inderdaad wel is gebeurd, moet ik nu opbiechten. Maar dat was jaren geleden, toen ik er een handje van had om te doen alsof ik er over mee kon praten. Dat doe ik niet meer. Nu is het weer het andere uiterste: op nogal hooghartige wijze de boeken top tien van de hand wijzen met de onuitgesproken suggestie dat dergelijke publieksfavorieten toch nooit tot de èchte literatuur kunnen behoren, poeh, ik spreek je over vijftig jaar nog wel, kijken wat er van is overgebleven! Ik laat nu mijn oog over de boekenkasten in deze kamer dwalen; gevuld met boeken die pak 'm beet twintig jaar geleden als warme broodjes over de toonbank gingen maar nu in tweedehands boekwinkeltjes vergeten liggen te zijn, onderop een stapel of in zo'n doos voor vijftig eurocent per stuk. Of zelfs daar niet eens meer. Toch waren deze vergeten werkjes die kennelijk de eeuwigheid niet tussen hun kaften hebben, goed voor heel wat uren leesgenot. Dus wat zeur ik.
 
Zit ik nog met die perzikkleurige pil. Eergisteren vond ik hem. In zo'n winkeltje voor tweedehands boeken, aan een kade. De winkeldame heeft eigenhandig, met kinderlijke verfletters de naam van haar nering dwars over de winkelruit gezet: 'Plaisir de lire'. In het Frans, want ze is Française. Ik kwam nog enkele andere boeken tegen. Waarvan een het liefdeleven van Rudolph Valentino beschrijft. In zijn eigen woorden maar bewerkt door een zekere J.G. Burden. Wel een toepasselijk naam, seks-symbolen hebben het zwaar en verlaten deze wereld dikwijls voortijdig en in kommervolle of treurig stemmende omstandigheden (hier heb ik mijn stijl afgestemd op het onderhavige werkje, dat ooit werd aangekocht, blijkens de sierlijke inktletters voorin, door een zekere Van Melle te Groningen op 19 februari van het jaar 1927). Een klein jaar eerder, in de zomer van 1926, op 1 juni om precies te zijn, werd een zekere Norma Jeane Mortenson geboren, later ook wel bekend als Marlilyn Monroe. Acht dagen later datzelfde jaar, we zitten nog in 1926, overleed Rudolph Valentino aan de complicaties van een buikvlies operatie.
 
Daar ligt het dikke boek, op de ronde eikenhouten lage tafel, onder de beschutting van donkergroene cliviabladen. Het kaft laat een foto zien van een vrouw in perzik tinten. Een verleidelijke vrouw, lichtblond haar, lachend gezicht, veel prachtige tanden tussen prachtige en uitbundig rood geverfde lippen, karakteristieke ogen waarvan het een groter is dan het ander. De perzik vrouw zit ietwat in elkaar gedoken, maar hoofd rechtop, hals gestrekt met een mooie welving, de armen voor haar borst gevouwen, handen bij het halskuiltje. Ze draagt een soort dansjapon van wit tule. Dwars over de japon staat de titel van het boek: DE GEHEIME LEVENS VAN MARILYN MONROE *.
Wat moet ik er in vredesnaam over schrijven, wanneer ik het uit heb? Dat ik het in één adem heb gelezen omdat ik nu eenmaal dol op biografieën over filmsterren ben en zeker Marilyn M.? Maar, en dat kan ik nu al zeggen: straks, wanneer ik het ter hand neem, zal ik binnen enkele dagen bij de slotzin zijn aanbeland en tegen die tijd wil ik er helemaal niet meer over schrijven. Dus ontsla ik mezelf bij voorbaat van het onaangename karwei om de pil over Marilyn te 'recenseren'. Eigenlijk wilde ik alleen maar zeggen dat ik een enorm dik boek heb opgeduikeld over een van mijn idolen. Het heeft trouwens weinig gescheeld of ik had het laten liggen. Een foto toont Marilyn als dode in het mortuarium. Ze ziet er vreselijk uit. Een totaal andere vrouw dan de diva in de tule jurk op het omslag. Ik liet de Française de foto zien. 'Niet sjiek toch?' Ze was het met mij eens: 'Alors, plak er un truc over'een, een stuukje gaas of zo, dat ies sympathique...' **
Heb ik gedaan. Marilyn ligt nu onder een lijkwade van perzik tule. Memento mori. In stijl.
 
* 'De Geheime Levens van Marilyn Monroe' door Anthony Summers, 1985,1986 - De Bezige Bij. Oorspr. titel: 'Goddess, The Secret Lives of Marilyn Monroe'.
 
** Plaisir de lire: Jozef Israëlskade 95 hs te Amsterdam.

******************
© 2008 Mabel Amber
powered by CJ2