archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
De Deventer moordzaak Bram Schilperoord

1820VG Veroordeling
Deze week de Nederlandse film ‘De Veroordeling’ gezien, het op ware feiten berustende verhaal over de justitionele dwalingen die volgden op de moord van een 63-jarige weduwe, een zaak die tien tot twintig jaar geleden de gemoederen bezighield en bekend werd als ‘De Deventer moordzaak’. Niet in de laatste plaats omdat opinie-onderzoeker Maurice de Hond zich intens met de zaak bezighield en op zijn website regelmatig en uitvoerig verslag deed van zijn bevindingen, waarbij hij de ‘klusjesman’, zoals hij de man noemde die wel eens werkzaamheden bij de weduwe verrichtte, als dader aanwees voor de moord, in plaats van de fiscaal jurist Ernest Louwes die haar boekhouding deed en door justitie als dader werd gezien en tot een lange gevangenisstraf werd veroordeeld.
De Hond stortte zich op de zaak als een tweede Sherlock Holmes, beter gezegd een tweede Peter R. De Vries. Ongeveer 15 jaar jaar geleden las ik zijn bevindingen met enige regelmaat op mijn oude laptop, en ik moet toegeven dat hij in staat was mij ook te doen twijfelen aan het juiste oordeel van Justitie omtrent haar beslissing Louwes als dader aan te wijzen. Temeer omdat hij aanvankelijk met onjuist bewijs werd veroordeeld, hetgeen tot gevolg had dat Louwes al na twee jaar vrijkwam. Maar één jaar later leidde opgedoken DNA-materiaal tot een nieuw vonnis van twaalf jaar cel.

Mijn oude laptop is allang bij het oud vuil beland, maar wat had ik graag nog eens willen lezen wat Maurice de Hond aan argumenten op het web zette. Iedereen kreeg ervan langs. Niet alleen het politioneel onderzoek, waarbij de blouse, waarop bloedsporen van Douwes werden ontdekt pas na een jaar ergens gevonden werd. Het Nederlands instituut voor forensisch onderzoek deugde niet omdat het niet met de nieuwste nauwkeurige methodes zou werken. Het telefoonnetwerk toonde aan dat Louwes zich op het tijdstip van de moord onmogelijk in Deventer kon bevinden, maar minstens 150 kilometer verder. Een getuige-deskundige van KPN nam afstand van een eerdere belastende verklaring. Ook TNO werd daarvoor ingeschakeld en kwam tot de conclusie dat het door atmosferische storingen mogelijk is contact te maken met verder gelegen zendmasten. De Hond wist ook te vertellen dat de weduwe aan de ‘klusjesman’ een flink bedrag had beloofd na haar overlijden.

Ook het alibi van de ‘klusjesman’ klopte niet; het feit dat hij op vragen van de politie precies wist waar het lijk lag was op zich al een bewijs. Conclusie: er kon maar één dader zijn en wel de ‘klusjesman’.

Het feit dat de weduwe kort voor haar dood een nieuw testament had opgesteld waarin ze jurist Louwes aanwees als de executeur-testamentair, en ook als voorzitter van een stichting waar een deel van de erfenis van de weduwe heen ging, werd daarentegen door De Hond in zijn verslaggeving niet vermeld. Alles bij elkaar werd het door de talloze herzieningsverzoeken (ongeveer 100), waarbij zelfs het graf van de weduwe werd geopend, omdat daar onder de kist het moordwapen zou liggen, een van de langst lopende rechtszaken, waarover maar liefst vier boeken verschenen, en meer recent drie podcasts te beluisteren zijn. Een van die boeken is geschreven door Bas Haan, die in die jaren voor de tv-rubriek Netwerk verslag deed van de zaak.

Journalist Bas Haan, in de film gespeeld door Fedja van Huêt, doet onderzoek naar de Deventer moordzaak en komt er al snel achter dat er een gebrek aan bewijs is om Ernest Louwes, de verdachte, vast te houden. Haan bijt zich vast in het dossier en ontdekt dat in het politieonderzoek een hoop dingen mis zijn gegaan. Hier maakt hij voor het televisieprogramma Netwerk een uitgebreid verslag van. Uit nieuw bewijs blijkt dat Louwes de moord wel degelijk heeft gepleegd en uiteindelijk moet ook Haan zijn mening bijstellen. Dan heeft Maurice de Hond echter al besloten dat Louwes onschuldig is en 'klusjesman' Michael de Jong als dader aangewezen. De media duiken erbovenop.

Het is fascinerend te zien hoe ook Haan in eerste instantie blijft vasthouden aan de onschuld van Louwes, omdat het tegendeel zijn werk ernstig zou verstoren. De Hond bijt zich vervolgens op een vergelijkbare manier vast. De mediacampagne van 's lands meest bekende opiniemaker langs alle bekende talkshows wordt sterk uitgelicht. Het laat zien hoe ongeschikt talkshows zijn om journalistieke kwesties in uit te leggen. Nepnieuws kan hierdoor amper meer van de werkelijkheid onderscheiden worden.

Het grootste slachtoffer van dit hele circus is Michael de Jong, die constant bedreigd en belasterd werd omdat hij het gedaan zou hebben. Yorick van Wageningen zet De Jong overtuigend neer als een ietwat vreemde man die zichzelf niet wil en ook niet zo goed kan verdedigen tegen deze smaad.

‘De Veroordeling’ is een sterke bioscoopfilm geworden en naar mijn mening een van de beste Nederlandse films van de laatste jaren.


© 2021 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Naar de film"
Vermaak en Genot > Naar de film
De Deventer moordzaak Bram Schilperoord
1820VG Veroordeling
Deze week de Nederlandse film ‘De Veroordeling’ gezien, het op ware feiten berustende verhaal over de justitionele dwalingen die volgden op de moord van een 63-jarige weduwe, een zaak die tien tot twintig jaar geleden de gemoederen bezighield en bekend werd als ‘De Deventer moordzaak’. Niet in de laatste plaats omdat opinie-onderzoeker Maurice de Hond zich intens met de zaak bezighield en op zijn website regelmatig en uitvoerig verslag deed van zijn bevindingen, waarbij hij de ‘klusjesman’, zoals hij de man noemde die wel eens werkzaamheden bij de weduwe verrichtte, als dader aanwees voor de moord, in plaats van de fiscaal jurist Ernest Louwes die haar boekhouding deed en door justitie als dader werd gezien en tot een lange gevangenisstraf werd veroordeeld.
De Hond stortte zich op de zaak als een tweede Sherlock Holmes, beter gezegd een tweede Peter R. De Vries. Ongeveer 15 jaar jaar geleden las ik zijn bevindingen met enige regelmaat op mijn oude laptop, en ik moet toegeven dat hij in staat was mij ook te doen twijfelen aan het juiste oordeel van Justitie omtrent haar beslissing Louwes als dader aan te wijzen. Temeer omdat hij aanvankelijk met onjuist bewijs werd veroordeeld, hetgeen tot gevolg had dat Louwes al na twee jaar vrijkwam. Maar één jaar later leidde opgedoken DNA-materiaal tot een nieuw vonnis van twaalf jaar cel.

Mijn oude laptop is allang bij het oud vuil beland, maar wat had ik graag nog eens willen lezen wat Maurice de Hond aan argumenten op het web zette. Iedereen kreeg ervan langs. Niet alleen het politioneel onderzoek, waarbij de blouse, waarop bloedsporen van Douwes werden ontdekt pas na een jaar ergens gevonden werd. Het Nederlands instituut voor forensisch onderzoek deugde niet omdat het niet met de nieuwste nauwkeurige methodes zou werken. Het telefoonnetwerk toonde aan dat Louwes zich op het tijdstip van de moord onmogelijk in Deventer kon bevinden, maar minstens 150 kilometer verder. Een getuige-deskundige van KPN nam afstand van een eerdere belastende verklaring. Ook TNO werd daarvoor ingeschakeld en kwam tot de conclusie dat het door atmosferische storingen mogelijk is contact te maken met verder gelegen zendmasten. De Hond wist ook te vertellen dat de weduwe aan de ‘klusjesman’ een flink bedrag had beloofd na haar overlijden.

Ook het alibi van de ‘klusjesman’ klopte niet; het feit dat hij op vragen van de politie precies wist waar het lijk lag was op zich al een bewijs. Conclusie: er kon maar één dader zijn en wel de ‘klusjesman’.

Het feit dat de weduwe kort voor haar dood een nieuw testament had opgesteld waarin ze jurist Louwes aanwees als de executeur-testamentair, en ook als voorzitter van een stichting waar een deel van de erfenis van de weduwe heen ging, werd daarentegen door De Hond in zijn verslaggeving niet vermeld. Alles bij elkaar werd het door de talloze herzieningsverzoeken (ongeveer 100), waarbij zelfs het graf van de weduwe werd geopend, omdat daar onder de kist het moordwapen zou liggen, een van de langst lopende rechtszaken, waarover maar liefst vier boeken verschenen, en meer recent drie podcasts te beluisteren zijn. Een van die boeken is geschreven door Bas Haan, die in die jaren voor de tv-rubriek Netwerk verslag deed van de zaak.

Journalist Bas Haan, in de film gespeeld door Fedja van Huêt, doet onderzoek naar de Deventer moordzaak en komt er al snel achter dat er een gebrek aan bewijs is om Ernest Louwes, de verdachte, vast te houden. Haan bijt zich vast in het dossier en ontdekt dat in het politieonderzoek een hoop dingen mis zijn gegaan. Hier maakt hij voor het televisieprogramma Netwerk een uitgebreid verslag van. Uit nieuw bewijs blijkt dat Louwes de moord wel degelijk heeft gepleegd en uiteindelijk moet ook Haan zijn mening bijstellen. Dan heeft Maurice de Hond echter al besloten dat Louwes onschuldig is en 'klusjesman' Michael de Jong als dader aangewezen. De media duiken erbovenop.

Het is fascinerend te zien hoe ook Haan in eerste instantie blijft vasthouden aan de onschuld van Louwes, omdat het tegendeel zijn werk ernstig zou verstoren. De Hond bijt zich vervolgens op een vergelijkbare manier vast. De mediacampagne van 's lands meest bekende opiniemaker langs alle bekende talkshows wordt sterk uitgelicht. Het laat zien hoe ongeschikt talkshows zijn om journalistieke kwesties in uit te leggen. Nepnieuws kan hierdoor amper meer van de werkelijkheid onderscheiden worden.

Het grootste slachtoffer van dit hele circus is Michael de Jong, die constant bedreigd en belasterd werd omdat hij het gedaan zou hebben. Yorick van Wageningen zet De Jong overtuigend neer als een ietwat vreemde man die zichzelf niet wil en ook niet zo goed kan verdedigen tegen deze smaad.

‘De Veroordeling’ is een sterke bioscoopfilm geworden en naar mijn mening een van de beste Nederlandse films van de laatste jaren.
© 2021 Bram Schilperoord
powered by CJ2