archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
The Band Hans Knegtmans

1718VG Band1Laten we dit nummer beginnen met een quizvraag. Wat is de beste popgroep aller tijden? Nee, dat is te makkelijk, andere vraag. Wat is op The Beatles na de beste popgroep aller tijden? Dat is andere koek. Als u daar plezier aan beleeft, kunt u een of meer familieleden en/of kennissen mee laten doen, hoe meer zielen etc. Het kost niks.

Zo, dat was leuk hè? Ik kan nu wel verklappen wat ik zelf vind. Mijn favoriete rock’ n roll-groep is The Band. Zeg eens eerlijk, had u dit zelf ook geantwoord? Ik neem aan van niet. ‘Als psycholoog’ vermoed ik dat u The Band misschien wel kent, maar dat het gezelschap niet boven komt drijven als kandidaat voor beste popgroep. Ten eerste hebben ze sinds 1969 geen nieuwe plaat meer gemaakt en de leden kwamen tot voor kort ook anderszins nauwelijks in het nieuws. Drie van hen zijn al jaren dood. Overlever Garth Hudson is zelfs zo broos dat niemand het in zijn hoofd haalt hem uit te nodigen voor een stukje muziek. Eigenlijk is oprichter en bandleider Robbie Robertson de enige die zijn oude stiel nog steeds met graagte beoefent.

En nu draait er zomaar ineens een documentaire over Robertson en zijn vroegere maten in de bioscoop. Ik zou zeggen, ga dat zien. Once were brothers heet de film en die titel is goed gekozen. Robertson zelf treedt op als verteller van de ontstaansgeschiedenis van de groep en daar is niets mis mee, al krijgen we onvermijdelijk met grote regelmaat ‘pratende hoofden’ te zien en te horen. Critici zijn niet dol op die pratende hoofden, mogelijk vanwege de artistieke misvatting dat in een goede documentaire de beelden ‘voor zich moeten spreken’. (Dat zijn waarschijnlijk dezelfde mensen die een hekel hebben aan bijbelverfilmingen:1718VG Band2 ‘Het boek was beter.’)

Welnu, de sprekers die nu aan het woord komen zijn uitstekend op de hoogte van de muzikale relevantie van The Band. Hetzij doordat ze zelf betrokken zijn geweest bij opnamen en optredens of veel verstand van muziek hebben, zoals de grote Bruce Springsteen. En als het niet zo’n eigenwijs stuk vreten was, zouden we ook de mening van protestzanger Bob Dylan kunnen vragen. Weet hij dan van de hoed en de rand? Nou, reken maar. The Band heeft zelfs een tijd lang als zijn begeleidingsgroep gefungeerd. En zeg nu zelf: Bob gaat niet met de eerste de beste rockgroep in zee.

Overigens vertelt Robertson met smaak over die periode. Net als hun eerdere chef Dylan had The Band het wonder van elektrische muziek ontdekt. Het publiek, voor zover dat bestond uit nette mensen die zwoeren bij de lieflijke klanken van de Spaanse gitaar, trakteerde deze cultuurbarbaren op een striemend boegeroep. Elke avond weer. Zelfs een positivo als Robertson raakte erdoor van slag.

Wie nieuwsgierig is geworden naar de muziek kan het beste aftrappen met hun debuutalbum: Music from Big Pink (1969). Genoemd naar het zelf geschilderde huis waar ze hun eerste album opnamen. Alle recensenten die ik hierover gelezen heb prijzen de plaat de hemel in. Als u mijn enthousiasme deelt kunt u daarna het tweede album aanschaffen: The Band. Die is zo mogelijk nog beter maar de schoolcijfers zijn op, een 10,5 dan maar. Daarna neemt de kwaliteit van de albums snel af, volgens mijn bron omdat componist Robertson het werktempo van zijn collega's niet kon bijbenen. Geeft niks. Met die eerste twee kunt u weer even vooruit.

-------   
De plaatjes komen van Filmdepot


© 2020 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
The Band Hans Knegtmans
1718VG Band1Laten we dit nummer beginnen met een quizvraag. Wat is de beste popgroep aller tijden? Nee, dat is te makkelijk, andere vraag. Wat is op The Beatles na de beste popgroep aller tijden? Dat is andere koek. Als u daar plezier aan beleeft, kunt u een of meer familieleden en/of kennissen mee laten doen, hoe meer zielen etc. Het kost niks.

Zo, dat was leuk hè? Ik kan nu wel verklappen wat ik zelf vind. Mijn favoriete rock’ n roll-groep is The Band. Zeg eens eerlijk, had u dit zelf ook geantwoord? Ik neem aan van niet. ‘Als psycholoog’ vermoed ik dat u The Band misschien wel kent, maar dat het gezelschap niet boven komt drijven als kandidaat voor beste popgroep. Ten eerste hebben ze sinds 1969 geen nieuwe plaat meer gemaakt en de leden kwamen tot voor kort ook anderszins nauwelijks in het nieuws. Drie van hen zijn al jaren dood. Overlever Garth Hudson is zelfs zo broos dat niemand het in zijn hoofd haalt hem uit te nodigen voor een stukje muziek. Eigenlijk is oprichter en bandleider Robbie Robertson de enige die zijn oude stiel nog steeds met graagte beoefent.

En nu draait er zomaar ineens een documentaire over Robertson en zijn vroegere maten in de bioscoop. Ik zou zeggen, ga dat zien. Once were brothers heet de film en die titel is goed gekozen. Robertson zelf treedt op als verteller van de ontstaansgeschiedenis van de groep en daar is niets mis mee, al krijgen we onvermijdelijk met grote regelmaat ‘pratende hoofden’ te zien en te horen. Critici zijn niet dol op die pratende hoofden, mogelijk vanwege de artistieke misvatting dat in een goede documentaire de beelden ‘voor zich moeten spreken’. (Dat zijn waarschijnlijk dezelfde mensen die een hekel hebben aan bijbelverfilmingen:1718VG Band2 ‘Het boek was beter.’)

Welnu, de sprekers die nu aan het woord komen zijn uitstekend op de hoogte van de muzikale relevantie van The Band. Hetzij doordat ze zelf betrokken zijn geweest bij opnamen en optredens of veel verstand van muziek hebben, zoals de grote Bruce Springsteen. En als het niet zo’n eigenwijs stuk vreten was, zouden we ook de mening van protestzanger Bob Dylan kunnen vragen. Weet hij dan van de hoed en de rand? Nou, reken maar. The Band heeft zelfs een tijd lang als zijn begeleidingsgroep gefungeerd. En zeg nu zelf: Bob gaat niet met de eerste de beste rockgroep in zee.

Overigens vertelt Robertson met smaak over die periode. Net als hun eerdere chef Dylan had The Band het wonder van elektrische muziek ontdekt. Het publiek, voor zover dat bestond uit nette mensen die zwoeren bij de lieflijke klanken van de Spaanse gitaar, trakteerde deze cultuurbarbaren op een striemend boegeroep. Elke avond weer. Zelfs een positivo als Robertson raakte erdoor van slag.

Wie nieuwsgierig is geworden naar de muziek kan het beste aftrappen met hun debuutalbum: Music from Big Pink (1969). Genoemd naar het zelf geschilderde huis waar ze hun eerste album opnamen. Alle recensenten die ik hierover gelezen heb prijzen de plaat de hemel in. Als u mijn enthousiasme deelt kunt u daarna het tweede album aanschaffen: The Band. Die is zo mogelijk nog beter maar de schoolcijfers zijn op, een 10,5 dan maar. Daarna neemt de kwaliteit van de albums snel af, volgens mijn bron omdat componist Robertson het werktempo van zijn collega's niet kon bijbenen. Geeft niks. Met die eerste twee kunt u weer even vooruit.

-------   
De plaatjes komen van Filmdepot
© 2020 Hans Knegtmans
powered by CJ2