archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Amerikaans vakwerk Hans Knegtmans

1714VG CollateralWelke films kent u van de Amerikaanse veteraan Michael Mann? Eerlijk antwoorden, dit blijft onder ons. En trouwens, wat ik nu aan filmfeitjes vertel, ben ik over een maand alweer vergeten. Nee, dan de Amerikaanse filmliefhebbers. Bij hen is hij een begrip. Vier Oscars gewonnen, bijvoorbeeld. Dat wij toch in het duister tasten komt doordat hij geen internationale superster is. Toch heeft hij zeer succesvolle films op zijn naam staan, zoals The Jericho Mile, Manhunter en The Last of the Mohicans. En hij was het brein achter de tv-serie Miami Vice. Dat doet wel een belletje rinkelen, toch?

Mann is een regisseur die in Nederland tussen de wal en het schip valt. Niet artsy genoeg voor de filmhuizen, niet ordinair genoeg voor de zaterdagavondbioscopen. Laatst was zijn film Collateral op de TV te zien. Het is een oudje uit 2004 en de première vond plaats in Lido 4, wat erop wijst dat hij klein werd uitgebracht.

Collateral begint verneukeratief eenvoudig. De zwarte taxichauffeur Max rijdt al twaalf jaar in dezelfde auto door LA. Je zou kunnen denken dat hij een onvervalste loser is, maar zelf ziet hij dat anders. Ooit zal hij voldoende hebben gespaard om een limousine te kopen en voor zijn geestesoog zal dit bescheiden begin uiteindelijk resulteren in een vloot van luxeauto’s. Max is een dromer, maar dit gaat wel erg ver.

Zijn leven verandert radicaal na een ontmoeting met de witte zakenman Vincent. Die draagt een smetteloos maatpak en lijkt allesbehalve een dromer te zijn. Hij biedt Max 500 dollar aan om zich gedurende één nacht beschikbaar te houden, terwijl Vincent een aantal zakelijke afspraken afhandelt. Max droomt nog na over zijn lucratieve schnabbel, wanneer het dak van de taxi letterlijk geplet wordt door een lijk dat afkomstig is van de derde of vierde verdieping van een flatgebouw. Even later blijkt Vincent de hand te hebben gehad in het dodelijke ongeval. Max en zijn nieuwe opdrachtgever proppen het lichaam in de kofferbak en verlaten schielijk de plaats van het incident.

Het tweetal ontwikkelt een complexe, moeizame verstandhouding. Zo schiet Vincent Max te hulp wanneer die een bezoek brengt aan zijn gehospitaliseerde moeder. Het arme mens kan haar geluk niet op wanneer blijkt dat haar zoon zo’n leuke vent heeft ontmoet, knap in het pak gestoken en goed gemanierd. Omgekeerd dwingt Vincent Max een levensgevaarlijke ontmoeting met een supergangster aan te gaan, die hun beiden – als hij door de mand zou vallen – onherroepelijk de kop zou kosten.

We leren dat het leven vol valkuilen is. Vincent is een groot liefhebber van postbop-jazz. Het tweetal bezoekt daadwerkelijk een jazzcafé waar op hoog niveau gemusiceerd wordt. Na afloop drinken ze een glaasje met de clubmanager, die zich een virtuoos op de trompet heeft betoond. Alle Menschen werden Brüder. Totdat Max zich verspreekt, waardoor hun gastheer merkt wat voor vlees hij in de kuip heeft. De muziekliefhebbers van zojuist veranderen in meedogenloze moordenaars.

Denk niet dat Collateral een minimalistische buddyfilm is. Naast Max en Vincent laat Michael Mann nog een fors contingent aan wetsdienaren – politie, FBI – opdraven. Dat is één van zijn vele specialiteiten. Het maakt de film nog levendiger.


© 2020 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Amerikaans vakwerk Hans Knegtmans
1714VG CollateralWelke films kent u van de Amerikaanse veteraan Michael Mann? Eerlijk antwoorden, dit blijft onder ons. En trouwens, wat ik nu aan filmfeitjes vertel, ben ik over een maand alweer vergeten. Nee, dan de Amerikaanse filmliefhebbers. Bij hen is hij een begrip. Vier Oscars gewonnen, bijvoorbeeld. Dat wij toch in het duister tasten komt doordat hij geen internationale superster is. Toch heeft hij zeer succesvolle films op zijn naam staan, zoals The Jericho Mile, Manhunter en The Last of the Mohicans. En hij was het brein achter de tv-serie Miami Vice. Dat doet wel een belletje rinkelen, toch?

Mann is een regisseur die in Nederland tussen de wal en het schip valt. Niet artsy genoeg voor de filmhuizen, niet ordinair genoeg voor de zaterdagavondbioscopen. Laatst was zijn film Collateral op de TV te zien. Het is een oudje uit 2004 en de première vond plaats in Lido 4, wat erop wijst dat hij klein werd uitgebracht.

Collateral begint verneukeratief eenvoudig. De zwarte taxichauffeur Max rijdt al twaalf jaar in dezelfde auto door LA. Je zou kunnen denken dat hij een onvervalste loser is, maar zelf ziet hij dat anders. Ooit zal hij voldoende hebben gespaard om een limousine te kopen en voor zijn geestesoog zal dit bescheiden begin uiteindelijk resulteren in een vloot van luxeauto’s. Max is een dromer, maar dit gaat wel erg ver.

Zijn leven verandert radicaal na een ontmoeting met de witte zakenman Vincent. Die draagt een smetteloos maatpak en lijkt allesbehalve een dromer te zijn. Hij biedt Max 500 dollar aan om zich gedurende één nacht beschikbaar te houden, terwijl Vincent een aantal zakelijke afspraken afhandelt. Max droomt nog na over zijn lucratieve schnabbel, wanneer het dak van de taxi letterlijk geplet wordt door een lijk dat afkomstig is van de derde of vierde verdieping van een flatgebouw. Even later blijkt Vincent de hand te hebben gehad in het dodelijke ongeval. Max en zijn nieuwe opdrachtgever proppen het lichaam in de kofferbak en verlaten schielijk de plaats van het incident.

Het tweetal ontwikkelt een complexe, moeizame verstandhouding. Zo schiet Vincent Max te hulp wanneer die een bezoek brengt aan zijn gehospitaliseerde moeder. Het arme mens kan haar geluk niet op wanneer blijkt dat haar zoon zo’n leuke vent heeft ontmoet, knap in het pak gestoken en goed gemanierd. Omgekeerd dwingt Vincent Max een levensgevaarlijke ontmoeting met een supergangster aan te gaan, die hun beiden – als hij door de mand zou vallen – onherroepelijk de kop zou kosten.

We leren dat het leven vol valkuilen is. Vincent is een groot liefhebber van postbop-jazz. Het tweetal bezoekt daadwerkelijk een jazzcafé waar op hoog niveau gemusiceerd wordt. Na afloop drinken ze een glaasje met de clubmanager, die zich een virtuoos op de trompet heeft betoond. Alle Menschen werden Brüder. Totdat Max zich verspreekt, waardoor hun gastheer merkt wat voor vlees hij in de kuip heeft. De muziekliefhebbers van zojuist veranderen in meedogenloze moordenaars.

Denk niet dat Collateral een minimalistische buddyfilm is. Naast Max en Vincent laat Michael Mann nog een fors contingent aan wetsdienaren – politie, FBI – opdraven. Dat is één van zijn vele specialiteiten. Het maakt de film nog levendiger.
© 2020 Hans Knegtmans
powered by CJ2