archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Pedofilie is niet mijn ding Hans Knegtmans

1708VG MH1Ik geniet met mijn filmstukjes een ongekende vrijheid, waar ik de redactie zeer erkentelijk voor ben. Natuurlijk worden mijn schrijfsels, zoals dat in vakkringen heet, marginaal getoetst. Als ik bijvoorbeeld de film Snow White zou bespreken alsof het een Hollywoodfilm was die verleden week zijn wereldpremière beleefde, dan blijft deze faux pas niet onopgemerkt. In ieder geval bij de redactie en de lezers van zestig plus. Maar ik heb de indruk dat maar weinig medewerkers en vaste lezers het blad met rode wangen van anticipatie openen, zoals ik dat vroeger deed met de Donald Duck. (Ik kocht ondanks de hogere prijs de nieuwe nummers los bij de naburige kantoorboekwinkel, omdat die het blad één dag eerder in huis had dan de bezorger van de uitgeverij.)

Maar, durf ik te zeggen, de Leunstoellezers zijn op filmgebied in meerderheid hooguit early adopters. En – al probeer ik er niet met mijn pet naar te gooien – daardoor zijn sommige van mijn stukjes belangrijker en/of zorgvuldiger onderbouwd dan andere. Jawel, nog even geduld. Mijn nieuwe stukje gaat over de film Muidhond. Navraag leerde mij dat dit een doordachte speelfilm was over pedofilie. En de recensies in de krant hadden mij de indruk gegeven dat dit geen film was waarvan je halverwege, of nog eerder, de draad kwijtraakte. Zo kon het gebeuren dat ik uit onversneden eigenbelang hier een Nederlands/Vlaamse  coproductie bespreek die ik in andere omstandigheden mogelijk had laten lopen.

In de Filmkrant staat een interview met de regisseuse Patrice Toye en de scenariste Inge Schilperoord, over de oprechtheid en het maatschappelijk1708VG MH2 belang van hun benadering. Wat moet ik daarvan zeggen? Je krijgt de indruk dat in het maatschappelijk leven van alledag een pedofiel die uit de kast komt, geen leven meer heeft. Niet alleen dat; hij (in de film gaat het over mannen) moet dag en nacht op zijn tenen lopen om niet nagewezen of anderszins gediscrimineerd te worden. De film beoogt ‘mensen tot nadenken aan te zetten en een maatschappelijk debat op gang te brengen’. Zou het nou toch werkelijk? De hoofdpersoon is ontslagen van rechtsvervolging en doet nu zijn stinkende best om zich als een modelburger te gedragen. Met succes, zij het dat het negenjarige dochtertje van de buurvrouw, zelf behept met een egoïstisch kreng van een moeder, een oprechte genegenheid voor hem opvat.

Ik heb weinig vertrouwen in films die een debat op gang willen brengen, tenzij het over vuurwerk gaat of de onaangepastheid van allochtone asielzoekers. Natuurlijk besef ik dat pedofielen het moeilijk hebben, zowel qua zelfbeeld als wanneer ze openlijk zouden toegeven aan hun seksuele impulsen. Ik mag dan geen expert zijn op dit terrein, ik ben wel sociaal-psycholoog en kan aardig inschatten wanneer een sociaal thema kan leiden tot wrijving tussen de partijen. Dat maakte dat ik mij, ondanks de relatieve braafheid van de makers, bij herhaling voelde alsof ik een horrorfilm bezocht waarin je tientallen signalen krijgt die betekenen dat er narigheid in de lucht hangt. Maar een maatschappelijke discussie? De wens lijkt de vader van de gedachte te zijn.       

------
De plaatjes zijn van Filmdepot


© 2020 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Pedofilie is niet mijn ding Hans Knegtmans
1708VG MH1Ik geniet met mijn filmstukjes een ongekende vrijheid, waar ik de redactie zeer erkentelijk voor ben. Natuurlijk worden mijn schrijfsels, zoals dat in vakkringen heet, marginaal getoetst. Als ik bijvoorbeeld de film Snow White zou bespreken alsof het een Hollywoodfilm was die verleden week zijn wereldpremière beleefde, dan blijft deze faux pas niet onopgemerkt. In ieder geval bij de redactie en de lezers van zestig plus. Maar ik heb de indruk dat maar weinig medewerkers en vaste lezers het blad met rode wangen van anticipatie openen, zoals ik dat vroeger deed met de Donald Duck. (Ik kocht ondanks de hogere prijs de nieuwe nummers los bij de naburige kantoorboekwinkel, omdat die het blad één dag eerder in huis had dan de bezorger van de uitgeverij.)

Maar, durf ik te zeggen, de Leunstoellezers zijn op filmgebied in meerderheid hooguit early adopters. En – al probeer ik er niet met mijn pet naar te gooien – daardoor zijn sommige van mijn stukjes belangrijker en/of zorgvuldiger onderbouwd dan andere. Jawel, nog even geduld. Mijn nieuwe stukje gaat over de film Muidhond. Navraag leerde mij dat dit een doordachte speelfilm was over pedofilie. En de recensies in de krant hadden mij de indruk gegeven dat dit geen film was waarvan je halverwege, of nog eerder, de draad kwijtraakte. Zo kon het gebeuren dat ik uit onversneden eigenbelang hier een Nederlands/Vlaamse  coproductie bespreek die ik in andere omstandigheden mogelijk had laten lopen.

In de Filmkrant staat een interview met de regisseuse Patrice Toye en de scenariste Inge Schilperoord, over de oprechtheid en het maatschappelijk1708VG MH2 belang van hun benadering. Wat moet ik daarvan zeggen? Je krijgt de indruk dat in het maatschappelijk leven van alledag een pedofiel die uit de kast komt, geen leven meer heeft. Niet alleen dat; hij (in de film gaat het over mannen) moet dag en nacht op zijn tenen lopen om niet nagewezen of anderszins gediscrimineerd te worden. De film beoogt ‘mensen tot nadenken aan te zetten en een maatschappelijk debat op gang te brengen’. Zou het nou toch werkelijk? De hoofdpersoon is ontslagen van rechtsvervolging en doet nu zijn stinkende best om zich als een modelburger te gedragen. Met succes, zij het dat het negenjarige dochtertje van de buurvrouw, zelf behept met een egoïstisch kreng van een moeder, een oprechte genegenheid voor hem opvat.

Ik heb weinig vertrouwen in films die een debat op gang willen brengen, tenzij het over vuurwerk gaat of de onaangepastheid van allochtone asielzoekers. Natuurlijk besef ik dat pedofielen het moeilijk hebben, zowel qua zelfbeeld als wanneer ze openlijk zouden toegeven aan hun seksuele impulsen. Ik mag dan geen expert zijn op dit terrein, ik ben wel sociaal-psycholoog en kan aardig inschatten wanneer een sociaal thema kan leiden tot wrijving tussen de partijen. Dat maakte dat ik mij, ondanks de relatieve braafheid van de makers, bij herhaling voelde alsof ik een horrorfilm bezocht waarin je tientallen signalen krijgt die betekenen dat er narigheid in de lucht hangt. Maar een maatschappelijke discussie? De wens lijkt de vader van de gedachte te zijn.       

------
De plaatjes zijn van Filmdepot
© 2020 Hans Knegtmans
powered by CJ2