 |
 Heel even lijkt het Franse melodrama Un amour impossible op een regulier jongen-ontmoet-meisje-en-ze-worden-verliefd verhaal. In een dorp nabij Chateauroux komt de zesentwintigjarige typiste Rachel de iets oudere Philippe tegen. Die is voor zaken overgekomen uit Parijs. Ze raken in gesprek en vertaler Philippe demonstreert – grappig maar vooral virtuoos – zijn uitzonderlijke talenkennis. Zo, de kop is eraf.
Ze vertellen elkaar de obligate ditjes en datjes en Philippe toont zich geïntrigeerd door het feit dat zij één joodse voornaam heeft naast de meer gebruikelijke rooms-katholieke namen. Hij noemt als zijn favoriete boeken Also sprach Zarathustra en Jenseits von Gut und Böse van de filosoof Friedrich Nietzsche. Die zou zij ook eens moeten lezen. (Nou, dan weet u wel uit welke hoek de wind waait.) Niet veel later belanden zij in bed. Zoals meer mannen geeft hij er de voorkeur aan geen condoom te gebruiken. Dat moeten ze natuurlijk zelf weten, maar verstandig is het niet. Eerder heeft hij haar al verteld dat hij pertinent tegen het huwelijk is, omdat dit zijn gevoel van onafhankelijkheid zou beknotten.
Nou, reken maar dat zij zwanger is! Wanneer Rachel is bijgekomen van de schrik vraagt zij hem, of hij dan ten minste het kind wil erkennen, zodat hij/zij niet op haar geboortebewijs de aantekening ‘vader onbekend’ krijgt aangesmeerd. Maar Philippe geeft geen krimp en beëindigt de relatie. Incidenteel treffen de twee elkaar nog, maar het duurt nog tien jaar voor Philippe instemt met het verzoek tot echting. Nu de lucht is opgeklaard – al is het maar een beetje – kan dochter Chantal ook geregeld haar vader bezoeken, waar ze aanvankelijk veel plezier aan beleeft. Als tiener laat ze zich gemakkelijk inpalmen door een erudiete papa.
Op een kwade dag komt Chantal in tranen thuis van haar logeerpartij. De aanleiding is dermate futiel – ze heeft iets omgegooid of zoiets – dat de kijker een zucht van verlichting slaakt dat er niet meer aan de hand is. Pas daarna hoort Rachel van een vriend dat vaders boosheid slechts het topje van de ijsberg is.
Het boek waarop regisseur Catherine Corsini zich baseerde, was een realistische roman van Christine Angot met een hoog autobiografisch gehalte. Daarin hoefde weinig overhoop gehaald te worden. Virginie Efira’s vertolking van Rachel er er een van de buitencategorie. In Nederland kenden we haar nauwelijks, hoewel ze recentelijk (eveneens als moeder!) te zien was in het familiedrama Continuer. Binnenkort kunnen we van haar genieten in de nieuwe film Benedetta van onze nationale filmheld Paul Verhoeven. Waar hebben we het aan verdiend! Het is altijd lastig uit te leggen wat sommige acteurs en actrices zo onweerstaanbaar maakt. Op het eind van de film Manhattan noemt Woody Allen alle dingen die het leven de moeite waard maken. Het rijtje eindigt met Tracy’s Face. Vervang – even maar – Tracy door Rachel, en u bent warm.
|
|
