archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Innemend nepgezin uit Sri Lanka Hans Knegtmans

1219VG Dhee1De internationale doorbraak van de Franse filmmaker Jacques Audiard kreeg in 2009 gestalte door het gevangenisdrama Un prophète. Vervolgens liet de pers zich in 2012 lyrisch uit over de onwaarschijnlijke relatie tussen een simpel denkende uitsmijter (Matthias Schoenaerts) en een voormalige orkatrainer (Marion Cotillard) die bij een gruwelijk ongeluk haar beide benen is kwijtgeraakt. En dit voorjaar ontving zijn nieuwste film Dheepan in Cannes de Gouden Palm uit handen van een jury onder leiding van de gebroeders Joel en Ethan Coen. Als dat geen veer in je regisseurskont is, wat dan wel?

In een vluchtelingenkamp in Sri Lanka struint een jonge vrouw rond. Zij vraagt aan elk jong meisje dat zij tegenkomt wie haar moeder is. Wanneer ze er een vindt dat het antwoord schuldig moet blijven, neemt ze haar mee naar een man die ze kort geleden heeft leren kennen. Gedrieën melden zij zich bij de mensensmokkelaar van dienst. Die vergelijkt hun uiterlijk met de pasfoto’s van drie overleden gezinsleden. Dat moet lukken, vindt hij, al moet de mollige vrouw wel een paar kilootjes kwijtraken. Een ‘nieuw’ gezin is geboren en de overtocht naar Europa kan beginnen.

De vrouw wil eigenlijk naar Engeland, waar haar zuster woont, maar als vluchteling heb je het niet voor het kiezen. Het wordt Frankrijk. Bij hun aankomst beantwoordt een tolk naar eigen inzicht de standaardvragen van een immigratiefunctionaris die het ook al niet zo nauw neemt. Geslaagd voor hun toelatingsexamen reist het drietal af naar Le Pré. Achter deze poëtische naam gaat een uitgewoonde flatwijk schuil in de Parijse banlieue. Het nepgezin krijgt een appartement toegewezen en ‘vader’ Deephan kan beginnen met zijn nieuwe baantje als conciërge van het blok.

Het is even wennen. Drugsbendes hebben een stevige vinger in de pap. Op het dak van de flat tegenover die van het drietal houden ze zwaar bewapend de wacht. De reguliere bewoners moeten op gezette tijden een paar uur hun huis uit, zodat de dealers in alle rust zaken kunnen doen. Op straat wordt af en toe stevig geschoten, waarbij de bioscoopbezoeker geen idee heeft wat de aanleiding is.

In interviews benadrukt de regisseur dat zijn film in de eerste plaats een liefdesverhaal is. Natuurlijk onderkent hij het feit dat mensen die zonder voorkennis in de banlieue worden gedropt moeite zullen hebben zich aan de specifieke leefomstandigheden aan te passen. Zeker als1219VG Dhee2 ze – zoals de hoofpersonen – de taal niet spreken. (In de trein heeft Dheepan in een woordenboek gevonden dat Le Pré ‘de weide’ of ‘het grasland’ betekent. En zijn filmdochter Illayaal wordt op school geplaatst in een klasje voor kinderen met een taalachterstand.) Maar gegeven de etnische diversiteit van de buurt spelen vooroordeel en discriminatie geen rol en wordt het drietal volledig geaccepteerd.

Moeilijker is het elke dag weer te moeten beseffen dat ‘gezinnetje spelen’ zware eisen stelt aan de deelnemers. ‘Echtgenote’ Yalini ((Kalieaswari Srinivasan) schiet af en toe uit haar slof wanneer Dheepan (Antonythasan Jesuthasan) haar als vanzelfsprekend de moederrol toebedeelt. Omgekeerd valt het hem zwaar, de voluptueuze aantrekkelijkheid van zijn partner zogenaamd te negeren. ‘Dochter’ Illayaal (Claudine Vinasithamby) ontwikkelt een voorkeur voor haar gelegenheidsvader, maar kan dit omwille van de lieve vrede niet al te opzichtig tonen. Zo lijkt Deephan een beheerste, bijna documentaire relatieschets te zijn van drie personen die naar een zo bevredigend mogelijke modus vivendi op zoek zijn.

Totdat een bendeoorlog tussen de drugsdealers uitbarst. Mogelijk had die – zoals eerdere ruzies – nog met een sisser kunnen aflopen, maar wanneer een slaapdronken Dheepan wordt opgebeld door Yalini, die achter de vijandelijke linies in gevaar verkeert, ontwaakt in hem de Tamil Tijger, die in een vorig leven maar al te goed wist hoe je de vijand moet aanpakken. Van het ene op het andere moment lijkt het alsof een andere filmer – denk aan wijlen Sam Peckinpah (Straw Dogs) of Michael Winner (Death Wish) – de plaats in de regisseursstoel heeft overgenomen. Hoe de kijker daarop reageert, hangt af van zijn of haar betrokkenheid bij de personages en weerzin (of juist niet) tegen geweld.

Misschien wist Audiard niet hoe hij deze geweldsescalatie nog recht moest breien. De film eindigt abrupt met een pastoraal straatbeeld dat overduidelijk in Engeland gesitueerd is. Een droom? Of heeft het drietal inderdaad de wijk genomen naar de zuster in Engeland? Je zou het ze van harte gunnen.

-----------------------------------------------------------
De plaatjes zijn uitgezocht door Hans Knegtmans
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!


© 2015 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Innemend nepgezin uit Sri Lanka Hans Knegtmans
1219VG Dhee1De internationale doorbraak van de Franse filmmaker Jacques Audiard kreeg in 2009 gestalte door het gevangenisdrama Un prophète. Vervolgens liet de pers zich in 2012 lyrisch uit over de onwaarschijnlijke relatie tussen een simpel denkende uitsmijter (Matthias Schoenaerts) en een voormalige orkatrainer (Marion Cotillard) die bij een gruwelijk ongeluk haar beide benen is kwijtgeraakt. En dit voorjaar ontving zijn nieuwste film Dheepan in Cannes de Gouden Palm uit handen van een jury onder leiding van de gebroeders Joel en Ethan Coen. Als dat geen veer in je regisseurskont is, wat dan wel?

In een vluchtelingenkamp in Sri Lanka struint een jonge vrouw rond. Zij vraagt aan elk jong meisje dat zij tegenkomt wie haar moeder is. Wanneer ze er een vindt dat het antwoord schuldig moet blijven, neemt ze haar mee naar een man die ze kort geleden heeft leren kennen. Gedrieën melden zij zich bij de mensensmokkelaar van dienst. Die vergelijkt hun uiterlijk met de pasfoto’s van drie overleden gezinsleden. Dat moet lukken, vindt hij, al moet de mollige vrouw wel een paar kilootjes kwijtraken. Een ‘nieuw’ gezin is geboren en de overtocht naar Europa kan beginnen.

De vrouw wil eigenlijk naar Engeland, waar haar zuster woont, maar als vluchteling heb je het niet voor het kiezen. Het wordt Frankrijk. Bij hun aankomst beantwoordt een tolk naar eigen inzicht de standaardvragen van een immigratiefunctionaris die het ook al niet zo nauw neemt. Geslaagd voor hun toelatingsexamen reist het drietal af naar Le Pré. Achter deze poëtische naam gaat een uitgewoonde flatwijk schuil in de Parijse banlieue. Het nepgezin krijgt een appartement toegewezen en ‘vader’ Deephan kan beginnen met zijn nieuwe baantje als conciërge van het blok.

Het is even wennen. Drugsbendes hebben een stevige vinger in de pap. Op het dak van de flat tegenover die van het drietal houden ze zwaar bewapend de wacht. De reguliere bewoners moeten op gezette tijden een paar uur hun huis uit, zodat de dealers in alle rust zaken kunnen doen. Op straat wordt af en toe stevig geschoten, waarbij de bioscoopbezoeker geen idee heeft wat de aanleiding is.

In interviews benadrukt de regisseur dat zijn film in de eerste plaats een liefdesverhaal is. Natuurlijk onderkent hij het feit dat mensen die zonder voorkennis in de banlieue worden gedropt moeite zullen hebben zich aan de specifieke leefomstandigheden aan te passen. Zeker als1219VG Dhee2 ze – zoals de hoofpersonen – de taal niet spreken. (In de trein heeft Dheepan in een woordenboek gevonden dat Le Pré ‘de weide’ of ‘het grasland’ betekent. En zijn filmdochter Illayaal wordt op school geplaatst in een klasje voor kinderen met een taalachterstand.) Maar gegeven de etnische diversiteit van de buurt spelen vooroordeel en discriminatie geen rol en wordt het drietal volledig geaccepteerd.

Moeilijker is het elke dag weer te moeten beseffen dat ‘gezinnetje spelen’ zware eisen stelt aan de deelnemers. ‘Echtgenote’ Yalini ((Kalieaswari Srinivasan) schiet af en toe uit haar slof wanneer Dheepan (Antonythasan Jesuthasan) haar als vanzelfsprekend de moederrol toebedeelt. Omgekeerd valt het hem zwaar, de voluptueuze aantrekkelijkheid van zijn partner zogenaamd te negeren. ‘Dochter’ Illayaal (Claudine Vinasithamby) ontwikkelt een voorkeur voor haar gelegenheidsvader, maar kan dit omwille van de lieve vrede niet al te opzichtig tonen. Zo lijkt Deephan een beheerste, bijna documentaire relatieschets te zijn van drie personen die naar een zo bevredigend mogelijke modus vivendi op zoek zijn.

Totdat een bendeoorlog tussen de drugsdealers uitbarst. Mogelijk had die – zoals eerdere ruzies – nog met een sisser kunnen aflopen, maar wanneer een slaapdronken Dheepan wordt opgebeld door Yalini, die achter de vijandelijke linies in gevaar verkeert, ontwaakt in hem de Tamil Tijger, die in een vorig leven maar al te goed wist hoe je de vijand moet aanpakken. Van het ene op het andere moment lijkt het alsof een andere filmer – denk aan wijlen Sam Peckinpah (Straw Dogs) of Michael Winner (Death Wish) – de plaats in de regisseursstoel heeft overgenomen. Hoe de kijker daarop reageert, hangt af van zijn of haar betrokkenheid bij de personages en weerzin (of juist niet) tegen geweld.

Misschien wist Audiard niet hoe hij deze geweldsescalatie nog recht moest breien. De film eindigt abrupt met een pastoraal straatbeeld dat overduidelijk in Engeland gesitueerd is. Een droom? Of heeft het drietal inderdaad de wijk genomen naar de zuster in Engeland? Je zou het ze van harte gunnen.

-----------------------------------------------------------
De plaatjes zijn uitgezocht door Hans Knegtmans
--------------------------------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Hans Knegtmans
powered by CJ2