archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Make waves Rebecca van Putten

1007VG Jules and Jim
Op 23 januari wordt ze 85 jaar, mijn heldin: Jeanne Moreau. In 1975 werd ik op slag verliefd op haar toen ik voor de eerste keer 'Ascenseur pour l'échafaud' zag. Daarna wilde ik ook met zo'n melancholieke blik door de regen lopen, terwijl Miles Davis trompet speelde. Haar gezicht, haar uitdrukking, haar houding .... . Het maakte iets bij me los dat mijn hele leven bij me is gebleven: een voorliefde voor compromisloze vrouwen die hun eigen gang gaan, zich niets aantrekken van de heersende moraal maar bovenal vrouw blijven. Iets dat ik tot op de dag van vandaag voor mezelf blijf nastreven.

Films als 'Jules et Jim' en 'Les Amants' waarin zij speelde ontketenden destijds een storm van protest en verontwaardiging in Frankrijk. Moreau durfde, de burgerlijke moraal ten spijt, rollen te spelen die indruisten tegen het heersende beeld dat men van vrouwen had. Zij was een overspelige die haar kind achter liet om er met haar minnaar vandoor te gaan, de spil in een treurige driehoeksrelatie. Haar 'je m'en fous' houding inspireerde me als jong meisje. Het gaf me het gevoel dat ik eigenlijk nooit hoefde te doen wat er van mij verwacht werd: ik was mijn eigen baas. Jeanne Moreau was voor mij wat de 2e feministische golf voor een heleboel andere vrouwen betekende: mijn rolmodel voor de vrijheid.

Ooit hoorde ik op de Franse televisiezender TV5 een man spreken over een 'verontrustende schoonheid' en ik moest meteen aan Moreau denken. Aan haar ogen waarin zich iets weerspiegelde dat onbenoembaar is, aan haar soms vertrokken mond waaraan haar onverzettelijkheid kan worden afgelezen. Sommigen noemden haar door die mond zelfs lelijk, de stomkoppen die schoonheid alleen herkennen in gelijkmatige, popperige gezichten. Zonder uitdrukking, zonder ziel.

Naarmate ze ouder werd vond ik haar films minder geslaagd, minder intrigerend. Maar ik bleef haar wel volgen en zag haar veranderen in een eigenzinnige oudere vrouw die niets deed om die ouderdom te verhullen. En ook daarin is zij weer een rolmodel voor mij. Want hoezeer ik soms ook gefrustreerd raak als ik me ineens realiseer hoe oud ik ben, met mijn spiegelbeeld geconfronteerd wordt en soms naar adem moet happen van schrik... Ik accepteer het. Het is gewoon zoals de dingen gaan. En een strakgetrokken, nietszeggend popje ben ik niet en ook nooit geweest.

Nu is ze dan 85 jaar oud, Jeanne Moreau. Laatst zag ik nog een klein stukje van een interview met haar. Ze oogde breekbaar maar was nog steeds mooi en geheimzinnig. Als ode aan haar maak ik één van haar uitspraken tot mijn levensmotto 'As long as you don't make waves, ripples, life seems easy. But that's condemning yourself to impotence and death before you are dead'. En zo is het!

Bon anniversaire Jeanne Moreau et merci pour tout.
 
*********************************************************
Tot onze schrik hebben wij gemerkt dat aanmeldingen voor de Nieuwsbrief de laatste tijd (en misschien wel meer dan een jaar!) in het digitale niets zijn verdwenen. Maar nu werkt het weer. Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2013 Rebecca van Putten meer Rebecca van Putten - meer "Naar de film"
Vermaak en Genot > Naar de film
Make waves Rebecca van Putten
1007VG Jules and Jim
Op 23 januari wordt ze 85 jaar, mijn heldin: Jeanne Moreau. In 1975 werd ik op slag verliefd op haar toen ik voor de eerste keer 'Ascenseur pour l'échafaud' zag. Daarna wilde ik ook met zo'n melancholieke blik door de regen lopen, terwijl Miles Davis trompet speelde. Haar gezicht, haar uitdrukking, haar houding .... . Het maakte iets bij me los dat mijn hele leven bij me is gebleven: een voorliefde voor compromisloze vrouwen die hun eigen gang gaan, zich niets aantrekken van de heersende moraal maar bovenal vrouw blijven. Iets dat ik tot op de dag van vandaag voor mezelf blijf nastreven.

Films als 'Jules et Jim' en 'Les Amants' waarin zij speelde ontketenden destijds een storm van protest en verontwaardiging in Frankrijk. Moreau durfde, de burgerlijke moraal ten spijt, rollen te spelen die indruisten tegen het heersende beeld dat men van vrouwen had. Zij was een overspelige die haar kind achter liet om er met haar minnaar vandoor te gaan, de spil in een treurige driehoeksrelatie. Haar 'je m'en fous' houding inspireerde me als jong meisje. Het gaf me het gevoel dat ik eigenlijk nooit hoefde te doen wat er van mij verwacht werd: ik was mijn eigen baas. Jeanne Moreau was voor mij wat de 2e feministische golf voor een heleboel andere vrouwen betekende: mijn rolmodel voor de vrijheid.

Ooit hoorde ik op de Franse televisiezender TV5 een man spreken over een 'verontrustende schoonheid' en ik moest meteen aan Moreau denken. Aan haar ogen waarin zich iets weerspiegelde dat onbenoembaar is, aan haar soms vertrokken mond waaraan haar onverzettelijkheid kan worden afgelezen. Sommigen noemden haar door die mond zelfs lelijk, de stomkoppen die schoonheid alleen herkennen in gelijkmatige, popperige gezichten. Zonder uitdrukking, zonder ziel.

Naarmate ze ouder werd vond ik haar films minder geslaagd, minder intrigerend. Maar ik bleef haar wel volgen en zag haar veranderen in een eigenzinnige oudere vrouw die niets deed om die ouderdom te verhullen. En ook daarin is zij weer een rolmodel voor mij. Want hoezeer ik soms ook gefrustreerd raak als ik me ineens realiseer hoe oud ik ben, met mijn spiegelbeeld geconfronteerd wordt en soms naar adem moet happen van schrik... Ik accepteer het. Het is gewoon zoals de dingen gaan. En een strakgetrokken, nietszeggend popje ben ik niet en ook nooit geweest.

Nu is ze dan 85 jaar oud, Jeanne Moreau. Laatst zag ik nog een klein stukje van een interview met haar. Ze oogde breekbaar maar was nog steeds mooi en geheimzinnig. Als ode aan haar maak ik één van haar uitspraken tot mijn levensmotto 'As long as you don't make waves, ripples, life seems easy. But that's condemning yourself to impotence and death before you are dead'. En zo is het!

Bon anniversaire Jeanne Moreau et merci pour tout.
 
*********************************************************
Tot onze schrik hebben wij gemerkt dat aanmeldingen voor de Nieuwsbrief de laatste tijd (en misschien wel meer dan een jaar!) in het digitale niets zijn verdwenen. Maar nu werkt het weer. Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2013 Rebecca van Putten
powered by CJ2